Władysław Śliwa

Władysław Śliwa

Stanisław Imiołek

Wacek, Imiołek

pułkownik SB
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1919 Dziewięczyce
Data i miejsce śmierci	18 grudnia 1976 Warszawa
Przebieg służby
Formacja	Gwardia Ludowa Armia Ludowa
Formacja	Służba Bezpieczeństwa
Jednostki	1 Brygada AL Ziemi Krakowskiej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (Bitwa pod Baranowem)
Późniejsza praca	funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa
Odznaczenia

Władysław Śliwa, nazwisko konspiracyjne Stanisław Imiołek; używał również nazwiska Śliwa-Imiołek; ps. Wacek (ur. 12 sierpnia 1919 w Dziewięczycach, zm. 18 grudnia 1976 w Warszawie) – uczestnik II wojny światowej w szeregach Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa. Brat Romana Śliwy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Wincentego i Bronisławy^[1]. Po ukończeniu siedmiu klas szkoły powszechnej skończył dwa lata kursów dokształcających; z trzeciego roku został wydalony za działalność komunistyczną. Od 1935 członek KZMP. Po agresji niemieckiej na Polskę w 1939 r. wywieziony na przymusowe roboty do Niemiec.

Po ucieczce z robót od 1942 w PPR oraz GL i AL. W latach 1943–1944 był komendantem 11 (miechowskiego) Okręgu AL oraz współorganizatorem 1 Brygady AL im. Bartosza Głowackiego. Po bitwach pod Baranowem i Kikowem przebił się wraz z brygadą przez linię frontu niemiecko-radzieckiego na przyczółek baranowsko-sandomierski^[2].

1 września 1944 został kierownikiem WUBP w Rzeszowie, a 13 stycznia 1945, w związku ze styczniową ofensywą Armii Czerwonej, został skierowany do województwa krakowskiego gdzie pełnił służbę w stopniu majora jako szef WUBP w Krakowie (do 3 kwietnia)^[3]. 1 kwietnia 1945 został kierownikiem Grupy Operacyjnej MBP Dolny Śląsk, a od 1 stycznia 1946 pracował w centrali MBP w Warszawie m.in. jako naczelnik Wydziału II Departamentu III i naczelnik Wydziału VI Departamentu I MBP.

Od 16 kwietnia 1951 słuchacz Kursu Aktywu Kierowniczego MBP, po którym 1 listopada 1951 został zastępcą szefa WUBP w Łodzi. Od 1 grudnia 1952 zastępca szefa i p.o. szefa WUBP/WUdsBP w Koszalinie. Od 1 sierpnia 1955 do 1 września 1956 słuchacz Rocznej Szkoły Operacyjnej w Moskwie, następnie zastępca szefa WUdsBP w Warszawie (do 28 listopada 1956). Następnie był inspektorem i starszym inspektorem w Biurach SB MSW i Departamentach SB MSW. Członek PZPR^[4].

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach, kwatera A 16-4-14^[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (20 grudnia 1945)^[6]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 lutego 1947)^[7]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 października 1945)^[8]
• Krzyż Walecznych (1 stycznia 1947)^[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Praca zbiorowa: Czas wielkiej próby. Wspomnienia bojowników o Ojczyznę Ludową 1939–1945. Warszawa: Książka i Wiedza, 1969.
• Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu 1943–1985, Warszawa 1988.
• Rok pierwszy. Powstanie i działalność aparatu bezpieczeństwa publicznego na Rzeszowszczyźnie (sierpień 1944–lipiec 1945), oprac. Dariusz Iwaneczko, Zbigniew Nawrocki, Instytut Pamięci Narodowej, Rzeszów 2005.
• Marek Lasota: Donos na Wojtyłę. Karol Wojtyła w teczkach bezpieki. Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2006. ISBN 83-240-0659-1.
• Twarze bezpieki w Polsce południowo-wschodniej. Informator personalny, Instytut Pamięci Narodowej, Rzeszów 2007.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Tomasz Balbus, Zbigniew Nawrocki, Władysław Śliwa vel Stanisław Imiołek (1919–1976), bojówkarz PPR / AL, organizator i kierownik WUBP w Rzeszowie, Krakowie i Wrocławiu, funkcjonariusz MBP / MSW.