USS Manley (DD-74)

USS Manley (DD-74)
Ilustracja
USS Manley (DD-74)
Historia
Stocznia

Bath Iron Works

Położenie stępki

22 sierpnia 1916

Wodowanie

23 sierpnia 1917

 US Navy
Wejście do służby

15 października 1917

Los okrętu

sprzedany na złom 26 listopada 1946

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

1125 długich ton (1143 t)

Długość

96,16 m

Szerokość

9,53 m

Zanurzenie

2,46 m

Prędkość

30 węzłów

Uzbrojenie
4 x 102 mm
2 x 1-funtówki
12 x 533 mm wt.
Załoga

100

USS Manley (DD-74) – amerykański niszczyciel typu Caldwell. Jego patronem był John Manley (ok.1733–1793).

Stępkę okrętu położono 22 sierpnia 1916 w stoczni Bath Iron Works w Bath (Maine). Zwodowano go 23 sierpnia 1917, matką chrzestną była Dorothy S. Sewall. Jednostka weszła do służby w US Navy 15 października 1917, jej pierwszym dowódcą był Commander Robert L. Berry.

Okręt był w służbie w czasie I wojny światowej. Działał jako jednostka eskortowa na wodach europejskich. 19 marca 1918 przypadkowa eksplozja bomb głębinowych w czasie rejsu eskortowego zabiła dowódcę okrętu i 33 innych członków załogi. Odłamki przebiły beczki z ropą i alkoholem co spowodowało długi pożar. Okręt dryfował do momentu podejścia brytyjskich holowników. Po dotarciu do portu 70 stóp jednostki (21,3 m) znajdowało się pod wodą. Wyremontowany w Liverpoolu.

Po wojnie pełnił służbę m.in. na Adriatyku. Wycofany ze służby 14 czerwca 1922. Wrócił do służby 1 maja 1930. Jako jednostka eksperymentalna, pomocnicza, szkolna, szybki transportowiec wojska, kierowania celami powietrznymi służył z oznaczeniem AG-28, później APD-1.

Brał czynny udział w działaniach II wojny światowej na Pacyfiku - m.in. wspierał lądowanie na Taivu Point (Guadalcanal).

Wycofany ze służby 19 listopada 1945 został sprzedany na złom 26 listopada 1946.

Otrzymał pięć battle star za służbę w czasie II wojny światowej. Odznaczony także Navy Unit Commendation.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]