Ted Nugent

Ted Nugent

Ted Nugent (2017)
Imię i nazwisko	Theodore Anthony Nugent[1]
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1948[2] Detroit[3]
Instrumenty	gitara, gitara basowa
Gatunki	rock albumowy[4], rock stadionowy[4], hard rock[4], heavy metal[4]
Zawód	muzyk
Aktywność	od 1958
Wydawnictwo	Epic Records
Powiązania	Hear ’n Aid
Zespoły
The Amboy Dukes (1964-1975) Damn Yankees (1989-1996, 1998-2001, 2004, 2010) Damnocracy (2006-2010)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Theodore Anthony „Ted” Nugent^[5] (ur. 13 grudnia 1948 w Detroit) – amerykański wokalista, autor tekstów piosenek i gitarzysta rockowy, prawicowy aktywista; znany jest również jako The Nuge, The Motor City Madman czy Uncle Ted^[6]. Zyskał sławę jako główny gitarzysta The Amboy Dukes^[4], zespołu założonego w 1963, który grał rock psychodeliczny i hard rock. Potem rozpoczął karierę solową. Trzy albumy, Ted Nugent (1975), Free-for-All (1976) i Cat Scratch Fever (1977), wielokrotnie zyskały status platynowych.

Stał się również znany i wzbudził kontrowersje swoimi konserwatywnymi poglądami politycznymi, w szczególności poparciem dla polowań i jako zwolennik prawa do posiadania broni^[7]. Jest członkiem zarządu National Rifle Association of America i silnym zwolennikiem Partii Republikańskej, przedstawił szereg kontrowersyjnych i groźnych oświadczeń skierowanych przeciwko zwolennikom kontroli broni, w jednym przypadku agenci Secret Service badają jego działania na podstawie komentarzy na temat prezydenta Baracka Obamy^[7][8][9]. Nugent znany jest również ze swojej postawy wobec nadużywania alkoholu i narkotyków.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i wychował w Detroit (niektóre źródła podają Redford^[3]) w stanie Michigan jako trzecie z czworga dzieci Marion Dorothy (z domu Johnson; zm. 1989 na raka) i Warrena Henry’ego Nugenta^[10]. Miał dwóch braci: Johna i Jeffreya^[10]. Jego dziadkowie ze strony matki byli Szwedami^[11]. W 1967 ukończył St. Viator High School^[10] w Arlington Heights w Illinois i przez krótki czas uczęszczał do William Fremd High School w Palatine w Illinois. W 1968 naukę kontynuował w Oakland Community College^[10] w Bloomfield Hills w Michigan.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 1958 rozpoczął swoją karierę. W 1964 zdobył popularność jako gitarzysta The Amboy Dukes, gdzie spędził blisko dziesięć lat. Nagrał z grupą dziewięć albumów, a największy sukces odniosły dwa wydane przez Mainstream - debiutancki The Amboy Dukes z listopada 1967 i Journey to the Center of the Mind z kwietnia 1968.

W 1975 zapoczątkował karierę solową i podpisał kontrakt z Epic Records. Jego debiutancki album Ted Nugent (1975) znalazł się w pierwszej trzydziestce listy Billbordu i wylansował takie przeboje jak „Stormtroopin”, „Hey Baby” i „Snakeskin Cowboys”. W 1977 ukazał się trzeci album Cat Scratch Fever. Utwór tytułowy został uznany przez stację VH1 za jedną z najważniejszych piosenek hardrockowych w historii. W 1978 koncertowy zestaw Double Live Gonzo! osiągnął status multiplatyny. Kolejne wydane krążki to Weekend Warriors (1978), State of Shock (1979) i Scream Dream (1980).

W 1989 Ted Nugent założył formację Damn Yankees, a wydana przez Warner Bros. pierwsza płyta Damn Yankees (1990) sprzedała się w pięciomilionowym nakładzie, a jednym z najważniejszych rockowych hymnów wszech czasów była ballada „High Enough”.

W 1996 Nugent nagrał solowy album Spirit of the Wild. W 1997 Sony wypuściło legendarny koncert artysty Live at Hammersmith '79. Kolejne płyty to Full Bluntal Nugity (2001), Craveman (2002), Hunt Music (2003) i Love Grenade (2007).

Sporadycznie występował przed kamerami w filmach i serialach, w tym NBC Policjanci z Miami (1986). Gościł też w różnego rodzaju reality show, w tym Supergroup emitowanym w 2006 na antenie stacji telewizyjnej VH1^[12]. Nugent wraz z uczestnikami audycji basistą Evanem Seinfeldem, perkusistą Jasonem Bonhamem, wokalistą Sebastianem Bachem oraz gitarzystą Scottem Ianem utworzył zespół pod nazwą Damnocracy. W 2010 grupa została rozwiązana nie pozostawiając w dorobku żadnych autorskich nagrań.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W 2001 na prośbę organizacji Hunt Of A Lifetime, Nugent zabrał na afrykańskie safari 16-latka chorego na raka kości - Zachary'ego Martina. W 2005 wydał książkę pt. Kill It And Grill It, gdzie jako zapalony myśliwy, mówi o swoich poglądach. Otwarcie wypowiada się o zaostrzeniu polityki emigracyjnej, powszechnym dostępie do broni oraz walce z alkoholizmem i narkomanią.

Prywatnie jest zaprzyjaźniony z gubernatorem Teksasu - Rickiem Perry. Podczas programu z Perrym Nugent wyszedł na scenę paradując z karabinami, ubrany w koszulkę z flagą Konfederacji, a jego wystąpienie było komentowane bardzo szeroko we wszystkich liczących się stacjach informacyjnych w Stanach Zjednoczonych^[7]. Wspierał występami żołnierzy amerykańskich w Afganistanie, a w 2008 zaangażował się w kampanię wyborczą republikańskiego kandydata na prezydenta, Johna McCaina^[10].

W latach 1970-1979 był żonaty z Sandrą Jezowski, która w 1982 zginęła w wypadku drogowym^[10]. 21 stycznia 1989 ożenił się z Shemane Deziel, z którą ma czwórkę dzieci: dwie córki - Starr i Sashę oraz dwóch synów - Theodore Tobiasa „Toby’ego” i Rocco Winchestera (ur. 1990)^[10]. Ze związku z Karen Gutowski ma syna (ur. 1995)^[10].

Dwie kobiety oskarżyły Nugenta o stosunki seksualne z nimi, gdy miały mniej niż 18 lat^[13]. W 1978 Nugent rozpoczął związek z siedemnastoletnią mieszkanką Hawajów Pele Massą^[10]. Courtney Love twierdziła, że była zmuszona przez Teda Nugenta do wykonywania fellatio, gdy miała 12 lat^[13]. Istnieje specjalne VH1 z 1998, które mówi, że Nugent „przyznaje się do licznych związków z kilkoma nieletnimi dziewczynami”^[13]. W innym specjalnym VH1, jego dwie córki powiedziały, że ojciec rutynowo uprawiał seks z małoletnimi dziewczętami w ich domu^[13].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]