Ulica Klasztorna w Poznaniu
| Stare Miasto | |
 Ulica Klasztorna. W głębi wejście do wieży kolegium jezuickiego (2010) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Długość | 250 m |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°24′29,0″N 16°56′07,0″E/52,408060 16,935281 | |
Ulica Klasztorna – ulica w Poznaniu, zlokalizowana na Starym Mieście na osiedlu Stare Miasto, pomiędzy ulicą Wielką na północy a ulicą Gołębią na południu. Na północy za skrzyżowaniem z ulicą Wielką jej przedłużeniem jest ulica Kramarska.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
W 1607 powstał przy ulicy klasztor sióstr benedyktynek, które przybyły z Chełmna i zajęły Pałac Górków, magnatów związanych z reformacją. Od zakonu nazwę przyjęła ulica[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Klasztor benedyktynek działał do 1836, kiedy to zaborca pruski zarządził jego kasatę. Pałac Górków oddano Szkole Ludwiki wraz z pensją (jej nazwa upamiętniała żonę namiestnika Wielkiego Księstwa Poznańskiego, Antoniego Radziwiłła). Początkowo zapewniała ona dobry standard pobytu, jednak wraz z upływem czasu i procesem budowy nowych szkół w mieście, stała się mało atrakcyjna. Władze szkolne w 1876 nabyły budynek przy ul. Młyńskiej i tam przeniosły placówkę[2]. Od 1965 budynek mieści Muzeum Archeologiczne[1].
W przeszłości wschodnia część traktu pełniła głównie funkcje gospodarcze. Na odcinku od ulicy Wielkiej do Gołębiej istniało kilka tanich restauracji o słabej reputacji. Na narożniku ulicy Koziej funkcjonował w okresie międzywojennym sklep z trumnami[1].
Obiekty[edytuj | edytuj kod]
Z zabudowań Pałacu Górków do ulicy przylega m.in. budynek oznaczony numerem 14 (między ulicami Kozią i Wodną). Zawiera ona renesansowy portal z datą budowy gmachu: 1548[1]. Górujący elementem nad ulicą jest wieża kolegium jezuickiego (obecnie Urząd Miasta Poznania). Przy jej skrzyżowaniu z ulicą Gołębią, stoi dawne probostwo farne pochodzące z XIV wieku (przebudowane w wieku XVIII[3]). Rezydowali tu m.in. ksiądz, poseł i senator Antoni Stychel czy ksiądz Paweł Steinmetz, zamordowany przez Niemców w Forcie VII[1]. Probostwo do dziś nie zmieniło swojej pierwotnej funkcji[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do rejestru zabytków wpisane są następujące budynki:
- nr 1, z trzeciej ćwierci XIX wieku, odbudowany w 1953,
- nr 2, z XVI wieku, przebudowany około 1880,
- nr 3, z XV wieku, przebudowany w 1804, 1807, odbudowany w 1897,
- nr 4, z XV wieku, przebudowany w 1790, restaurowany w trzeciej ćwierci XIX wieku, odbudowany w 1954 według projektu Jana Cieślińskiego,
- nr 5, z trzeciej ćwierci XIX wieku, odbudowany w 1954 według projektu Jana Cieślińskiego,
- nr 6, z trzeciej ćwierci XIX wieku, odbudowany w 1954 według projektu Jana Cieślińskiego,
- nr 7, z lat 30. XIX wieku, przebudowany w początkach XX wieku, odbudowany w latach 1949-1950 według projektu Hieronima Wilanda,
- nr 8, z trzeciej ćwierci XIX wieku, odbudowany w 1953 według projektu Jana Cieślińskiego,
- nr 9, z trzeciej ćwierci XIX wieku, odbudowany w 1953,
- nr 16, z trzeciej ćwierci XIX wieku, odbudowany w 1959,
- nr 17, z XV wieku, przebudowany w początkach XX wieku, odbudowany w latach 50. XX wieku,
- nr 19, z XV, XVI i XIX wieku,
- n r 1, z trzeciej ćwierci XIX wieku, odbudowany w 1953,
- nr 21, z trzeciej ćwierci XIX wieku,
- nr 26, z około 1804, przebudowany w 1879, odbudowany w 1956[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Zbigniew Zakrzewski, Ulicami mojego Poznania. Cz. 2, W zasięgu hejnału, Poznań: Wydawnictwo Kwartet, 2006, s. 88-89, ISBN 83-60069-25-5, OCLC 749727476 [dostęp 2022-12-16].
- ↑ Maria Trzeciakowska, W dziewiętnastowiecznym Poznaniu, Poznań: Wydawn. Poznańskie, 1987, s. 349, ISBN 83-210-0540-3, OCLC 26084207 [dostęp 2022-12-16].
- ↑ a b Włodzimierz Łęcki, Poznań : przewodnik po zabytkach i osobliwościach miasta dla przybyszów z dalszych i bliższych stron, wyd. I, Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2010, s. 131, ISBN 978-83-7506-466-7, OCLC 1314464403 [dostęp 2022-12-16].
- ↑ Joanna Bielawska-Pałczyńska, Poznań. Spis zabytków architektury, Poznań: Urząd Miasta, 2004, s. 123-124, ISBN 83-89525-07-0, OCLC 750015628 [dostęp 2022-12-16].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacek Y. Łuczak: Spacerownik Poznański. Warszawa: Agora, 2010, s. 43. ISBN 978-83-268-0055-9.
- Poznań plus 4 - plan miasta 1:20.000, wyd. Demart, Warszawa, 2006, ISBN 83-7427-282-1
