Tadeusz Gembicki
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1949 - 1991 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 9 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego |
| Stanowiska | szef sztabu pułku, szef Wydziału, szef Oddziału Operacyjnego Dowództwa Wojsk OPK, szef sztabu 3 Korpusu OPK, szef sztabu Wojsk OPK, dowódca 3 Korpusu OPK, główny specjalista kierownictwa Sztabu Generalnego, attache wojskowy w Hawanie |
| Odznaczenia | |
          | |
.svg){kind=small}
Tadeusz Gembicki (ur. 22 lipca 1928 w Wołominie, zm. 29 września 1991 w Poznaniu) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Kazimierza (1891–1947), udziałowca huty szklanej „Praca” w Wołominie (pozbawionego własności po II wojnie światowej) i Ewy z domu Janoch (1899–1970). 1934–1941 uczył się w szkole powszechnej w Wołominie, a do 1943 w Miejskim Gimnazjum Kupieckim w Warszawie, następnie pracował w wołomińskiej hucie szkła. W młodości był mistrzem Warszawy w zapasach. W 1948 ukończył liceum administracyjne w Warszawie, zdając w nim maturę. Od 1949 w Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy Piechoty nr 4 w Szczecinie, we wrześniu 1950 przeniesiony do rezerwy, został urzędnikiem w Biurze Projektów Przemysłu Szklarskiego w Wołominie, które w 1951 zostało przemianowane na Biuro Projektów Przemysłu Lekkiego Oddział w Wołominie. Od czerwca 1951 ponownie w służbie czynnej, został przydzielony do 33 batalionu obsługi lotniska na stanowisko dowódcy plutonu wartowniczego. Od listopada 1951 do lutego 1952 odbył Kurs Administracyjno-Sztabowy w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Od jesieni 1952 pełnił służbę w sztabie 9 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku jako pomocnik szefa wydziału operacyjno-wywiadowczego do spraw operacyjnych, a od października 1952 pełniący obowiązku starszego pomocnika do spraw operacyjnych szefa tego wydziału. Od stycznia do października 1953 ukończył Kurs Doskonalenia Oficerów przy Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, po czym został szefem sztabu 25 pułku lotnictwa myśliwskiego OPL w Pruszczu Gdańskim. Od stycznia 1955 w Dowództwie Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju, gdzie był kolejno starszym pomocnikiem szefa wydziału operacyjnego Oddziału Operacyjnego Lotnictwa (1955–1959), starszym pomocnikiem szefa wydziału operacyjnego Oddziału Operacyjnego (1959–1960) i szefem wydziału koordynacji i organizacji ogólnej (1960–1961). W latach 1961–1966 studiował w Wojskowej Dowódczej Akademii Obrony Powietrznej w Kalininie w ZSRR. Po ukończeniu studiów objął stanowisko szefa wydziału planowania operacyjnego i organizacji współdziałania Oddziału Operacyjnego w Dowództwie Wojsk OPK, a od listopada 1968 szefa Oddziału Operacyjnego w tym dowództwie.
Od jesieni 1969 szef sztabu i zastępca dowódcy 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju we Wrocławiu. We wrześniu 1972 został p.o. szefa sztabu, a we wrześniu 1974 szefem sztabu i zastępcą dowódcy Wojsk OPK. 1 października 1974 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński w obecności I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka. W styczniu 1975 przeniesiony na dowódcę 3. Korpusu OPK we Wrocławiu, a w maju 1977 ponownie na zastępcę dowódcy – szefa sztabu Wojsk OPK.
Od maja 1985 główny specjalista Kierownictwa Sztabu Generalnego WP w Warszawie. W latach 1984–1989 był także nieetatowym pracownikiem naukowo-badawczym Instytutu Badań Strategiczno-Obronnych Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie. W kwietniu 1989 mianowany attaché wojskowym, morskim i lotniczym przy Ambasadzie PRL w Hawanie z jednoczesną akredytacją w Nikaragui. Misję zakończył w lipcu 1991 w związku z zawieszeniem funkcjonowania ataszatu w Hawanie. Na podstawie rozkazu personalnego MON z 13 sierpnia 1991 formalnie przeniesiony w stan spoczynku, wkrótce potem zmarł w Poznaniu i został skreślony z ewidencji oficerów WP. Został pochowany 4 października 1991 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera BII-7-2)[1]. W pogrzebie wziął udział m.in. dowódca Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej gen. dyw. pil. Jerzy Gotowała oraz byli dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju gen. broni Longin Łozowicki i gen. broni pil. Roman Paszkowski.
_01.jpg)
W okresie gdy dowodził 3 Korpusem OPK, korpus otrzymywał najwyższe oceny w tym rodzaju sił zbrojnych. Jako szef sztabu Wojsk OPK był współautorem wszystkich ćwiczeń na szczeblu Wojsk OPK oraz ćwiczeń na szczeblu MON i Układu Warszawskiego. Koordynował sprawy współdziałania systemów OPK Polski i krajów sąsiednich (członków Układu Warszawskiego), a także systemów kontroli ruchu lotniczego. Był koordynatorem prac związanych z opracowaniem programów szkolenia dla wojsk wyposażanych wówczas w nowe systemy uzbrojenia, między innymi samoloty myśliwskie MiG-21-bis i MiG-23 oraz zestawy rakietowe S-200 Wega.
Awanse[edytuj | edytuj kod]
W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[2]:
- chorąży – 1950
- podporucznik – 1952
- porucznik – 1953
- kapitan – 1954
- major – 1959
- podpułkownik – 1966
- pułkownik – 1970
- generał brygady – 1974
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1981)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
- Złoty Krzyż Zasługi (1968)
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Medal „Za Zasługi dla Wojsk Obrony Powietrznej Kraju”
- Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1978)[3]
- Odznaka „Zasłużony dla miasta Wrocławia”
- inne odznaczenia
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Od 1953 był żonaty z Jadwigą z domu Morawską. Małżeństwo miało córkę i syna.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 430-432
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 2, 1 lutego 1979, s. 15.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Wydawnictwo Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa-Poznań 2003, s. 49–51
- J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 430–432