Tadeusz Hankiewicz
 pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia | 15 października 1918 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 24 grudnia 1995 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1943–1979 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | dowódca dywizji, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | radca ambasady i minister pełnomocny w Tiranie |
| Odznaczenia | |
       | |
Tadeusz Hankiewicz (ur. 15 października 1918 w Jekaterynosławiu, zm. 24 grudnia 1995 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, dyplomata, działacz partyjny i społeczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1941–1943 służył w Armii Czerwonej, a od 1943 roku w 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Walczył w bitwie pod Lenino, a następnie przeszedł szlak bojowy do Berlina. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał w wojsku.
W 1951 ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. Karola Świerczewskiego. Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1947–1953 tajnym współpracownikiem (informatorem) stalinowskiej Informacji Wojskowej o pseudonimie „Antoni”[1]. W następnych latach był między innymi dowódcą 6 Dywizji Piechoty w Krakowie, attaché wojskowym Ambasady PRL w Pekinie (1957–1960), szefem Wydziału Wojskowych Spraw Zagranicznych Sztabu Generalnego WP, attaché wojskowym Ambasady PRL w Belgradzie (1965–1969) oraz dyrektorem Biura w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1969–1979). W 1979 przeszedł w stan spoczynku. W latach 1979–1983 był chargé d’affaires, radcą ambasady i ministrem pełnomocnym Ambasady Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Albanii.
Członek PPR (1945–1948) i PZPR (od 1948). W latach 1956–1957 był członkiem Egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie.
Był wiceprezesem Rady Krajowej Kombatantów WP.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)[2][3]
- Krzyż Bitwy pod Lenino
- Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1979)[4]
- Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gdy do stolicy powracało życie. Relację płk. dypl. Tadeusza Hankiewicza zanotował Jacek Wegner [w:] Za Wolność i Lud, nr 3, 17 stycznia 1976 r., s. 11.
- Rocznik polityczny i gospodarczy, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1980, s. 662.
- Who's who in Poland, Polska Agencja Interpress, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1982, s. 250.
- Za Wolność i Lud, nr 21 (1985), 25 maja 1985, s. 5.
- J. Stroynowski, ed., Who is who in the Socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia, 1989, tom I, s. 405.
- J. Kuropieska, Od października do marca, BGW, Warszawa 1992, s. 28, ISBN 83-7066-217-X.
- Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (156) z 1996.
- S. Bratkowski, Październik 1956. Pierwszy wyłom w systemie. Bunt, młodość i rozsądek, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 1996, s. 1.
- J. Foitzik, Entstalinisierungskrise in Ostmitteleuropa 1953–1956, F. Schöningh, 2001, s. 198.
- K. Szczepanik, A. Herman-Łukasik, B. Janicka, Archiwum Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Stosunki dyplomatyczne Polski: Europa 1918–2006, Wydawnictwo Askon, 2007, s. 13.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ tadeusz&page=1&url= |Informacje w inwentarzu IPN
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
- ↑ "Życie Warszawy", nr 21 (450), 21 stycznia 1946, s. 2
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 10, 1 września 1979, s. 10.