Władysław (Mitrović)
| Vojislav Mitrović | |
| Metropolita Dabaru i Bośni | |
 Metropolita Vladislav | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 26 maja 1913 |
| Data i miejsce śmierci | 13 września 1992 |
| Metropolita Dabaru i Bośni | |
| Okres sprawowania | 1967–1992 |
| Biskup zahumsko-hercegowiński | |
| Okres sprawowania | 1955–1992 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne | 15 maja 1952 |
| Diakonat | 1952 |
| Prezbiterat | 1953 |
| Chirotonia biskupia | 31 lipca 1955 |
| Data konsekracji | 31 lipca 1955 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Władysław, imię świeckie Vojisław Mitrović (ur. maja 1913 w Starym Sele k. Glamoča, zm. 13 września 1992 w Valjevie) – serbski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn literata Isaiji Mitrovicia i jego żony Staki. Ukończył gimnazjum w Prijedorze, seminarium duchowne w Sarajewie, a następnie studia teologiczne na Uniwersytecie Belgradzkim. Po uzyskaniu dyplomu z teologii ukończył również studia historyczne, specjalizując się w dziejach Bizancjum[1].
W latach 1932–1935 zasiadał w składzie sądu kanonicznego w Banja Luce, natomiast w latach 1940–1950 pracował w różnych parafiach w Bośni i w Serbii jako katecheta. W 1950 został zatrudniony w seminarium duchownym św. Sawy przy monasterze Rakovica. W tym też klasztorze złożył 15 maja 1952 wieczyste śluby mnisze przed metropolitą Dabaru i Bośni Nektariuszem. W tym samym roku został wyświęcony na hierodiakona, zaś w roku następnym – na hieromnicha[1].
31 lipca 1955 został wyświęcony na biskupa zahumsko-hercegowińskiego. Po śmierci metropolity Dabaru i Bośni Nektariusza w 1966 był początkowo locum tenens tejże eparchii, zaś w 1967 mianowano go jej ordynariuszem; zachował przy tym zarząd eparchii zahumsko-hercegowińskiej[1][2]. Pracował nad odbudową cerkwi i monasterów zniszczonych w czasie II wojny światowej i ożywieniem działalności Cerkwi w Bośni i Hercegowinie[1]. Po wybuchu wojny w Bośni i Hercegowinie nie opuścił terenów zagrożonych działaniami zbrojnymi, pozostał w monasterze Žitomislić[2]. W 1992 z powodu pogorszenia się stanu zdrowia wyjechał do Belgradu, po czym został przeniesiony w stan spoczynku i skierowany do monasteru Dokmir[2]. Zmarł w tym samym roku i został pochowany w tymże klasztorze[1]. W 2002 jego szczątki, zgodnie z testamentem zmarłego metropolity, przeniesiono do soboru katedralnego w Sarajewie[2].