Tadeusz de Virion
| Pełne imię i nazwisko | Tadeusz Józef de Virion |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | prawnik |
| Odznaczenia | |
        | |
Tadeusz Józef de Virion (ur. 28 marca 1926 w Warszawie, zm. 25 października 2010 tamże[1]) – polski prawnik, adwokat, dyplomata.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Leliwa[2]. W 1944 brał udział w powstaniu warszawskim. Był pierwszym po II wojnie światowej niekomunistycznym ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej w Wielkiej Brytanii w latach 1990–1993, członkiem Trybunału Stanu w latach 1989–1991 i 1993–2005.
Był obrońcą w procesach powojennej Polski. Występował też jako adwokat w procesach opozycjonistów w stanie wojennym. W III RP był obrońcą w procesach m.in. członków gangu pruszkowskiego i gangu „Rympałka”. Był adwokatem Andrzeja Kolikowskiego, ps. „Pershing” oraz polskim obrońcą Jeremiasza Barańskiego, ps. „Baranina”. Reprezentował prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego w procesie z gazetą „Życie”. Ostatnią głośną sprawą, w której występował, było wydanie, na mocy Europejskiego nakazu aresztowania, Belgii Adama G., który zamordował w Brukseli belgijskiego nastolatka.
Uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[3].
Dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Lucyna Rudzińska (1926–1983), z którą miał córkę Marię (ur. 1953), drugą, pochodząca z Indii, Jayanti Hazra (ur. 1942).
Tadeusz de Virion zmarł w warszawskim szpitalu, po długiej chorobie[4]. Został pochowany 29 października 2010 na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 67-5-9)[5][6].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Został odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Adwokatury[7], Medalem Wojska, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Pro Merito Melitensi[8], oraz, w 2010, pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[9] (Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski został również odznaczony przez Prezydenta RP na Uchodźstwie w 1990 roku[10]). Od 1980 był również członkiem Zakonu Kawalerów Maltańskich.
W 2010 został pośmiertnie uhonorowany Wielką Odznaką „Adwokatura Zasłużonym”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zmarł znany adwokat Tadeusz de Virion [online], Gazeta.pl, 25 października 2010 [zarchiwizowane z adresu 2010-10-28].
- ↑ Informacja na stronie potomków Sejmu Wielkiego.
- ↑ Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980–1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0.
- ↑ Zmarł znany adwokat Tadeusz de Virion. gazetaprawna.pl, 2010-10-25.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Jerzy de Virion, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-18].
- ↑ Tadeusz de Virion spoczął na Powązkach. onet.pl, 29 października 2010. [dostęp 2010-10-29].
- ↑ Zmarł znany adwokat Tadeusz de Virion. onet.pl, 2010-10-25.
- ↑ Tadeusz de Virion. [w:] Powstańcze biogramy [on-line]. 1944.pl. [dostęp 2014-07-21].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 16, poz. 172.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 53, nr 4 z 20 grudnia 1990.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- de Virion Turczynowicz-Kieryłło i Partnerzy Kancelaria Adwokatów i Radców Prawnych
- Katarzyna Klukowska, Siłę siłą odeprzeć wolno [online], Wyborcza.pl, 12 lutego 2010 [zarchiwizowane z adresu 2010-02-14].