Tony Roche
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 17 maja 1945 |
| Wzrost | 178 cm |
| Gra | leworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny | 1968 |
| Zakończenie kariery | 1979 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 11 |
| Najwyżej w rankingu | 8 (16 listopada 1975) |
| Australian Open | SF (1965, 1967, 1969, 1975) |
| Roland Garros | W (1966) |
| Wimbledon | F (1968) |
| US Open | F (1969, 1970) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 18 |
| Najwyżej w rankingu | 12 (30 sierpnia 1977) |
| Australian Open | W (1965, 1967, 1971, 1976, 1977) |
| Roland Garros | W (1969) |
| Wimbledon | W (1968–1970, 1974) |
| US Open | W (1967) |
Tony Roche, właśc. Anthony Dalton Roche (ur. 17 maja 1945 w Wagga Wagga) – australijski tenisista i trener tenisa, zwycięzca 16 turniejów wielkoszlemowych, zdobywca Pucharu Davisa.
W 1986 roku został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Roche starty w tenisie zaczął w 1963 roku, a status zawodowca otrzymał w 1968 z nastaniem ery open[1]. Jeszcze jako amator wygrał w 1966 French Championships w finale pokonując Istvána Gulyása. W 1965 i 1967 był finalistą tej imprezy. W 1968 został finalistą Wimbledonu, a w latach 1969 i 1970 US Open – jako zawodowiec.
W grze podwójnej triumfował w 13 turniejach Wielkiego Szlema, w 12 tworząc parę z Johnem Newcombe. Debel ten 4 razy wygrał Australian Open (przed 1968 Australian Championships), raz French Open, 4 razy Wimbledon i raz U.S. National Championships (po 1968 US Open). Roche 1 tytuł wielkoszlemowy zdobył razem z Arthurem Ashe, podczas Australian Open w 1977.
Australijczyk sukcesy odnosił również w grze mieszanej, 2–krotnie zostając mistrzem imprez wielkoszlemowych. W 1966 został wspólnie z Judy Tegart Dalton zwycięzcą Australian Championships, a w 1976 wygrał razem z Françoise Durr Wimbledon. Para Toche–Tegart Dalton była w finałach Wimbledonu 1966 i 1969 oraz Australian Championships 1967.
Tony Roche reprezentując Australię w Pucharze Davisa przyczynił się do triumfów drużyny w turnieju w latach 1965–1967 i 1977. Reprezentował swój kraj, z przerwami, od 1964 do 1977 roku, osiągając bilans 14 wygranych meczów przy 5 porażkach (7–3 w singlu i 7–2 w deblu).
W rankingach światowych osiągnął pozycję lidera w klasyfikacji deblowej w 1965, i wicelidera w singlu w 1969[2]. Po wprowadzeniu komputerowego rankingu ATP najwyżej był na 8. miejscu w grze pojedynczej (16 listopada 1975), a w zestawieniu gry podwójnej na 12. pozycji (30 sierpnia 1977).
Finały w turniejach wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]
Gra pojedyncza (1–5)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1965 | French Championships, Paryż | Ceglana |  Fred Stolle | 6:3, 0:6, 2:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 1. | 1966 | French Championships, Paryż | Ceglana |  István Gulyás | 6:1, 6:4, 7:5 |
| Finalista | 2. | 1967 | French Championships, Paryż | Ceglana | Roy Emerson | 1:6, 4:6, 6:2, 2:6 |
| Finalista | 3. | 1968 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Rod Laver | 3:6, 4:6, 2:6 |
| Finalista | 4. | 1969 | US Open, Forest Hills | Trawiasta | Rod Laver | 9:7, 1:6, 2:6, 2:6 |
| Finalista | 5. | 1970 | US Open, Forest Hills | Trawiasta | Ken Rosewall | 6:2, 4:6, 6:7(2), 3:6 |
Gra podwójna (13–2)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1964 | French Championships, Paryż | Ceglana | John Newcombe | Roy Emerson Ken Fletcher | 5:7, 3:6, 6:3, 5:7 |
| Zwycięzca | 1. | 1965 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | John Newcombe | Roy Emerson Fred Stolle | 3:6, 4:6, 13:11, 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 2. | 1965 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | John Newcombe | Ken Fletcher Bob Hewitt | 7:5, 6:3, 6:4 |
| Finalista | 2. | 1966 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | John Newcombe | Roy Emerson Fred Stolle | 9:7, 3:6, 8:6, 12:14, 10:12 |
| Zwycięzca | 3. | 1967 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | John Newcombe | William Bowrey Owen Davidson | 3:6, 6:3, 7:5, 6:8, 8:6 |
| Zwycięzca | 4. | 1967 | French Championships, Paryż | Ceglana | John Newcombe | Roy Emerson Ken Fletcher | 6:3, 9:7, 12:10 |
| Zwycięzca | 5. | 1967 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | John Newcombe | William Bowrey Owen Davidson | 6:8, 9:7, 6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 6. | 1968 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | John Newcombe | Ken Rosewall Fred Stolle | 3:6, 8:6, 5:7, 14:12, 6:3 |
| Zwycięzca | 7. | 1969 | French Open, Paryż | Ceglana | John Newcombe | Roy Emerson Rod Laver | 4:6, 6:1, 3:6, 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 8. | 1969 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | John Newcombe |  Tom Okker Marty Riessen | 7:5, 11:9, 6:3 |
| Zwycięzca | 9. | 1970 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | John Newcombe | Ken Rosewall Fred Stolle | 10:8, 6:3, 6:1 |
| Zwycięzca | 10. | 1971 | Australian Open, Melbourne | Trawiasta | John Newcombe | Tom Okker Marty Riessen | 6:2, 7:6 |
| Zwycięzca | 11. | 1974 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | John Newcombe | Bob Lutz Stan Smith | 8:6, 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 12. | 1976 | Australian Open, Melbourne | Trawiasta | John Newcombe | Ross Case Geoff Masters | 7:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 13. | 1977 | Australian Open, Melbourne | Trawiasta | Arthur Ashe | Charlie Pasarell Erik van Dillen | 6:4, 6:4 |
Gra mieszana (2–3)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1965 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Judy Tegart Dalton | Margaret Smith Court Ken Fletcher | 10:12, 3:6 |
| Zwycięzca | 1. | 1966 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Judy Tegart Dalton | Robyn Ebbern William Bowrey | 6:1, 6:3 |
| Finalista | 2. | 1967 | Australian Championships, Melbourne | Trawiasta | Judy Tegart Dalton | Lesley Turner Bowrey Owen Davidson | 7:9, 4:6 |
| Finalista | 3. | 1969 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Judy Tegart Dalton |  Ann Haydon-Jones Fred Stolle | 2:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 2. | 1976 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Françoise Durr | Rosie Casals Dick Stockton | 6:3, 2:6, 7:5 |
Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]
Pracował jako trener Ivana Lendla, Patricka Raftera, Rogera Federera (sezony 2005–2007) i Lleytona Hewitta (sezony 2007–2009 i 2011–2016)[3][4][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Newcombe: One Of 'Biggest Pacts. [w:] St. Petersburg Times [on-line]. 3 stycznia 1968. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ Tony Roche. tennisfame.com. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ PLAYER PROFILE – Tony Roche. tennis.com.au. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ Jonathan Overend: Federer in shock split from coach. [w:] BBC Sport [on-line]. bbc.co.uk, 12 maja 2007. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ Roche to coach Lleyton Hewitt. smh.com.au, 26 listopada 2010. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-22] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-22] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-22] (ang.).
- Profil na stronie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy