Szkoła badeńska
Szkoła badeńska jest nazwą jednej ze szkół neokantowskich pochodząca od geograficznego położenia trzech głównych ośrodków tej szkoły: Heidelbergu, Fryburga Bryzgowijskiego (Freiburg im Breisgau) oraz Strasburga[1].
Założycielem szkoły badeńskiej był Wilhelm Windelband[2]. Przedstawiciele szkoły badeńskiej rozwijali filozofię wartości w powiązaniu z teorią poznania i filozofią nauki. Podstawową wartością jest dla nich wartość logiczna prawdy. Badeńczycy wprowadzili do filozofii rozumienie prawdy jako wartości naczelnej poznania naukowego[3].
Przedstawiciele[edytuj | edytuj kod]
Do przedstawicieli szkoły badeńskiej można zaliczyć:
- Wilhelma Windelbanda (1848-1915)
- Heinricha Rickerta (1863-1936)
- Hugo Münsterberga (1863-1916)
- Maxa Webera (1864-1921)
- Jonasa Cohna (1869-1947)
- Emila Laska (1875-1915)
- Bruno Baucha (1877-1942)
- Gustava Radbrucha (1878-1949)
- Helmutha Plessnera (1892-1985)
- Eugena Herrigela (1884-1955)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Andrzej Noras, Tomasz Kubalica, Neokantyzm badeński i marburski : antologia tekstów, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2011, s. 10, ISBN 83-226-1981-2, OCLC 745959303 [dostęp 2019-05-01].
- ↑ Bakradze 1964 ↓, s. 103.
- ↑ Tomasz Kubalica, Prymat rozumu praktycznego w logice : teoria prawdy neokantowskiej szkoły badeńskiej., Katowice: Wydawn. Uniw. Śląskiego, 2009, s. 10, ISBN 978-83-226-1889-9, OCLC 634330772 [dostęp 2019-05-01].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Konstanty Bakradze: Szkoła badeńska. W: Konstanty Bakradze: Z dziejów filozofii współczesnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1964, s. 228–308. (pol.).