Tatjana Baramzina
 Pomnik w Iżewsku | |
 kapral | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 grudnia 1919 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 lipca 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1943–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | telefonistka batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Tatjana Nikołajewna Baramzina (ros. Татья́на Никола́евна Барамзина́; ur. 19 grudnia 1919 w Głazowie, zm. 5 lipca 1944 w Smolewiczach) – radziecka snajperka i telefonistka, Bohater Związku Radzieckiego (1945)[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Rosjanka[1]. Ukończyła niepełną szkołę średnią i szkołę pedagogiczną, pracowała jako nauczycielka i wychowawczyni, w 1940 podjęła studia w Permskim Instytucie Pedagogicznym, ukończyła szkołę pielęgniarek. Od czerwca 1943 służyła w Armii Czerwonej, w 1944 ukończyła Centralną Żeńską Szkołę Snajperów i od kwietnia 1944 walczyła w wojnie z Niemcami. Była telefonistką batalionu 252 pułku strzeleckiego 70 Dywizji Strzeleckiej w składzie 33 Armii 3 Frontu Białoruskiego w stopniu kaprala (jefriejtor)[2].
5 lipca 1944 w walce k. wsi Piekalin w rejonie smolewickim zastrzeliła z karabinu snajperskiego dwudziestu Niemców, udzielała też pomocy rannym. Została schwytana przez hitlerowców, brutalnie torturowana (kłuta nożami) i zamordowana przez odstrzelenie głowy rusznicą przeciwpancerną[3]. Jej szczątki zidentyfikowano tylko po strzępach munduru i włosach[1]. Pochowana w białoruskiej wsi Wołma[1].
Uchwałą Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 24 marca 1945 pośmiertnie została uhonorowana Złotą Gwiazdą Bohatera Związku Radzieckiego i Orderem Lenina. Jej imieniem nazwano szkołę w Permie, ulice w Moskwie, Głazowie, Iżewsku i Podolsku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Владимир, Татьяна Барамзина сражалась в тылу врага, была связистом и снайпером. [online], www.iz-article.ru [dostęp 2018-02-01].
- ↑ До последнего патрона [online], www.a-z.ru [dostęp 2018-02-01].
- ↑ a b Барамзина Татьяна Николаевна [online], www.warheroes.ru [dostęp 2018-02-01].