Vincenzo Petra
| Kardynał biskup | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 13 listopada 1662 |
| Data i miejsce śmierci | 21 marca 1747 |
| Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary | |
| Okres sprawowania | 1727–1747 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 2 października 1717 |
| Sakra biskupia | 9 października 1717 |
| Kreacja kardynalska | 20 listopada 1724 |
| Kościół tytularny | S. Onofrio |
| Data konsekracji | 9 października 1712 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Vincenzo Petra (ur. 13 listopada 1662 w Neapolu, zm. 21 marca 1747 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 13 listopada 1662 roku w Neapolu, jako syn diuka Carla Petry i Cecilii Pepe[1]. Studiował w Rzymie teologię i filozofię, a na Uniwersytecie w Neapolu obronił doktorat utroque iure[1]. Był referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, audytorem Roty Rzymskiej i konsultorem Penitencjarii Apostolskiej[1]. 2 października 1717 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Trzy dni później został wybrany tytularnym arcybiskupem Damaszku, a 9 października przyjął sakrę[2]. W tym samym roku został także asystentem Tronu Papieskiego[1]. 20 listopada 1724 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Onofrio[2]. Na początku 1727 roku został prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary[2]. Trzy lata później został propenitencjariuszem, a po czterech miesiącach – penitencjariuszem większym[1]. 16 września 1740 roku został podniesiony do godności kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Palestrina[2]. Zmarł 21 marca 1747 roku w Rzymie[1].