Teofil Wilski
| Biskup tytularny Castellum in Mauretania | |||
 Teofil Wilski (2009) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 16 października 1935 | ||
| Data i miejsce śmierci | 26 marca 2022 | ||
| Biskup pomocniczy kaliski | |||
| Okres sprawowania | 1995–2011 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 11 czerwca 1960 | ||
| Nominacja biskupia | 8 kwietnia 1995 | ||
| Sakra biskupia | 8 maja 1995 | ||
| Data konsekracji | 8 maja 1995 |
|---|---|
| Miejscowość | Kalisz |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Teofil Józef Wilski[1] (ur. 16 października 1935 w Skubarczewie, zm. 26 marca 2022 w Ostrowie Wielkopolskim) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, rektor Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie w latach 1988–1995, biskup pomocniczy kaliski w latach 1995–2011, od 2011 biskup pomocniczy senior diecezji kaliskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 16 października 1935 w Skubarczewie[2]. W latach 1954–1960 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie[2][3]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 11 czerwca 1960 w katedrze gnieźnieńskiej kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski[4]. W latach 1962–1968 studiował na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie uzyskał doktorat z teologii dogmatycznej[2].
W latach 1960–1962 pracował jako wikariusz w parafii św. Michała Archanioła w Kcyni. Został ustanowiony rektorem kościoła seminaryjnego św. Jerzego na zamku w Gnieźnie[2]. Związał się z Drogą Neokatechumenalną[4]. Od 1968 do 1970 był notariuszem w kurii metropolitalnej w Gnieźnie. W 1972 został mianowany egzaminatorem prosynodalnym. W 1985 wszedł w skład rady kapłańskiej, a w 1989 rady duszpasterskiej. Objął funkcję cenzora ksiąg religijnych. W 1987 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości[2].
Od 1968 do 1995 był wykładowcą teologii dogmatycznej, a później również teologii duchowości, w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie[2][3]. Od 1982 do 1988 pełnił w nim funkcję ojca duchownego, a w latach 1988–1995 sprawował urząd rektora[2]. Wykłady z teologii dogmatycznej objął także w Wyższym Seminarium Duchownym w Kaliszu. Autor publikacji z zakresu teologii trynitarnej[5]. Został członkiem Komisji Teologicznej przy Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk[2].
8 kwietnia 1995 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji kaliskiej ze stolicą tytularną Castellum in Mauretania. Święcenia biskupie otrzymał 8 maja 1995 w katedrze św. Mikołaja w Kaliszu. Udzielił mu ich Jerzy Stroba, arcybiskup metropolita poznański, w asyście Stanisława Napierały, biskupa diecezjalnego kaliskiego, i Bronisława Dembowskiego, biskupa diecezjalnego włocławskiego[2]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Paternitati servire Dei” (Służyć Ojcostwu Boga)[6]. W latach 1995–2012 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji[7]. W kurii diecezjalnej objął stanowisko przewodniczącego wydziału duszpasterskiego, w jego kompetencjach znalazły się sprawy formacji kapłanów diecezji. Zainicjował powstanie Apostolstwa Modlitwy w intencji rodzin. Przyczynił się do utworzenia duszpasterstwa środowisk twórczych diecezji i został jego duszpasterzem[5][4]. 31 października 2011 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego diecezji kaliskiej[8][9].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski został współprzewodniczącym Zespołu ds. Dialogu ze Wspólnotą Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego[6], wszedł także w skład Komisji ds. Duchowieństwa i Rady Programowej Radia Maryja[3].
Po ustąpieniu z urzędu zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Ostrowie Wielkopolskim[10]. Zmarł 26 marca 2022 w Ostrowie Wielkopolskim[10]. 31 marca 2022 został pochowany w kapłańskiej kaplicy grobowej na cmentarzu Miejskim w Kaliszu[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Teofil Wilski. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2014-04-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 156. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b c G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 402–403. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ a b c Papież przyjął rezygnację bp. Teofila Wilskiego. ekai.pl (arch.), 2011-10-31. [dostęp 2019-01-21].
- ↑ a b M. Kieling: Służyć Ojcostwu Boga. diecezja.kalisz.pl (arch.). [dostęp 2018-02-19].
- ↑ a b Teofil Wilski na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl (arch.). [dostęp 2016-10-10].
- ↑ Nota biograficzna Teofila Wilskiego na dawnej stronie diecezji kaliskiej. diecezja.kalisz.pl (arch.). [dostęp 2016-07-18].
- ↑ Rinuncia dell’Ausiliare della diocesi di Kalisz (Polonia). press.vatican.va, 2011-10-31. [dostęp 2014-04-20]. (wł.).
- ↑ Komunikat Nuncjatury: Rezygnacja bp. Wilskiego. episkopat.pl (arch.), 2011-10-31. [dostęp 2013-08-11].
- ↑ a b 26 marca 2022 r. w szpitalu w Ostrowie Wielkopolskim zmarł biskup senior Teofil Wilski. diecezja.kalisz.pl (arch.). [dostęp 2023-10-12].
- ↑ E. Samulak-Andrzejczak: Diecezja kaliska. Ostatnie pożegnanie śp. biskupa Teofila Wilskiego. kalisz.naszemiasto.pl, 2022-03-31. [dostęp 2022-03-31].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Nota biograficzna Teofila Wilskiego na stronie diecezji kaliskiej (arch.). [dostęp 2023-10-12].
- Teofil Wilski na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-10].
- Teofil Wilski [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-22] (ang.).