Tumiany

Tumiany
osada
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Powiat

olsztyński

Gmina

Barczewo

Strefa numeracyjna

89

Kod pocztowy

11-010[2]

Tablice rejestracyjne

NOL

SIMC

0470190

Położenie na mapie gminy Barczewo
Mapa konturowa gminy Barczewo, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Tumiany”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Tumiany”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Tumiany”
Położenie na mapie powiatu olsztyńskiego
Mapa konturowa powiatu olsztyńskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Tumiany”
Ziemia53°48′42″N 20°48′05″E/53,811667 20,801389[1]

Tumiany (niem. Daumen) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Barczewo. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.

Miejscowość ma charakter turystyczny. Znajduje się tu kemping, domki letniskowe i ośrodek wypoczynkowo-szkoleniowy. Wieś położona jest nad jeziorami: Tumieńskie i Pisz. Przez okoliczne rzeki i jeziora przebiegają szlaki kajakowe[3].

Odkrycia archeologiczne[edytuj | edytuj kod]

Zapinki ze stanowisk kultury grupy olsztyńskiej z Kosewa i Tumian (VI-VII w.)

W Tumianach odkryto bogate stanowisko archeologiczne należące do kultury tzw. grupy olsztyńskiej datowanej na V-VII wiek, które odznaczało się silnymi wpływami germańskimi[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 141546
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1313 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. Camping Tumiany spływy kajakowe. [dostęp 2023-06-26].
  4. Andrzej Kokowski Starożytna Polska. Od trzeciego stulecia przed narodzeniem Chrystusa do schyłku starożytności, Warszawa 2005, s. 517-519