Władimir Muratow

Władimir Aleksandrowicz Muratow (ros. Владимир Александрович Муратов, ur. 16 czerwca 1865 w Żelannom, zm. 27 sierpnia 1916) – rosyjski lekarz neurolog, profesor Uniwersytetu Tomskiego i Uniwersytetu Moskiewskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 16 czerwca 1865 roku w Żelannom w szackim rejonie (dziś w obwodzie riazańskim) jako syn kupca drugiej gildii Aleksandra Aleksiejewicza Muratowa. Miał siostrę Sofię i dwóch braci, Aleksandra i Pawła; obaj bracia również zostali lekarzami.

Władimir Muratow uczył się najpierw w 1. St. Petersburskim Gimnazjum, potem w gimnazjum w Tambowie, a ukończył je w 3. Moskiewskim Gimnazjum w 1884 roku, wyróżniony srebrnym medalem. W sierpniu 1884 roku rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Moskwie, gdzie był uczniem Kożewnikowa, Rotha, Korsakowa, Ostroumowa, Nowackiego, Kleina, Browna i Erismana.

Pod koniec 1890 roku, gdy otwarto klinikę Chorób Nerwowych w Diewiczym Polu, Kożewnikow zaprosił Rotha, by ten pracował z nim jako asystent. Darkszewicz, Muratow i Pribytkow dostali propozycje zostania internami. Darkszewicz, a później Muratow i Pribytkow, zaczęli wykładać w klinice anatomię, fizjologię i patologię ośrodkowego układu nerwowego. W grudniu 1893 roku Muratow został doktorem medycyny po przedstawieniu swojej dysertacji poświęconej wtórnej degeneracji w ogniskowych zmianach w drogach ruchowych.

W kwietniu 1894 roku został Privatdozentem na wydziale neurologii Uniwersytetu Moskiewskiego.

Od 1904 roku Muratow był zatrudniony w szpitalu psychiatrycznym w Tambowie, a sześć lat później został profesorem nadzwyczajnym na wydziale neurologicznym Uniwersytetu w Tomsku. Wykładał tam anatomię, fizjologię i patologię układu nerwowego. W marcu 1911, po rezygnacji Rotha, Katedra Chorób Nerwowych została oferowana Muratowowi. Roth zrezygnował z katedry w proteście przeciwko reformom Lwa Kosso, którym sprzeciwiała się większość środowiska akademickiego Rosji. W rezultacie, Muratow spotkał się z jego ostracyzmem, artykuły jego autorstwa przestały się ukazywać w prasie krajowej, a w dłuższej perspektywie sprawiło, że w dużej mierze jego osiągnięcia nie są dziś pamiętane[1].

7 maja 1913 Muratow został dyrektorem nowo powstałego Instytutu Neurologicznego, utworzonego z inicjatywy Kożewnikowa. Zmarł 27 sierpnia 1916 roku w swoim mieszkaniu na Arbacie[2].

Muratow zajmował się psychiatrią, neurologią dziecięcą, padaczką, chorobami obwodowego układu nerwowego, lokalizacją korową ośrodków czynnościowych, endokrynologią, paraliżem postępującym. Po jego śmierci, klinikę i instytut objął Grigorij Rossolimo.

Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie[3].

Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]

  • Zur Pathogenese der Hemichorea postapoplectica[4]. 1899
  • Клинические лекции по нервным болезням детского возраста. М., 1898
  • Клинические лекции по нервным и душевным болезням. М., 1899
  • Руководство к изучению болезней нервной системы. М., 1917

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Vein AA. The Moscow clinic for nervous diseases - walking along the portraits. „J Hist Neurosci”. 16 (1-2), s. 42-57, 2007. DOI: 10.1080/09647040600707414. PMID: 17365551. 
  2. ↑ К. Родионов. КОЛЫБЕЛЬ МОСКОВСКОЙ НЕВРОЛОГИЧЕСКОЙ ШКОЛЫ. Московский журнал (ros.)
  3. ↑ Муратов Владимир Александрович (1865-1916)
  4. ↑ W. Muratow, Zur Pathogenese der Hemichorea postapoplectica., „Mschr Psychiat Neurol”, 5 (3), 1899, s. 180–192, DOI: 10.1159/000228676, ISSN 0014-3022 (niem.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władimir_Muratow&oldid=65917949”