Ulica Zapiecek w Warszawie
| Stare Miasto | |||||||||||||
 Ulica Zapiecek, widok w kierunku wschodnim | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||
 52°14′56,5″N 21°00′43,2″E/52,249040 21,011990 | |||||||||||||
Ulica Zapiecek – ulica na warszawskim Starym Mieście, biegnąca od ulicy Świętojańskiej do ul. Piwnej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwotnie ulica Zapiecek była fragmentem ulicy Piekarskiej, po 1743 pojawia się jej osobna nazwa – Poprzeczna. Obecną nazwę, mającą charakter topograficzno-metaforyczny, nadano w 1770[1].
Cała zabudowa ulicy przyporządkowana jest numeracji innych ulic – Świętojańskiej, Piwnej lub Rynku.
Po rozebraniu w roku 1831 dwóch kamienic przy ul. Świętojańskiej i Piwnej, powstał placyk w zachowanej do dziś formie. W XIX wieku na Zapiecku odbywał się popularny w Warszawie targ na gołębie i ptaki śpiewające[2].
W 1944 cała zabudowa ulicy została zniszczona.
Na rogu Zapiecka i ul. Piwnej Stefan Wiechecki umiejscowił po wojnie książkową „Cafe pod Minogą“. Współcześnie w tym miejscu znajduje się restauracja „Zapiecek“.
We wrześniu 1985 w bruk ulicy wmurowano płytę granitową upamiętniającą wpisanie warszawskiego Starego Miasta na listę światowego dziedzictwa UNESCO[3] .
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 193. ISBN 978-83-62189-08-3.
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1006. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Stanisław Ciepłowski: Napisy pamiątkowe w Warszawie XVII-XX w.. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 262. ISBN 83-01-06109-X.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Praca zbiorowa: Katalog Zabytków Sztuki tom XI część 1: Stare Miasto. Instytut Sztuki PAN, 1993, s. 408. ISBN 83-221-0375-1.