Ulica Jana Klemensa Branickiego w Białymstoku
| Centrum, Skorupy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Długość | ok. 2,6 km | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Poprzednie nazwy | Bulwarna, Lenina (1949-1990) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Białegostoku  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa podlaskiego  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 53°07′32,0″N 23°10′52,0″E/53,125556 23,181111 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ulica Jana Klemensa Branickiego – jedna z głównych ulic w Białymstoku, prowadząca z centrum miasta na osiedle Dojlidy i dalej na Zabłudów. Biegnie od ronda Andrzeja Lussy do ronda A. B. Meyera.
Od placu Witolda Antonowicza do ronda Meyera, przebiega droga krajowa nr 19.
Historia ulicy[edytuj | edytuj kod]
Pod zaborem rosyjskim[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wzmianka o ulicy pochodzi z 1889 roku[1]. Wtedy nazywała się ulicą Bulwarną lub Bulwarową.
II Rzeczpospolita[edytuj | edytuj kod]
Po I wojnie światowej, konkretnie w 1919 roku, Białystok został przyłączony do II Rzeczypospolitej. W tym czasie w ramach uchwały[2] o zmianie nazw ulic, zmieniono jej nazwę na cześć hetmana i właściciela Białegostoku, Jana Klemensa Branickiego.
II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]
W 1939 roku Białystok został zajęty przejściowo przez III Rzeszę, a w wyniku traktatu o granicach i przyjaźni, włączono do ZSRR do obwodu białostockiego, w Białoruskiej SRR.
W 1940 roku, w ramach sowietyzacji, zmieniono wiele ulic w mieście na te bardziej skojarzone z komunizmem. Przemianowano wtedy ulicę J. K. Branickiego na Mykoły Szczorsa[2], bohatera wojny domowej zwanego "ukraińskim Czapajewem".
Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 roku, po raz kolejny zmieniono nazwy ulic. Administracja niemiecka zmieniła jej nazwę na J. W. von Goethego[2], niemieckiego poety z XVIII i XIX wieku.
Polska Rzeczpospolita Ludowa[edytuj | edytuj kod]
Po II wojnie światowej nadano przejściowo nazwę Branickiego, aby w 1949 roku zmienić ją ponownie, tym razem na Włodzimierza Lenina[3].
W 1981 roku odcinek ulicy został przedłużony z ulicy Świętojańskiej do skrzyżowania z ulicą Ciołkowskiego, aby przyjąć ruch tranzytowy przebiegający przez ulicę Nowowarszawską[2][4].
Czasy współczesne[edytuj | edytuj kod]
W ramach dekomunizacji, w 1990 roku, przywrócono przedwojenną nazwę ulicy.
Otoczenie[edytuj | edytuj kod]
Przy ulicy J. K. Branickiego znajdują budynki i obiekty takie jak:
- Skwer Janusza Smacznego
- Skwer przy rzece Białej
- Pomnik św. Jana Nepomucena
- Sala Królestwa Świadków Jehowy
- Wydział geodezji katastru i nieruchomości Starostwa Powiatowego w Białymstoku
- Urząd Miejski w Białymstoku - Departament Obsługi Mieszkańców
Białostocka Komunikacja Miejska[edytuj | edytuj kod]
Przy ulicy Branickiego zlokalizowane są przystanki autobusowe BKM, przy których zatrzymują się autobusy linii nr: 1, 2, 12, 13, 15, 17, 22, 24, 101, 103, 105.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ https://fotopolska.eu/Bialystok/u74725,ul_Branickiego.html
- ↑ a b c d https://www.bialystok.ap.gov.pl/arch/teksty/ulice.pdf
- ↑ https://bialystok.naszemiasto.pl/dawne-nazwy-bialostockich-ulic-pamietasz-je-zdjecia/ga/c4-5046715/zd/40039123
- ↑ https://bialystok.maps.arcgis.com/apps/webappviewer/index.html?id=04c49a13c25942ad92158e10507c6a88
.svg){kind=small}