Szynszyloszczurowate

Szynszyloszczurowate
Abrocomidae
G.S. Miller & Gidley, 1918[1]
Okres istnienia: pliocenholocen
5.333/0
5.333/0
Ilustracja
Przedstawiciel rodziny – szynszyloszczur stokowy (Abrocoma bennettii)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

jeżozwierzowce

Infrarząd

jeżozwierzokształtne

Nadrodzina

Octodontoidea

Rodzina

szynszyloszczurowate

Typ nomenklatoryczny

Abrocoma Waterhouse, 1837

Rodzaje

5 rodzajów (w tym 3 wymarłe) – zobacz opis w tekście

Szynszyloszczurowate[2] (Abrocomidae) – rodzina ssaków[3] infrarzędu jeżozwierzokształtnych w rzędzie gryzoni (Rodentia).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Rodzina obejmuje gatunki zamieszkujące tereny Ameryki Południowej od południowego Peru do północnych rejonów Chile[4][5].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Szynszyloszczurowate są z wyglądu nieco podobne do szynszyli. Podobieństwo znalazło odzwierciedlenie również w używanych nazwach (ang.) Chinchilla rats, oraz (hiszp.) chinchillones. Mimo podobnej do szynszyli srebrzysto-szarej sierści, korpus ciała wykazuje kształt zbliżony do szczura. Prace genetyków wskazują na prawdopodobieństwo pokrewieństwa raczej z rodziną Octodontoidea niż do szynszyli czy wiskacza[6]. Wzór zębowy: I C P M = 20[7]. Abrocomidae są prawdopodobnie roślinożercami[8].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Do rodziny szynszyloszczurowatych należą następujące występujące współcześnie rodzaje[9][4][7][2]:

Opisano również gatunki wymarłe[10]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. G.S. Miller & J.W. Gidley. Synopsis of the supergenerie groups of rodents. „Journal of the Washington Academy of Sciences”. 8 (13), s. 447, 1918. (ang.). 
  2. a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 293. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  3. Kazimierz Kowalski: Ssaki. Zarys teriologii. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1971, s. 642.
  4. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 558. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  5. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Abrocomidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2019-10-06].
  6. D. Huchon, E.J.P. Douzery. From the Old World to the New World: a molecular chronicle of the phylogeny and biogeography of hystricognath rodents. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 20 (2), s. 238–251, 2001. Elsevier. DOI: 10.1006/mpev.2001.0961. 
  7. a b L. Emmons: Family Abrocomidae (Inca Rats and Chinchilla Rats). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 488–497. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).
  8. Phil Myers: Abrocomidae - chinchilla rats. Animal Diversity Web, 2001. [dostęp 2014-06-20]. (ang.).
  9. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-17]. (ang.).
  10. J.S. Zijlstra, Abrocomidae Miller & Gidley, 1918, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-10-17] (ang.).
  11. L.J. Kraglievich. Nota preliminar sobre nuevos géneros y especies de roedores de la fauna Argentina. „Physis”. 8, s. 596, 1927. (hiszp.). 
  12. F. Ameghino. Première contribution à la connaissance de la faune mammalogique des couches à Colpodon. „Boletin de la Academia Nacional de Ciencias en Córdoba, República Argentina”. 17, s. 111, 1902. (fr.). 
  13. F. Ameghino: Enumeración sistemática de las especies de mamíferos fósiles coleccionados por Cárlos Ameghino en los terrenos eocenos de la Patagonia austral y depositados en el Museo La Plata. Buenos Aires: Museo de La Plata, 1887, s. 10. (hiszp.).