Syndrom KZ
Syndrom KZ – syndrom poobozowy występujący u byłych więźniów obozów koncentracyjnych, przez co nie mogą oni przystosować się do reszty społeczeństwa. Mają przewartościowany system wartości, na ich postępowanie w zasadniczy sposób wpływają wspomnienia z miejsca odosobnienia; jednym z przejawów syndromu KZ było gromadzenie żywności (np. kawałki chleba pod poduszką), choć ofiara syndromu była świadoma braku zagrożenia głodem.
Badania nad syndromem były szczególnie intensywne po zakończeniu II wojny światowej oraz w kilkadziesiąt lat później, gdy objawiły się problemy wśród dzieci ofiar obozów. Analizowano wpływ zaburzeń emocjonalnych rodziców będących więźniami na ich potomstwo. Między innymi zwracano uwagę na tzw. „transfer międzypokoleniowy” i trudności w budowaniu ufnych, empatycznych relacji.
W kulturze[edytuj | edytuj kod]
Codzienne zmagania osób chorujących na syndrom KZ przedstawione zostały w polskim filmie fabularnym Dwie godziny poprzez postać szewca Leona, a także w serialu telewizyjnym Dom, gdzie osobą cierpiącą przez tę traumę jest postać doktora Sergiusza Kazanowicza[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jarosław Grzechowiak, Motyw jedzenia w wybranych polskich filmach fabularnych o tematyce obozowej, „Kultura Popularna” (nr 2 (56)), Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej, 2018, s. 141-142, ISSN 1644-8340 [dostęp 2023-07-13] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zdzisław Ryn (Department of Social Pathology, Medical Academy, Krakow, Poland), The evolution of mental disturbances in the concentration camp syndrome (KZ-syndrom), Genet Soc Gen Psychol Monogr. 1990 Feb 116 (1): 21–36.