Władimir Fiodorow (konstruktor)
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 15 maja 1874 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 września 1966 |
| Zawód, zajęcie | inżynier, konstruktor broni strzeleckiej |
| Odznaczenia | |
    Carskie:    | |
Władimir Grigorjewicz Fiodorow (ros. ; ur. 3 maja?/15 maja 1874 w Sankt Petersburgu, zm. 19 września 1966 w Moskwie) – rosyjski teoretyk i konstruktor broni strzeleckiej, twórca nauki o broni automatycznej[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1895 ukończył Szkołę Artyleryjską, później Michajłowską Akademię Artyleryjską (1900), otrzymując przydział do Wydziału Uzbrojenia Głównego Zarządu Artylerii. Tam rozpoczął w 1905 pracę nad karabinem samopowtarzalnym przystosowanym do naboju karabinowego Mosina wz. 1891. Karabin został opracowany w 1907 roku, lecz podobnie jak wcześniejsze konstrukcje Mannlichera wz. 1891 i wz. 1894 i Mausera wz. 1899 i wz. 1900 nie spełnił stawianych mu wymagań, które zakładały, że broń o masie nieprzekraczającej (4–4,5 kg), powinna poprawnie działać podczas strzelania silną amunicją zaprojektowaną do karabinów powtarzalnych[1].
Ze względu na trudności związane z nabojem 7,62 mm, zaprojektował nabój o kalibrze 6,5 mm i dostosowany do niego karabin samoczynno–samopowtarzalny, znany jako karabin wz. 1916 lub automat Fiodorowa. Broń ta znajdowała się na uzbrojeniu Armii Radzieckiej do 1929 roku[1].
W 1917 ukazała się praca Fiodorowa poświęcona analizie istniejących wzorów broni automatycznej. W latach (1918–1931) był dyrektorem biura konstrukcyjnego broni strzeleckiej. W 1921 zorganizował biuro konstrukcyjne broni automatycznej, którym kierował. W 1931 został głównym konstruktorem broni strzeleckiej w Komisariacie Ludowym, a następnie w Ministerstwie Uzbrojenia ZSRR[1].
W 1943 roku awansował do stopnia generała porucznika i otrzymał tytuł profesora[1]. W latach (1946–1953) członek rzeczywisty Akademii Nauk Artyleryjskich ZSRR. Był autorem blisko 30 prac naukowych. Opracował klasyfikację broni automatycznej, przyjmując jako kryterium podziału sposób wykorzystania gazów prochowych do uruchomienia mechanizmów[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 69.
- ↑ Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 70.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 69–70. ISBN 83-86028-01-7.
- Informacje na grwar.ru (ros.)