Szczyt NATO w Bukareszcie 2008

Szczyt NATO w Bukareszcie

23. Szczyt NATO

Obrady szczytu NATO
Organizacja	NATO
Miejscowość	Bukareszt
Data	2–4 kwietnia 2008
Uczestnicy	Przywódcy państw NATO
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Szczyt NATO w Bukareszcie w 2008 – 23. szczyt NATO, zorganizowany w Bukareszcie w Rumunii w dniach 2–4 kwietnia 2008.

Wśród wielu spraw omawianych na szczycie podjęto decyzję o zaproszeniu Chorwacji i Albanii do Sojuszu^[1]. Macedonia nie została natomiast zaproszona na skutek sprzeciwu Grecji z powodu sporu dwóch państw o nazwę Republiki Macedonii.

W czasie szczytu w Bukareszcie odbyło się także spotkanie Rady NATO-Rosja, Komisji NATO-Ukraina^[2] oraz posiedzenie Rady Partnerstwa Euroatlantyckiego (EAPC).

Agenda[edytuj | edytuj kod]

Program i najważniejsze zadania omawianie podczas szczytu:

• zdolności i możliwości Sojuszu
• bezpieczeństwo energetyczne
• stosunki NATO–Rosja
• partnerstwo NATO–UE
• misje NATO w Afganistanie (ISAF), w Kosowie (KFOR) i w innych regionach świata
• stabilizacja Bałkanów Zachodnich
• rozszerzenie NATO (Albania, Chorwacja, Macedonia)
• kwestia Planu Działań na rzecz Członkostwa (MAP, Membership Action Plan) w odniesieniu do Gruzji i Ukrainy
• stosunki NATO z Mołdawią

Rezultaty szczytu[edytuj | edytuj kod]

Rada Północnoatlantycka (NAC) na swoim posiedzeniu 3 kwietnia 2008 przyjęła Deklarację Szczytu w Bukareszcie, która zawierała jego główne ustalenia.

Rozszerzenie NATO i współpraca z państwami sąsiedzkimi[edytuj | edytuj kod]

• zaproszenie do członkostwa w Sojuszu Albanii i Chorwacji, zapowiedź podpisania z tymi państwami Protokołów Akcesyjnych do końca lipca 2008.
• brak zaproszenia dla Macedonii na skutek sprzeciwu Grecji z powodu sporu grecko-macedońskiego o nazwę Republiki Macedonii. Szefowie państw NATO stwierdzili, że zaproszenie będzie złożone „tak szybko, jak tylko będzie to możliwe”, czyli po rozwiązaniu sporu pomiędzy tymi państwami.
• Sojusz nie zaoferował Planu Działań na rzecz Członkostwa (MAP, Memebership Action Plan) Gruzji i Ukrainie z powodu sprzeciwu Francji i Niemiec (mimo poparcia USA i Polski). Decyzję o tym odłożono do grudnia 2008, do czasu szczytu ministrów spraw zagranicznych NATO (ostatecznie i tam nie przyznano MAP). Państwa NATO zgodziły się jednak na przyszłe członkostwo Gruzji i Ukrainy w organizacji.
• zaproszenie Bośni i Hercegowiny oraz Czarnogóry do Zintensyfikowanego Dialogu w zakresie spraw politycznych, militarnych, finansowych i bezpieczeństwa
• wzmocnienie partnerstwa z Serbią, pogłębienie programu Partnerstwa dla Pokoju.
• wezwanie do dalszej współpracy Bośni i Hercegowiny oraz Serbii z ICTFY.
• ogłoszenie poparcia dla integralności terytorialnej i niepodległości i suwerenności Armenii, Azerbejdżanu, Gruzji i Mołdawii.
• potwierdzenie zasady „otwartych drzwi” do NATO dla „europejskich demokracji”

Misje NATO[edytuj | edytuj kod]

• przyznanie priorytetu misji ISAF w Afganistanie w działalności NATO. Ustalenie 4 zasad tej misji: mocne i długoterminowe zaangażowanie; wzmocnienie afgańskich władz i ich odpowiedzialności; wszechstronne podejście społeczności międzynarodowej, uwzględniające zarówno wysiłki cywilne, jak i militarne; rozwój współpracy i zaangażowania z państwami sąsiedzkimi Afganistanu, a zwłaszcza z Pakistanem.
• kontynuowanie misji KFOR w Kosowie pod mandatem ONZ
• poszerzenie zakresu Misji Szkoleniowej NATO w Iraku (NTM-I, NATO Training Mission-Iraq).
• kontynuowanie misji Active Endeavour na Morzu Śródziemnym
• zgoda na wsparcie misji Unii Afrykańskiej w Somalii oraz kontynuowanie dotychczasowej współpracy przy misji UA w Sudanie i przy tworzeniu Afrykańskich Sił Reagowania (African Standby Force).

Zdolności i możliwości NATO[edytuj | edytuj kod]

• poparcie dla budowy przez USA tarczy antyrakietowej w Europie, zapowiedź szukania sposobów włączenia tarczy w dotychczasowy system obrony przeciwrakietowej Sojuszu.
• kontynuowanie wysiłków na rzecz transformacji sił i zdolności Sojuszu, zwłaszcza zgodnie z Wszechstronnym Doradztwem Politycznym (Comprehensive Political Guidance)
• uruchomienie kanału internetowego NATO TV, zawierającego regularnie aktualizowane informacje i treści multimedialne.
• wzmocnienie systemów informatycznych NATO przeciw atakom cybernetycznym, zgodnie z przyjętą wcześniej Polityką o Cyberobronie (Policy on Cyber Defence)
• kontynuowanie konsultacji na temat bezpieczeństwa energetycznego; wspieranie ochrony strategicznej infrastruktury energetycznej, wspieranie międzynarodowej współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa energetycznego.

Ustalenia niezapisane w Deklaracji[edytuj | edytuj kod]

• prezydent Francji Nicolas Sarkozy zapowiedział możliwość powrotu Francji do struktur wojskowych NATO (po wystąpieniu w 1966) na kolejnym szczycie NATO w 2009 oraz potwierdził wysłanie batalionu żołnierzy (ok. 800) do Afganistanu^[3].
• powrót Malty, po odstąpieniu w 1996, do programu Partnerstwa dla Pokoju^[4].

Spotkanie Rady NATO-Rosja[edytuj | edytuj kod]

4 kwietnia 2008 w Bukareszcie odbyło się spotkanie Rady NATO-Rosja^[5]. Rosję reprezentował prezydent Rosji Władimir Putin, który przybył do Bukaresztu w drugi dzień szczytu (3 kwietnia). W czasie dwustronnych rozmów Sojuszu i Rosji sprzeciwił się rozmieszczeniu amerykańskiej tarczy antyrakietowej w Polsce i w Czechach. Rosja sprzeciwiła się również objęciu Gruzji i Ukrainy planem MAP^[6]. Rosji i NATO nie udało się także osiągnąć porozumienia w sprawie uznania niepodległości Kosowa^[7].

Rosja uzgodniła z NATO porozumienie o zgodzie na tranzyt przez jej terytorium pozawojskowego wyposażenia, produktów żywnościowych, paliwa i pojazdów transportowych, dla misji NATO w Afganistanie^[8] oraz o współpracy w szkoleniu służb antynarkotykowych w Afganistanie i krajach Azji Centralnej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Stanisław Zarychta: Szczyty i sesje NATO platformą współpracy państw członkowskich. Gdynia: Akademia Marynarki Wojennej, 2020. ISBN 978-83-957735-7-0.
• Summit meetings of Heads of State and Government, Bucharest, Romania, 2-4 April 2008, Strona oficjalna.
• Deklaracja Szczytu w Bukareszcie