Tunika z Argenteuil
Tunika z Argenteuil – starożytna szata, przechowywana w Argenteuil we Francji. Zgodnie z tradycją, jest to tunika zakładana bezpośrednio na ciało (hebr. sadin), którą nosił Jezus w dniu śmierci.
W Ewangelii Jana[edytuj | edytuj kod]
Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: «Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć». Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili żołnierze. J 19,23-24
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza historyczna adnotacja o Tunice pochodzi z końca VI w. Jej autorem jest św. Grzegorz z Tours. Napisał o szacie: „Mówi się, że jest ona przechowywana w bazylice Świętych Archaniołów w Galathai, mieście oddalonym ok. 150 km od Konstantynopola”. Część historyków uważa, że chodziło tu o miasto Germia w Galacji, słynącej z bazyliki znanej jako miejsce kultu Archaniołów.
Fredegar pisał w 610 r., że w 590 r. w mieście Zafad niedaleko Jerozolimy została odnaleziona marmurowa skrzynia zawierająca świętą suknię, tę samą o którą żołnierze rzymscy rzucali losy.
W 614 r. Jerozolima została zdobyta przez Persów, którzy zrabowali wiele relikwii. Wśród nich, zdaniem wielu historyków, mogła być także Tunika. W 628 Herakliusz zwyciężył Persów, odzyskał Tunikę i była przechowywana w Wielkim Pałacu w Konstantynopolu.
Tunikę otrzymał prawdopodobnie Karol Wielki od cesarzowej bizantyńskiej św. Ireny jako prezent zaręczynowy. Karol przyjął Tunikę. W 814 r. podarował ją klasztorowi benedyktynek w Argenteuil, gdzie przeoryszą została jego córka Teodrada.
Aby ustrzec relikwię przed najazdem Normanów, Tunika została zamurowana w schowku w ścianie, wraz z listami poświadczającymi jej pochodzenie.
Szatę odnaleziono przypadkowo w 1156. Od tej pory jej losy są dobrze udokumentowane. Pisali o niej m.in. Robert z Torigni czy Mateusz Paryżanin. Tunika stała się sławna w dużej części Europy. Do Argenteuil dwukrotnie przyjechał św. Ludwik IX.
W 1567 Tunika ledwo przetrwała najazd protestantów – została krótko wcześniej ukryta[1].
Ślady na Tunice pokrywają się ze śladami na całunie turyńskim na plecach, również znaleziono krew grupy AB[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grzegorz Górny, Świadkowie Tajemnicy. Rosikon Press, Warszawa 2012.
- ↑ W poszukiwaniu śladów Chrystusa [online], wiadomosci.wp.pl [dostęp 2017-12-03].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jean-Maurice Devals, Une si humble et si sainte tunique…: Enquête sur une énigme – La Sainte Tunique du Christ d’Argenteuil (relation de l’expérimentation au radiocarbone, recherches historiques), wyd. François-Xavier de Guibert, Paryż (czerwiec 2005)
- Revue ‘Monumental’ czerwiec 2006, s. 42, Serge Pitiot, détails de la datation au carbone 14 de 2004.
- André Marion, Gérard Lucotte Le linceul de Turin et la tunique d’Argenteuil: Le point sur l’enquête, wyd. Presses de la Renaissance, marzec 2006 – ISBN 2-7509-0204-5 (wersja polska Tunika z Argenteuil i Całun Turyński Wydawnictwo M, Kraków 2007, fragmenty na Google Books)
- Collectif, La Sainte Tunique d’Argenteuil face à la science: Actes du colloque COSTA du 12.11.2005 à Argenteuil, wyd. François-Xavier de Guibert, Paryż (grudz. 2006)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
