Teofil Bentkowski
 podporucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | Armia Cesarstwa Austriackiego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
Teofil Bentkowski-Pindelski (ur. 23 lipca 1842 w Krakowie, zm. 22 września 1933 we Lwowie) – powstaniec styczniowy, urzędnik kolejowy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1842 w Krakowie[1]. Był synem Tomasza Pindelskiego i Katarzyny z domu Mazurkiewicz.
Był podoficerem krakowskiego 26 batalionu strzelców Armii Cesarstwa Austriackiego[1]. Po wybuchu powstania styczniowego 1863 zbiegł z armii austriackiej wraz z kilkoma Włochami i zaciągnął się do oddziału Miniewskiego[1]. Służył w szeregach legii zagranicznej pod komendą Francesco Nullo, którego był adiutantem[1]. Brał udział w dwóch bitwach w lasach Olkuskich, w bitwie pod Sławkowem, w bitwie pod Krzykawką (tam zginął Nullo), pod Przemszą, pod Chęchłami[1]. Po ostatniej z tych bitew jego oddział przeszedł do Galicji, zachowując broń[1]. Potem w wyprawie Radziwiłłowskiej operował w okolicach Wołynia oczekując na wsparcie z rozbitych oddziałów Franciszka Ksawerego Horodyńskiego i Wysockiego[1]. Potem walczył pod dowództwem Wojciecha Komorowskiego w bitwie pod Poryckiem[1]. Następnie był żołnierzem w 3 szwadronie jazdy wołyńskiej u boku Różyckiego[1]. Nazwisko Bentkowski (wzgl. Bętkowski) przejął po śmierci jednego z towarzyszy-powstańców[2].
Po upadku powstania do 1891 przebywał na emigracji[1]. Po powrocie pracował jako urzędnik kolei państwowych[1]. Do około 1907 był starszym oficjałem na stacji w Stanisławowie[3]. Około 1914 jako emerytowany starszy rewident kolejowy był sekretarzem Sodalicji Mariańskiej panów we Lwowie[4].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany na stopień podporucznika weterana Wojska Polskiego[5], później porucznika-weterana[2]. W niepodległej II Rzeczypospolitej mieszkał we Lwowie[6][7].
W 1922 odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2], w 1930 otrzymał Krzyż Niepodległości z Mieczami[8], posiadał również Krzyż Siedemdziesięciolecia Powstania Styczniowego, Odznakę Honorową „Orlęta” i odznaką Korpusu Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego nr 1 we Lwowie[2].
Zmarł w 1933 i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Nieco szczegółów biograficznych dotyczących uczestników organizacyi i partyzantki r. 1863/64. W: Józef Białynia Chołodecki: Księga pamiątkowa opracowana staraniem Komitetu Obywatelskiego w czterdziestą rocznicę powstania r. 1863/1864. Lwów: 1904, s. 167.
- ↑ a b c d Bogusław Szwedo: Powstańcy Styczniowi odznaczeni Orderem Wojennym Virtuti Militari. Mińsk Mazowiecki: Zbroja, 2013, s. 17-18.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1908. Lwów: 1908, s. 784.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 1443.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 919.
- ↑ Oficerowie-weterani uczestnicy powstania narodowego 1863 r.. W: Rocznik Oficerski 1923.. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych Sztab Generalny - Oddział V., 1923, s. 38.
- ↑ List uczestników powstania narodowego 1863 r.. W: Rocznik Oficerski 1932.. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych Sztab Generalny - Oddział V., 1932, s. 917.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości. Monitor Polski 1930 nr 260 poz. 4350. [dostęp 2014-03-22]. (pol.).
- ↑ Aleksander Medyński, Ilustrowany przewodnik po cmentarzu Łyczakowskim, Lwów: Drukarnia Polska B. Wysłoucha we Lwowie, 1937 [dostęp 2014-03-22] (pol.).