Unbiheks

Unbiheks
	unbipent ← unbiheks → unbisept
	Ogólne informacje
Nazwa, symbol, l.a.	unbiheks, Ubh, 126
Grupa, okres, blok	–, 8, g
Właściwości atomowe
Konfiguracja elektronowa	[Og]5g68s2 (przewidywana)
Zapełnienie powłok	2, 8, 18, 32, 38, 18, 8, 2 (przewidywane); (wizualizacja powłok)
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.

Unbihexium (Ubh, ang. unbihexium) – niezsyntetyzowany dotąd, hipotetyczny pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 126. Taka liczba protonów w jądrach tego pierwiastka może (według części modeli budowy jąder) zwiększać ich stabilność; przewiduje się, że ten pierwiastek znajduje się na hipotetycznej wyspie stabilności.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Do czasu odkrycia i jego oficjalnego uznania pierwiastek posiada tymczasową nazwę systematyczną przyznaną przez IUPAC, utworzoną na podstawie liczby atomowej: un+bi+hex, czyli 1+2+6.

Stabilność[edytuj | edytuj kod]

126 protonów w jądrze według części modeli tworzy tzw. zamkniętą powłokę protonową, dzięki której jądro teoretycznie może mieć większą stabilność – analogicznie do zamkniętych powłok elektronowych gazów szlachetnych, dzięki którym są one prawie niereaktywne. Dodatkowo 184 lub 196 neutronów (w zależności od modelu) może tworzyć zamkniętą powłokę neutronową, co jeszcze bardziej stabilizuje jądro. Dlatego izotopy ³¹⁰Ubh i ³²²Ubh są potencjalnie szczególnie interesujące i mogą mieć relatywnie długi czas życia^[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszą próbę syntezy unbiheksu metodą fuzji jądrowej podjęli w 1971 r. René Bimbot i John M. Alexander:

23290Th + 8436Kr → 316126Ubh* → bez wyniku

Zaobserwowana została wysokoenergetyczna cząstka α, którą uznano za możliwe potwierdzenie sukcesu. Współcześnie uważa się, że czułość ówczesnych urządzeń była o kilka rzędów wielkości za mała, aby otrzymać unbiheks. W latach 1976–1983 uczeni próbowali wyizolować pierwiastek 126 z naturalnych minerałów, bez powodzenia^[1]^[2]. Do dziś żadna próba syntezy nie zakończyła się sukcesem.

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie przewidywanej konfiguracji elektronowej można wnioskować o właściwościach chemicznych unbiheksu. Jest to przypuszczalnie metal, może występować na różnych stopniach utlenienia, nawet tak wysokich jak +8^[1].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Orbitale 5g i 7d są położone na tyle blisko, że rzeczywista konfiguracja może być inna.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c John Emsley: Nature’s Building Blocks: An A-Z Guide to the Elements. Oxford University Press, 2011, s. 592. ISBN 0-19-960563-7.
↑ Raymond K. Sheline. A suggested source of element 126. „Zeitschrift für Physik A Hadrons and Nuclei”, 1976-09-02.

[orbitale-1] Orbitale 5g i 7d są położone na tyle blisko, że rzeczywista konfiguracja może być inna.

[Emsley-2] John Emsley: Nature’s Building Blocks: An A-Z Guide to the Elements. Oxford University Press, 2011, s. 592. ISBN 0-19-960563-7.

[source-3] Raymond K. Sheline. A suggested source of element 126. „Zeitschrift für Physik A Hadrons and Nuclei”, 1976-09-02.

[5] Alternatywnie do skandowców zalicza się często nie lutet i lorens, lecz lantan, aktyn oraz hipotetyczny unbiun.

[6] Budowa 8. okresu jest przedmiotem badań teoretycznych i dokładne umiejscowienie pierwiastków tego okresu w ramach układu okresowego jest niepewne.

[a]

[1]

[2]

[i]

[ii]