Tornado (klasa jachtu)
 | |
| Konstruktor | |
|---|---|
| Rok konstrukcji | 1967 |
| Kraj pochodzenia | |
| Typ ożaglowania | |
| Grot | 16,61 m² |
| Fok | 5,33 m² |
| Spinaker | 25 m² |
| Długość maksymalna | 6,09 m |
| Długość LWK | 5,84 m |
| Szerokość maksymalna | 3,08 m |
| Wysokość maksymalna | 9,08 m |
| Masa całkowita | 155 kg |
| Typ kadłuba | |
| Zanurzenie minimalne | 15 cm |
| Zanurzenie maksymalne | 76 cm |
| Załoga | 2 |
| Trapezy | 2 (od 2000) |
| D-PN | 59.0 |
| RYA PN | 644 |
 Schemat łódki | |
Tornado – klasa jachtu żaglowego w układzie katamaranu, będący regatową klasa olimpijska od 1976 roku. Został zaprojektowany w 1967 roku przez Rodneya Marcha[1] z pomocą Terry'ego Pierce'a i Rega White'a specjalnie w celu uzyskania jachtu mającego stać się klasą olimpijską. Od tego czasu zbudowano na świecie ponad 4800 jachtów klasy Tornado.
Zdolna osiągać prędkości powyżej 30 węzłów z wiatrem i 18 węzłów na wiatr, klasa Tornado jest często określana jako "żeglarska Formuła 1".
Oprócz udoskonaleń technicznych w technologii kadłuba, żagla, drzewców, lepszych bloków i linii - Tornado pozostało niezmienione od początków do początku lat 90. Następnie, w wyniku rosnącej popularności innych, mniejszych katamaranów, klasa Tornado podjęła znaczący program rozwojowy w 1993 roku. Było to szczególnie odpowiedzią na prośbę IYRU o poszukiwanie sposobów na poprawę świadomości publicznej i medialnej żeglarstwa, a po drugie, aby odpowiedzieć potencjalnym pretendentom do roli "najlepszego kata".