Treprostynil
| |||||||||
| |||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||
| Wzór sumaryczny | C23H34O5 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa | 390,51 g/mol | ||||||||
| Identyfikacja | |||||||||
| Numer CAS | |||||||||
| PubChem | |||||||||
| DrugBank | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Treprostynil, treprostinil – organiczny związek chemiczny, syntetyczna pochodna prostacykliny stosowana w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego. Fizjologiczny efekt treprostynilu polega na wazodylatacji. Głównymi działaniami farmakologicznymi treprostynilu są bezpośrednie rozszerzenie tętnic płucnych i pozostałych naczyń posiadających mięśniówkę gładką oraz hamowanie agregacji płytek krwi. Oprócz bezpośredniego działania na naczynia lek ten hamuje również cytokiny
Mechanizm działania[edytuj | edytuj kod]
Głównym działaniem treprostynilu jest rozszerzenie tętnic płucnych i ogólnoustrojowych. Hamuje także agregację płytek krwi oraz proliferację mięśni gładkich. Jako syntetyczny analog prostacykliny wiąże się on z receptorem prostacykliny, który następnie indukuje wymienione powyżej efekty[1].
Wskazania do stosowania[edytuj | edytuj kod]
- charakterystyka produktu leczniczego: leczenie samoistnego lub dziedzicznego tętniczego nadciśnienia płucnego w celu poprawienia tolerancji wysiłkowej i objawów chorobowych u pacjentów, znajdujących się w III czynnościowej klasie NYHA [1]
- wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące rozpoznawania i leczenia nadciśnienia płucnego w 2015: leczenie pochodnymi prostacykliny w klasie III i IV NYHA[2].
- program leczenia tętniczego nadciśnienia płucnego: terapia II rzutu u pacjentów w wieku 18 lat i powyżej: po nieskutecznym leczeniu I rzutu lub u pacjentów będący w IV klasie czynnościowej WHO w momencie rozpoznania choroby [2]
Przeciwwskazania[edytuj | edytuj kod]
- nadwrażliwość na treprostynil lub którąkolwiek substancję pomocniczą
- zastoinowa niewydolność serca spowodowana ciężkim zaburzeniem czynności lewej komory serca
- ciężka niewydolność wątroby
- czynna choroba wrzodowa przewodu pokarmowego, krwawienie śródczaszkowe
Drogi podawania[edytuj | edytuj kod]
Treprostynil sodu ma formę bezbarwnego roztworu do podawania w ciągłym wlewie podskórnym lub dożylnym. Do iniekcji podskórnej wykorzystywana jest mikroinfuzyjna pompa Apex Micro Sc, połączona kaniulą z wkłuciem podskórnym. Do podawania dożylnego służy w całości implantowana pod skórę, niemal bezobsługowa, pompa LenusPro, której obsługa ogranicza się do napełniania co 3–5 tygodni.
Działania niepożądane[edytuj | edytuj kod]
Występowanie niepożądanych objawów, do których zalicza się zaczerwienienie twarzy, ból głowy, niedociśnienie tętnicze, nudności, wymioty i biegunka, uzależnione jest na ogół od stosowanej dawki treprostynilu i wynikają bezpośrednio z właściwości farmakologicznych prostacyklin.
Działania niepożądane mogą ustąpić w miarę kontynuacji terapii, natomiast, gdy trwają lub nie są tolerowane przez pacjenta, wówczas w celu ich złagodzenia,szybkość infuzji może zostać zmniejszona. Objawy miejscowe, jak ból i odczyny w miejscu podania infuzji podskórnie, można niwelować lekami działającymi miejscowo. W przypadku znacznego nasilenia uzasadniona wydaje się zmiana formy podawania leku na dożylną i implantacja pompy LenusPro[3].
Dawkowanie i preparaty[edytuj | edytuj kod]
Leczenie treprostynilem podawanym podskórnie rozpoczyna się od dawki 1–2 ng/kg/min, którą zwiększa się w zależności od nasilenia działań niepożądanych (ból w miejscu podawania, zaczerwienienie skóry, bóle głowy). Optymalna dawka ustalana jest indywidualnie u poszczególnych chorych. U większości waha się od 20 do 80 ng/kg/min. Nie określono dawki maksymalnej, limitowana jest ona jedynie tolerancją chorego[4].
W Polsce treprostynil występuje w formie roztworu pod nazwą Remodulin w stężeniach 1 mg/ml, 2,5 mg/ml, 5 mg/ml, 10 mg/ml w fiolkach po 20 ml. Producent: Ferrer International.
W Polsce[edytuj | edytuj kod]
Wyniki wieloośrodkowego badania rejestracyjnego, do którego kwalifikowani byli również polscy pacjenci, zostały opublikowane w 2002[4]. Od tego czasu treprostynil jest zarejestrowany jako lek do stosowania w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego. Obecnie w Polsce z terapii korzysta ponad 120 chorych z TNP; około 17 pacjentów ma implantowaną pompę do terapii dożylnej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ NLM PubChem CID Index, Hoboken: John Wiley & Sons, Inc., s. 239–244, DOI: 10.1002/9780470238165.indsp1, ISBN 978-0-470-23816-5 [dostęp 2018-07-27].
- ↑ Nazzareno Galiè i inni, 2015 ESC/ERS Guidelines for the diagnosis and treatment of pulmonary hypertension, „Kardiologia Polska (Polish Heart Journal)”, 73 (12), 2015, s. 1127–1206, DOI: 10.5603/KP.2015.0242, ISSN 1897-4279 [dostęp 2018-07-27] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-27].
- ↑ Marcin Kurzyna i inni, An implantable pump Lenus pro® in the treatment of pulmonary arterial hypertension with intravenous treprostinil, „BMC Pulmonary Medicine”, 17 (1), 2017, DOI: 10.1186/s12890-017-0474-7, ISSN 1471-2466, PMID: 29195500, PMCID: PMC5712081 [dostęp 2018-07-27] (ang.).
- ↑ a b G. Simonneau, R.J. Barst, N. Galie, R. Naeije i inni. Continuous subcutaneous infusion of treprostinil, a prostacyclin analogue, in patients with pulmonary arterial hypertension: a double-blind, randomized, placebo-controlled trial. „Am J Respir Crit Care Med”. 165 (6), s. 800–804, Mar 2002. DOI: 10.1164/ajrccm.165.6.2106079. PMID: 11897647.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Torbicki, M. Kurzyna: Nadciśnienie płucne. W: Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie. Andrzej Szczeklik (red.). T. I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 358. ISBN 83-7430-031-0.
