Vasile Ursu Nicola

Vasile Ursu Nicola
Horea
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1731
Arada

Data i miejsce śmierci

28 lutego 1785
Karlsburg

Przebieg służby
Stanowiska

przywódca powstania chłopskiego

Główne wojny i bitwy

Powstanie chłopskie w Siedmiogrodzie

Ilustracja przedstawiająca egzekucja Horei i Cloșca
Pomnik upamiętniający Vasile Ursu Nicola (Horea) w Rumunii.

Vasile Ursu Nicola (ur. w 1731 w Arada, zm. 28 lutego 1785 w Karlsburg) – jeden z przywódców powstania chłopów w Siedmiogrodzie[1] w latach 1784-1785[2].

Vasile Ursu Nicola (Bazyli Niedźwiedź Mikołaj) zwany Horia (Horea) urodził się w 1730 lub 1731 roku we wsi Arada, w Księstwie Transylwanii (obecnie Horea w Rumunii). Jako ubogi chłop-wyrobnik ze wsi Albac, w poszukiwaniu pracy przemierzył wiele krajów. Szukając sprawiedliwości dla chłopów był czterokrotnie w Wiedniu. W 1782 roku za zniszczenie zapasów alkoholu w czasie zamieszek w Câmpeni, Horia jako przedstawiciel delegacji chłopskiej uzyskał złagodzenie kary dla pięciu chłopów skazanych na śmierć. Zamieniono im karę na więzienie i chłostę. Po powrocie z Wiednia Horia został aresztowany i pobity. Z więzienia udało mu się jednak zbiec[3]. W 1784 roku Horia zwany przez szlachtę słynnym zwodzicielem chłopów stanął na czele powstania chłopskiego w Siedmiogrodzie, podobnie jak Ion Oarga (Cloșca) i Marcu Giurgiu (Crisan)[4]. W powstaniu uczestniczył także jego syn Huan[3].

Po przegranej bitwie pod Mihăileni razem z Closką schronił się w górach. W wyniku zdrady zostali jednak ujęci[1]. Z rozkazu cesarza Józefa II najpierw po zakuciu w łańcuchy byli oprowadzani po drogach, a 28 lutego 1785 roku zostali straceni w czasie publicznej egzekucji przez łamanie kołem i ćwiartowanie[5]. Ponieważ powstanie chłopskie stało się głośne w Europie, polityk francuski Jacques Pierre Brissot wystąpił publicznie w obronie Horii, obrona miała formę listu otwartego do cesarza[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Ryniewicz 2008 ↓, s. 455.
  2. Demel 1986 ↓, s. 438.
  3. a b Fejtő 1993 ↓, s. 276.
  4. Demel 1986 ↓, s. 246.
  5. a b Demel 1986 ↓, s. 248.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]