Stiepan Wostriecow
 | |
 komkor | |
| Pełne imię i nazwisko | Stiepan Siergiejewicz Wostriecow |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 29 grudnia 1883 |
| Data i miejsce śmierci | 3 maja 1932 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1906–1932 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 Carskie:  | |
Stiepan Siergiejewicz Wostriecow (ur. 17 grudnia?/29 grudnia 1883 w Kazancewie, zm. 3 maja 1932 w Nowoczerkasku) – radziecki wojskowy, uczestnik wojny domowej w Rosji po stronie czerwonych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny chłopskiej. Z zawodu był kowalem. W 1905 wstąpił do partii mienszewickiej i pozostawał jej członkiem do 1918. Powołany do wojska w 1906, trzy lata później został skazany na trzy lata więzienia za prowadzenie agitacji rewolucyjnej wśród żołnierzy[1]. Brał udział w I wojnie światowej, dosłużył się stopnia chorążego, otrzymując awans za odwagę[1]. Trzykrotnie otrzymał krzyż św. Jerzego[2].
Od 1918 służył w Armii Czerwonej. Od czerwca 1919 r. dowodził jednym z pułków 27 Dywizji Strzeleckiej, a później całą 27 DS[3], razem z nią brał udział w operacjach przeciwko białej Armii Rosyjskiej adm. Aleksandra Kołczaka. Za udział w operacji czelabińskiej (lipiec-sierpień 1919 r.) został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru[1]. Wyróżnił się również podczas operacji omskiej w listopadzie tego samego roku. W 1920 r. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[1], otrzymał kolejny Order Czerwonego Sztandaru za udział w walkach o Mińsk[2]. W 1920 wstąpił do partii bolszewickiej. W 1921 został naczelnikiem zarządu wojsk granicznych CzK na Syberii[1].
W 1922 był zastępcą dowódcy 2 Nadamurskiej Dywizji Strzeleckiej w armii Republiki Dalekiego Wschodu. Brał udział w operacji spasskiej[1], która była jednym z etapów rozbicia ostatnich oddziałów białych na Dalekim Wschodzie. W czerwcu 1923 rozbił oddział Piepielajewa nad Morzem Ochockim[1]. Za obydwie te operacje otrzymał kolejne dwa Ordery Czerwonego Sztandaru[2]. Był jednym z czterech czerwonych dowódców (obok Janisa Fabriciusa, Iwana Fiedki i Wasilija Blüchera), którzy podczas wojny domowej w Rosji zostali nim odznaczeni czterokrotnie[4].
W latach 1924–1927 dowodził 27 Dywizją Strzelecką, następnie 51 Dywizją Strzelecką[1]. Ukończył wyższe kursy wojskowo-akademickie w 1927[1]. W latach 1929–1930 był dowódcą 18 korpusu strzeleckiego, służył na Dalekim Wschodzie[1]. Dowodził Zabajkalską grupą wojsk podczas konfliktu radziecko-chińskiego w 1929[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Вострецов Степан Сергеевич [online], hrono.ru [dostęp 2020-11-19].
- ↑ a b c Вострецов Степан Сергеевич [online].
- ↑ Jakubowski 1976 ↓, s. 46.
- ↑ P. Wieczorkiewicz: Łańcuch śmierci. Czystka w Armii Czerwonej 1937–1939. Warszawa: Zysk i S-ka, 2016. ISBN 978-83-7785-794-6, s. 518.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Iwan Jakubowski: Ziemia w ogniu. Warszawa: 1976.