Uzmiennianie stałych
Uzmiennianie stałych – w dydaktyce matematyki jest rozumowaniem prowadzonym w przypadku szczególnym, w taki sposób, by widoczna była jego ogólna ważność, pozwalająca uznać, że „zawsze tak będzie” (tzn. dla każdych innych liczb rozumowanie będzie takie samo)[1][2][3][4].
Uzmiennianiu stałych może posłużyć tzw. przykład paradygmatyczny[1].
Przykłady[edytuj | edytuj kod]
- Uczeń, próbując wyjaśnić, dlaczego dochodzi do wniosku, że tak samo będzie np. dla 3 i 7, 4 i 6, 1 i 9, 11 i 10, a także ogólnie dla dowolnych liczb naturalnych [5].
- Uczeń, zauważając, że dochodzi do wniosku, że tak samo będzie dla każdych innych liczb, tzn. [6].
- Uczeń odkrywa, że a następnie szybko odkrywa, że tak samo będzie dla 17 i 3, 10 i 4, 23 i 13, czy ogólnie: [7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Lidia Zaręba, Matematyczne uogólnianie. Możliwości uczniów i praktyka nauczania, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, Kraków 2012, ISSN 0239-6025, ISBN 978-83-7271-713-9, s. 39–40.
- ↑ Stefan Turnau, Wykłady o nauczaniu matematyki, PWN, Warszawa 1990, s. 142.
- ↑ W. Nowak, Konwersatorium z dydaktyki matematyki, PWN, Warszawa 1989, s. 312.
- ↑ W. Mnich, Aktywności matematyczne jako kryterium doboru zadań w nauczaniu matematyki, rozprawa doktorska pod kierunkiem prof. dr Anny Zofii Krygowskiej, WSP, Kraków 1980.
- ↑ Stefan Turnau, Własności mnożenia, [w:] red. Zbigniew Semadeni, Nauczanie początkowe matematyki, t. 3, WSiP, Warszawa 1985, s. 285–287.
- ↑ Helena Siwek, Możliwości matematyczne uczniów szkoły specjalnej. Zarys teorii i propozycje rozwiązań metodycznych, WSiP, Warszawa 1992, s. 112–113.
- ↑ K. Härtig, O dowodach i dowodzeniu w nauczaniu matematyki. Kilka tez i przykładów, Dydaktyka Matematyki 7, s. 81.