Stephan Eberharter

Stephan Eberharter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 marca 1969
Brixlegg

Klub

WSV Zell am Ziller

Debiut w PŚ

23.11 1989, Park City (8. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

23.11 1989, Park City (8. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

2.12 1990, Valloire
(3. miejsce – super G)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

14.03 1998, Crans-Montana (gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
złoto Salt Lake City 2002 Gigant
srebro Nagano 1998 Gigant
srebro Salt Lake City 2002 Supergigant
brąz Salt Lake City 2002 Zjazd
Mistrzostwa świata
złoto Sälbach 1991 Supergigant
złoto Sälbach 1991 Kombinacja
złoto St. Moritz 2003 Supergigant
srebro St. Anton 2001 Supergigant
Puchar Świata
Kryształowa Kula
2001/2002
Kryształowa Kula
2002/2003
2. miejsce
2000/2001
2. miejsce
2003/2004
3. miejsce
1997/1998
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
2001/2002
Mała Kryształowa Kula
2002/2003
Mała Kryształowa Kula
2003/2004
2. miejsce
2000/2001
Puchar Świata (Slalom gigant)
2. miejsce
1998/1999
3. miejsce
2001/2002
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
2001/2002
Mała Kryształowa Kula
2002/2003
2. miejsce
1990/1991
2. miejsce
1998/1999
3. miejsce
1997/1998
3. miejsce
2003/2004

Stephan Eberharter (ur. 24 marca 1969 w Brixlegg) – austriacki narciarz alpejski, czterokrotny medalista igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata oraz dwukrotny zdobywca Pucharu Świata.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Stephan Eberharter pojawił się w 1987 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen. Zajął tam siódme miejsce w slalomie gigancie, jedenaste w slalomie i dwunaste w biegu zjazdowym. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 23 listopada 1989 roku w Park City, zajmując ósme miejsce w gigancie. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1989/1990 punktował jeszcze dwukrotnie, najlepszy wynik osiągając 2 grudnia 1989 roku w Mont St. Anne, gdzie był piąty w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 32. miejsce.

Sezon 1990/1991 rozpoczął od wywalczenia pierwszego podium w zawodach PŚ: 2 grudnia 1990 roku w Valloire Austriak zajął trzecie miejsce w supergigancie. W zawodach tych lepsi byli tylko Francuz Franck Piccard i Franz Heinzer ze Szwajcarii. W kolejnych zawodach cyklu jeszcze sześciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, w tym dwa razy stawał na podium: 1 marca w Lillehammer był trzeci w gigancie, a 17 marca 1991 roku w Lake Louise zajął trzecie miejsce w supergigancie. W efekcie w klasyfikacji generalnej zajął dwunaste miejsce, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Heinzerem. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm. Zdobył tam tytuły mistrzowskie w supergigancie i kombinacji alpejskiej, nie wygrywając wcześniej żadnych zawodów Pucharu Świata. Pierwszy z tych medali zdobył pokonując o ponad pół sekundy Norwega Kjetila André Aamodta i o blisko dwie sekundy Francka Piccarda. W kombinacji po zjeździe zajmował dziewiąte miejsce, jednak w slalomie do kombinacji uzyskał najlepszy wynik i wyraźnie wyprzedził Włocha Kristiana Ghedinę i swego rodaka, Günthera Madera.

Kolejny raz na podium stanął 7 marca 1993 roku w Aspen, gdzie był drugi w supergigancie. Było to jednak jego jedyne podium w sezonie 1992/1993, który ukończył na 29. pozycji. Wystartował w kombinacji podczas mistrzostw świata w Morioce w 1993 roku, jednak nie ukończył rywalizacji. Na rozgrywanych rok wcześniej igrzyskach olimpijskich w Albertville był osiemnasty po zjeździe do kombinacji. Slalomu jednak nie ukończył i w kombinacji nie był klasyfikowany. Przez piec kolejnych lat Austriak zmagał się z kontuzjami, osiągając coraz słabsze wyniki. Po zakończeniu sezonu 1994/1995 stracił miejsce w reprezentacji Austrii. Wystąpił na mistrzostwach świata w Sierrra Nevada w 1996 roku, jednak w supergigancie został zdyskwalifikowany. W kolejnych dwóch sezonach startował w Pucharze Europy.

Do światowej czołówki powrócił w sezonie 1997/1998. Wielokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, w tym sześć razy stając na podium: 5 grudnia w Beaver Creek był trzeci w zjeździe, dzień później drugi w supergigancie, 14 grudnia w Val d’Isère drugi w gigancie, 10 stycznia w Schladming drugi, a dzień później trzeci w supergigancie, a 14 marca 1998 roku w Crans-Montana odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając giganta. W klasyfikacji generalnej zajął trzecie miejsce za Hermannem Maierem i Andreasem Schiffererem, a w klasyfikacji supergiganta trzecie miejsce zajął za Maierem i kolejnym Austriakiem, Hansem Knaußem. Wystąpił także na igrzyskach olimpijskich w Nagano, gdzie zdobył srebrny medal w slalomie gigancie. W zawodach tych rozdzielił na podium Hermanna Maiera i Michaela von Grünigena ze Szwajcarii.

Z mistrzostw świata w Vail w 1999 roku wrócił jednak bez medalu. Był tam piąty w zjeździe oraz czwarty w supergigancie, w którym walkę o podium przegrał z Knaußem o 0,21 sekundy. W zawodach pucharowych dziewięć razy plasował się na podium, w tym trzykrotne zwyciężał: 20 listopada 1998 roku w Park City w gigancie, 27 listopada w Aspen w supergigancie oraz 27 lutego 1999 roku w Ofterschwang w gigancie. Sezon 1998/1999 zakończył na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej oraz drugim w klasyfikacjach giganta i supergiganta. Wśród gigancistów lepszy był tylko Michael von Grünigen, a klasyfikacji supergiganta lepszy okazał się Hermann Maier. W kolejnym sezonie osiągał nieco słabsze wyniki. Na podium plasował się sześciokrotnie, jednak ani razu nie zwyciężył. W pierwszych zawodach cyklu, 31 października 1999 roku w Tignes był trzeci w gigancie, następnie 27 listopada w Vail był drugi w zjeździe, dzień później drugi w supergigancie, 4 grudnia w Lake Louise trzeci w zjeździe, 8 stycznia w Chamonix drugi w tej samej konkurencji, a 12 lutego 2000 roku w St. Anton am Arlberg zajął trzecie miejsce w supergigancie. Dało mu to szóste miejsce w klasyfikacji generalnej, jednak w żadnej z klasyfikacji poszczególnych konkurencji nie znalazł się w najlepszej trójce.

Mistrzostwa świata w St. Anton w 2001 roku przyniosły mu kolejny medal. W supergigancie zdobył srebrny medal, plasując się o 0,08 s za Daronem Rahlvesem z USA i o 0,15 s przed Hermannem Maierem. Na tych samych mistrzostwach był też siódmy w zjeździe, tracąc do podium 0,57 s. W zawodach pucharowych osiem razy stawał na podium, odnosząc przy tym dwa zwycięstwa: 25 listopada 2000 roku w Lake Louise i 3 marca 2001 roku w Kvitfjell wygrywał bieg zjazdowy. W klasyfikacji generalnej, a także klasyfikacji zjazdu w sezonie 2000/2001 był drugi za Maierem. Największe sukcesy osiągał jednak podczas rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie w trzech startach zdobył trzy medale. Najpierw wywalczył brązowy medal w biegu zjazdowym, przegrywając tylko ze swym rodakiem Fritzem Stroblem i Lasse Kjusem z Norwegii. Następnie zajął drugie miejsce w supergigancie, rozdzielając na podium Kjetila André Aamodta i Andreasa Schifferera. Wystąpił także w gigancie, w którym zdobył złoty medal, plasując się przed Bode Millerem z USA i Lasse Kjusem. Eberharter zdominował rywalizację w Pucharze Świata, siedemnaście razy stawał na podium, w tym aż dziesięciokrotnie zwyciężał. Wygrywał supergiganta 7 grudnia w Val d’Isère, 18 stycznia w Kitzbühel i 27 stycznia w Garmisch-Partenkirchen, bieg zjazdowy 8 grudnia w Val d’Isère, 15 grudnia w Val Gardena, 12 stycznia w Wengen, 19 stycznia w Kitzbühel, 2 lutego w Sankt Moritz i 6 marca 2002 roku w Altenmarkt-Zauchensee, a 3 lutego 2002 roku w Sankt Moritz był najlepszy w gigancie. W klasyfikacji generalnej zwyciężył, gromadząc 1702 punkty i wyprzedził drugiego w klasyfikacji Aamodta o ponad 600 punktów. W tym samym sezonie zdobył także dwie Małe Kryształowe Kule za zwycięstwa w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta, a w klasyfikacji giganta był trzeci za Francuzem Frédérikiem Covilim i Benjaminem Raichem.

Drugą w karierze Kryształową Kulę zdobył w sezonie 2002/2003, w który trzynaście razy stawał na podium. Odniósł dziewięć zwycięstw: w gigancie 27 października w Sölden, w supergigancie 1 grudnia w Lake Louise i 13 marca w Lillehammer oraz w zjeździe 30 listopada w Lake Louise, 7 grudnia w Beaver Creek, 14 grudnia w Val d’Isère, 11 stycznia w Bormio, 17 stycznia w Wengen i 22 lutego 2003 roku w Garmisch-Partenkirchen. Oprócz zwycięstwa w klasyfikacji generalnej wygrał także klasyfikacje zjazdu i supergiganta. Ostatni medal w karierze zdobył podczas mistrzostw świata w Sankt Moritz w 2003 roku, gdzie powtórzył wynik sprzed 12 lat, zdobywając złoty medal w supergigancie. Na tych samych mistrzostwach był też piąty w zjeździe, a w gigancie zajął 23. miejsce. Startował także w sezonie 2003/2004, zajmując drugie miejsce w klasyfikacji generalnej za Hermannem Maierem. Na podium znalazł się dwanaście razy, w tym cztery razy zwyciężał: 10 stycznia w Chamonix, 24 stycznia w Kitzbühel, 31 stycznia w Garmisch-Partenkirchen i 6 marca 2004 roku w Kvitfjell był najlepszy w zjeździe. Dzięki temu por raz trzeci z rzędu zdobył Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji zjazdu, a w klasyfikacji supergiganta był trzeci za Mairerem i Rahlvesem. Zwycięstwo w Kvitfjell było ostatnim w jego karierze. Austriak miał wtedy blisko 35 lat i stał się najstarszym triumfatorem zawodów Pucharu Świata w historii[1]. Ostatni raz na podium stanął 11 marca 2004 roku w Sestriere, gdzie był trzeci w supergigancie. Był to równocześnie jego ostatni start w zawodach pucharowych.

We wrześniu 2004 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej[2]. Prowadzi rubrykę sportową w gazecie "Kronen Zeitung", pracował także jako komentator[3]. W latach 1991 i 2002 był wybierany sportowcem roku w Austrii[4].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
DNF 11 lutego 1992 Francja Albertville Kombinacja 14,58 pkt - Włochy Josef Polig
DSQ 16 lutego 1998 Japonia Nagano Supergigant 1:34,82 - Austria Hermann Maier
2. 19 lutego 1998 Japonia Nagano Gigant 2:38,51 +0,85 Austria Hermann Maier
3. 10 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Zjazd 1:39,13 +0,28 Austria Fritz Strobl
2. 16 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Supergigant 1:21,58 +0,10 Norwegia Kjetil André Aamodt
1. 21 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Gigant 2:23,28 - -

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
1. 23 stycznia 1991 Austria Saalbach Supergigant 1:26,73 - -
1. 30 stycznia 1991 Austria Saalbach Kombinacja 16,28 pkt - -
17.[5] 3 lutego 1991 Austria Saalbach Gigant 2:29,94 +4,20 Austria Rudolf Nierlich
DNF[6] 8 lutego 1993 Japonia Morioka Kombinacja 34,22 pkt - Norwegia Lasse Kjus
DSQ 13 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Supergigant 1:21,80 - Norwegia Atle Skårdal
4. 2 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:14,53 +0,22 Norwegia Lasse Kjus
Austria Hermann Maier
5. 6 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Zjazd 1:40,60 +0,80 Austria Hermann Maier
DNF1 12 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:19,31 – Norwegia Lasse Kjus
2. 31 stycznia 2001 Austria St. Anton am Arlberg Supergigant 1:21,46 +0,08 Stany Zjednoczone Daron Rahlves
7. 7 lutego 2001 Austria St. Anton am Arlberg Zjazd 1:38,74 +1,09 Austria Hannes Trinkl
1. 2 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Supergigant 1:38,80 - -
5. 8 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Zjazd 1:43,54 +1,14 Austria Michael Walchhofer
23. 12 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Gigant 2:45,93 +2,03 Stany Zjednoczone Bode Miller

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
11. 21 marca 1987 Szwecja Sälen Slalom 1:50,95 +4,04 Włochy Roger Pramotton
7. 22 marca 1987 Szwecja Sälen Gigant 2:31,70 +2,15 Szwajcaria Thomas Wolf
12. 26 marca 1987 Norwegia Hemsedal Zjazd 1:25,72 +1,25 Szwajcaria Urs Lehmann

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach[edytuj | edytuj kod]

  1. Szwajcaria Crans-Montana – 14 marca 1998 (gigant)
  2. Stany Zjednoczone Park City – 20 listopada 1998 (gigant)
  3. Stany Zjednoczone Aspen – 27 listopada 1998 (supergigant)
  4. Niemcy Ofterschwang – 27 lutego 1999 (gigant)
  5. Kanada Lake Louise – 25 listopada 2000 (zjazd)
  6. Norwegia Kvitfjell – 3 marca 2001 (zjazd)
  7. Francja Val d’Isère – 7 grudnia 2001 (supergigant)
  8. Francja Val d’Isère – 8 grudnia 2001 (zjazd)
  9. Włochy Val Gardena – 15 grudnia 2001 (zjazd)
  10. Szwajcaria Wengen – 12 stycznia 2002 (zjazd)
  11. Austria Kitzbühel – 18 stycznia 2002 (supergigant)
  12. Austria Kitzbühel – 19 stycznia 2002 (zjazd)
  13. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 27 stycznia 2002 (supergigant)
  14. Szwajcaria Sankt Moritz – 2 lutego 2002 (zjazd)
  15. Szwajcaria Sankt Moritz – 3 lutego 2002 (gigant)
  16. Austria Altenmarkt – 6 marca 2002 (zjazd)
  17. Austria Sölden – 27 października 2002 (gigant)
  18. Kanada Lake Louise – 30 listopada 2002 (zjazd)
  19. Kanada Lake Louise – 1 grudnia 2002 (supergigant)
  20. Stany Zjednoczone Beaver Creek – 7 grudnia 2002 (zjazd)
  21. Francja Val d’Isère – 14 grudnia 2002 (zjazd)
  22. Włochy Bormio – 11 stycznia 2003 (zjazd)
  23. Szwajcaria Wengen – 17 stycznia 2003 (zjazd)
  24. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 22 lutego 2003 (zjazd)
  25. Norwegia Kvitfjell – 13 marca 2003 (supergigant)
  26. Francja Chamonix – 10 stycznia 2004 (zjazd)
  27. Austria Kitzbühel – 24 stycznia 2004 (zjazd)
  28. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 31 stycznia 2004 (zjazd)
  29. Norwegia Kvitfjell – 6 marca 2004 (zjazd)

Pozostałe miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

  1. Francja Valloire – 2 grudnia 1990 (supergigant) – 3. miejsce
  2. Norwegia Lillehammer – 1 marca 1991 (gigant) – 3. miejsce
  3. Kanada Lake Louise – 17 marca 1991 (supergigant) – 3. miejsce
  4. Stany Zjednoczone Aspen – 7 marca 1993 (supergigant) – 2. miejsce
  5. Stany Zjednoczone Beaver Creek – 5 grudnia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
  6. Stany Zjednoczone Beaver Creek – 6 grudnia 1997 (supergigant) – 2. miejsce
  7. Francja Val d’Isère – 14 grudnia 1997 (gigant) – 2. miejsce
  8. Austria Schladming – 10 stycznia 1998 (supergigant) – 2. miejsce
  9. Austria Schladming – 11 stycznia 1998 (supergigant) – 3. miejsce
  10. Austria Sölden – 25 października 1998 (gigant) – 2. miejsce
  11. Francja Val d’Isère – 13 grudnia 1998 (supergigant) – 2. miejsce
  12. Włochy Bormio – 29 grudnia 1998 (zjazd) – 3. miejsce
  13. Norwegia Kvitfjell – 5 marca 1999 (zjazd) – 2. miejsce
  14. Norwegia Kvitfjell – 6 marca 1999 (zjazd) – 3. miejsce
  15. Norwegia Kvitfjell – 7 marca 1999 (supergigant) – 2. miejsce
  16. Francja Tignes – 31 października 1999 (gigant) – 3. miejsce
  17. Stany Zjednoczone Vail – 27 listopada 1999 (zjazd) – 2. miejsce
  18. Stany Zjednoczone Vail – 28 listopada 1999 (supergigant) – 2. miejsce
  19. Kanada Lake Louise – 4 grudnia 1999 (zjazd) – 3. miejsce
  20. Francja Chamonix – 8 stycznia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  21. Austria St. Anton am Arlberg – 12 lutego 2000 (supergigant) – 3. miejsce
  22. Austria Sölden – 29 października 2000 (gigant) – 2. miejsce
  23. Stany Zjednoczone Vail – 2 grudnia 2000 (zjazd) – 3. miejsce
  24. Francja Val d’Isère – 9 grudnia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  25. Austria Kitzbühel – 20 stycznia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
  26. Norwegia Kvitfjell – 4 marca 2001 (supergigant) – 3. miejsce
  27. Szwecja Åre – 8 marca 2001 (zjazd) – 2. miejsce
  28. Austria Sölden – 28 października 2001 (gigant) – 2. miejsce
  29. Francja Val d’Isère – 9 grudnia 2001 (gigant) – 3. miejsce
  30. Włochy Bormio – 28 grudnia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
  31. Włochy Bormio – 29 grudnia 2001 (zjazd) – 3. miejsce
  32. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 26 stycznia 2002 (supergigant) – 3. miejsce
  33. Norwegia Kvitfjell – 3 marca 2002 (supergigant) – 3. miejsce
  34. Austria Altenmarkt-Zauchensee – 10 marca 2002 (gigant) – 3. miejsce
  35. Szwajcaria Wengen – 18 stycznia 2003 (zjazd) – 3. miejsce
  36. Austria Kitzbühel – 27 stycznia 2003 (supergigant) – 3. miejsce
  37. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 23 lutego 2003 (supergigant) – 2. miejsce
  38. Norwegia Lillehammer – 12 marca 2003 (zjazd) – 2. miejsce
  39. Kanada Lake Louise – 30 listopada 2003 (supergigant) – 3. miejsce
  40. Stany Zjednoczone Vail – 5 grudnia 2003 (zjazd) – 2. miejsce
  41. Włochy Val Gardena – 19 grudnia 2003 (supergigant) – 2. miejsce
  42. Austria Kitzbühel – 22 stycznia 2004 (zjazd) – 2. miejsce
  43. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 30 stycznia 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  44. Austria St. Anton am Arlberg – 14 lutego 2004 (zjazd) – 2. miejsce
  45. Włochy Sestriere – 10 marca 2004 (zjazd) – 3. miejsce
  46. Włochy Sestriere – 11 marca 2004 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ FIS-Ski.com Statistics: Winner Age (ang.)
  2. ↑ Stephan Eberharter ogłosił zakończenie kariery (pol.)
  3. ↑ Eberharter komentatorem telewizyjnym (pol.)
  4. ↑ W Austrii wybrano sportowców roku (pol.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 03.02.1991. Saalbach Giant Slalom, men (ang.)
  6. ↑ alpineskiworld.net: 05-08.02.1993. Morioka Alpine Combined, men (ang.)
Mistrzowie olimpijscy w narciarstwie alpejskim w slalomie gigancie

Mistrzowie świata w narciarstwie alpejskim w supergigancie
Mistrzowie świata w narciarstwie alpejskim w kombinacji
Zdobywcy Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stephan_Eberharter&oldid=70323130”