Teofania

Ten artykuł od 2010-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ten artykuł dotyczy aktu objawienia się bóstwa. Zobacz też: Teofania – imię żeńskie.

Teofania – w teologii pojedynczy akt objawienia się Boga. Teofanie mają umacniać wiarę ludzi, przypominać im o bliskości i dobroci Boga, a także o opiece jaką ich darzy. Według Katechizmu Kościoła Katolickiego teofanie rozjaśniają treść obietnic dawanych ludziom przez Boga, można w nich zobaczyć i usłyszeć niewidzialnego Boga.

Biblia[edytuj | edytuj kod]

W Biblii teofanie odbywają się w sposób bezpośredni – do ludzi przychodzi sam Bóg, albo w sposób pośredni, przez Bożego wysłańca – anioła, albo przez inny znak jego obecności.

W Starym Testamencie, wspólnej części Świętych Pism judaizmu i chrześcijaństwa, Jahwe objawił się m.in. Mojżeszowi w gorejącym krzewie i w obłoku, a Noemu w łuku, czyli tęczy. Również Eliaszowi. O Bożym posłannictwie opowiada autor deuterokanonicznej Księgi Tobiasza. Wysłańcem Boga jest Archanioł Rafał, który towarzyszy Młodemu Tobiaszowi podczas wypełniania poleceń ojca Tobiasza.

W Nowym Testamencie teofanie towarzyszą chrztowi Jezusa i jego przemienieniu. W Ewangelii według świętego Łukasza bożym wysłannikiem jest archanioł Gabriel, który nawiedza Maryję i obwieszcza epifanię, czyli objawienie się Chrystusa poganom^[1].

Zobacz hasło teofania w Wikisłowniku

Przypisy[edytuj | edytuj kod]