|
Data urodzenia | 1 sierpnia 1994 |
Klub | SK Kehlegg |
Debiut w PŚ | 24 stycznia 2015 w Sapporo (33. miejsce) |
Pierwsze punkty w PŚ | 14 lutego 2015 w Vikersund (22. miejsce) |
Rekord życiowy | 235,0 m na Letalnicy w Planicy (24 marca 2021) |
Dorobek medalowy |
|
Inne nagrody |
|
|
Ulrich Wohlgenannt (ur. 1 sierpnia 1994) − austriacki skoczek narciarski, zawodnik klubu SK Kehlegg. Dwukrotny drużynowy medalista mistrzostw świata juniorów w narciarstwie klasycznym.
W zimowym Pucharze Kontynentalnym zadebiutował 29 stycznia 2011 na skoczni w Bischofshofen, gdzie zajął 23. miejsce. Jest byłym rekordzistą skoczni Aigner-Schanze w Hinzenbach, gdzie 19 marca 2005 uzyskał odległość 94 metrów. Jego rekord poprawił dzień później Markus Eggenhofer, uzyskując 100 metrów.
W 2012 w Erzurum zdobył brązowy medal mistrzostw świata juniorów, a w 2014 w Val di Fiemme – srebrny[1].
24 stycznia 2015 w Sapporo zadebiutował w konkursie indywidualnym Pucharu Świata, zajmując 33. miejsce. 14 lutego 2015 zdobył pierwsze punkty cyklu, zajmując 22. miejsce w konkursie lotów na Vikersundbakken[2].
Starty U. Wohlgenannta na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
4. | 13 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | druż.[a] | 210,0 m | 196,5 m | 1552,7 pkt (357,2 pkt) | 158,8 pkt | Słowenia |
Starty U. Wohlgenannta na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
18. | 23 lutego | 2012 | Erzurum | Kiremitliktepe | K-95 | HS-109 | indywid. | 103,0 m | 96,5 m | 245,0 pkt | 41,5 pkt | Nejc Dežman |
3. | 25 lutego | 2012 | Erzurum | Kiremitliktepe | K-95 | HS-109 | druż.[b] | 97,5 m | 96,5 m | 960,0 pkt (231,5 pkt) | 28,5 pkt | Norwegia |
24. | 31 stycznia | 2014 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | indywid. | 86,0 m | 92,5 m | 200,2 pkt | 31,3 pkt | Jakub Wolny |
2. | 1 lutego | 2014 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | druż.[c] | 95,5 m | 92,0 m | 1022,4 pkt (236,2 pkt) | 4,6 pkt | Polska |
Starty U. Wohlgenannta na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
2. | 15 lutego | 2011 | Liberec | Ještěd | K-90 | HS-100 | indywid. | 96,5 m | 102,0 m | 268,5 pkt | 26,0 pkt | Jarkko Määttä |
4. | 17 lutego | 2011 | Liberec | Ještěd | K-90 | HS-100 | druż.[d] | 102,0 m | 92,5 m | 898,5 pkt (260,5 pkt) | 15,0 pkt | Polska |
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
1. | 13 lutego | 2016 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 131,5 m | 126,0 m | 255,2 pkt |
2. | 14 lutego | 2016 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 123,0 m | 131,0 m | 302,1 pkt |
3. | 17 grudnia | 2016 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 140,0 m | – | 140,8 pkt |
4. | 28 grudnia | 2017 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 132,5 m | 135,5 m | 276,3 pkt |
5. | 5 lutego | 2021 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 144,0 m | 142,5 m | 281,3 pkt |
6. | 5 lutego | 2021 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 149,0 m | 140,5 m | 306,5 pkt |
7. | 6 lutego | 2021 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 141,5 m | 145,0 m | 274,6 pkt |
8. | 6 lutego | 2021 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 143,5 m | 142,0 m | 291,5 pkt |
9. | 14 marca | 2021 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 138,0 m | 133,5 m | 266,1 pkt |
10. | 14 marca | 2021 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 141,0 m | 137,5 m | 255,8 pkt |
11. | 5 grudnia | 2021 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | 129,5 m | 140,0 m | 227,1 pkt |
12. | 10 grudnia | 2021 | Vikersund | Vikersundbakken | K-105 | HS-117 | 104,5 m | 123,5 m | 248,2 pkt |
13. | 15 stycznia | 2022 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 138,5 m | 140,0 m | 316,0 pkt |
14. | 16 stycznia | 2022 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 126,5 m | 131,0 m | 296,2 pkt |
15. | 22 stycznia | 2023 | Eisenerz | Erzbergschanzen | K-98 | HS-109 | 103,0 m | 106,0 m | 257,1 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 31 stycznia | 2015 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 121,5 m | 123,5 m | 254,5 pkt | 3. | 5,8 pkt | Dawid Kubacki |
2. | 1 lutego | 2015 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 125,0 m | 129,5 m | 268,0 pkt | 2. | 0,3 pkt | Atle Pedersen Rønsen |
3. | 21 lutego | 2015 | Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-120 | HS-133 | 134,0 m | 121,0 m | 193,6 pkt | 3. | 12,5 pkt | Anže Semenič |
4. | 13 lutego | 2016 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 131,5 m | 126,0 m | 255,2 pkt | 1. | – |
5. | 14 lutego | 2016 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 123,0 m | 131,0 m | 302,1 pkt | 1. | – |
6. | 17 grudnia | 2016 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 140,0 m | – | 140,8 pkt | 1. | – |
7. | 28 grudnia | 2017 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 132,5 m | 135,5 m | 276,3 pkt | 1. | – |
8. | 10 marca | 2018 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 135,0 m | 137,0 m | 257,2 pkt | 3. | 5,5 pkt | Manuel Fettner |
9. | 23 lutego | 2019 | Brotterode | Inselbergschanze | K-105 | HS-117 | 114,0 m | 109,5 m | 262,3 pkt | 3. | 15,0 pkt | Clemens Aigner |
10. | 8 lutego | 2020 | Brotterode | Inselbergschanze | K-105 | HS-117 | 110,0 m | 113,0 m | 255,0 pkt | 2. | 2,1 pkt | Rok Justin |
11. | 5 lutego | 2021 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 144,0 m | 142,5 m | 281,3 pkt | 1. | – |
12. | 5 lutego | 2021 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 149,0 m | 140,5 m | 306,5 pkt | 1. | – |
13. | 6 lutego | 2021 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 141,5 m | 145,0 m | 274,6 pkt | 1. | – |
14. | 6 lutego | 2021 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 143,5 m | 142,0 m | 291,5 pkt | 1. | – |
15. | 14 marca | 2021 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 138,0 m | 133,5 m | 266,1 pkt | 1. | – |
16. | 14 marca | 2021 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | 141,0 m | 137,5 m | 255,8 pkt | 1. | – |
17. | 4 grudnia | 2021 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | 127,0 m | 134,0 m | 247,3 pkt | 2. | 3,8 pkt | David Siegel |
18. | 5 grudnia | 2021 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | 129,5 m | 140,0 m | 227,1 pkt | 1. | – |
19. | 10 grudnia | 2021 | Vikersund | Vikersundbakken | K-105 | HS-117 | 104,5 m | 123,5 m | 248,2 pkt | 1. | – |
20. | 11 grudnia | 2021 | Vikersund | Vikersundbakken | K-105 | HS-117 | 113,5 m | 114,5 m | 262,3 pkt | 2. | 2,2 pkt | Severin Freund |
21. | 15 stycznia | 2022 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 138,5 m | 140,0 m | 316,0 pkt | 1. | – |
22. | 16 stycznia | 2022 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 126,5 m | 131,0 m | 296,2 pkt | 1. | – |
23. | 23 stycznia | 2022 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-128 | 125,0 m | 123,0 m | 235,6 pkt | 2. | 10,3 pkt | Anže Semenič |
24. | 21 stycznia | 2023 | Eisenerz | Erzbergschanzen | K-98 | HS-109 | 105,5 m | 96,5 m | 240,5 pkt | 3. | 20,9 pkt | Maximilian Steiner |
25. | 22 stycznia | 2023 | Eisenerz | Erzbergschanzen | K-98 | HS-109 | 103,0 m | 106,0 m | 257,1 pkt | 1. | – |
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LPK 2023