Stefan Turno
 Turno | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1753 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | Krystyna Szembek |
| Żona | Ludwika Hemling |
Stefan (Szczepan) Turno, właściwie Stefan Franciszek Turno herbu własnego, (ur. 1753 w Dubnie, zm. 23 stycznia 1820 w Mizoczu) – starosta pietrzykowski w 1779 roku, rotmistrz chorągwi 5. Brygady Kawalerii Narodowej w 1783 roku[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Zygmunta Turno (1698–1761) i kasztelanki nakielskiej Krystyny Katarzyny z Szembeków herbu własnego (ur. 1720). Miał cztery siostry, m.in.: Ksawerę za wojewodą sieradzkim Michałem Walewskim i Salomeę za starostą wyszogrodzkim Michałem Szymanowskim, oraz braci Józefa i Franciszka, zmarłych bezdzietnie. Pozostawał w zażyłych stosunkach z rodzinami: Potockich, Czackich, Lubomirskich, Pinińskich, Jabłonowskich, Bukarów, Ilińskich i Dunin-Karwickich. Przebywał najczęściej u najstarszej siostry Walewskiej w Tucznie albo u swojego dobrego przyjaciela Józefa Dunin-Karwickiego w Mizoczu, gdzie po śmierci został zresztą pochowany. Zaglądał także często do Romanowa Ilińskich.
Był posłem na Sejm Rzeczypospolitej w Warszawie (tzw. 8-tygodniowy) w 1786 roku jako reprezentant Wołynia i właścicielem licznych majętności tamże, m.in.: Warkowicze, Miropol i Stepuchowszczyna, Radziwiłłów[2], Kopytkowo oraz Tajkury (skonfiskowane po insurekcji kościuszkowskiej i nadane rosyjskiemu generałowi Fersenowi[3]). W 1790 roku został kawalerem orderu św. Stanisława[4].
Od około 1787 roku żonaty z Ludwiką Hemling, córką Sebastiana Hemlinga i Karoliny Kreytzmer, z którą doczekał się trzech synów i córki, Heleny Turno, wydanej za mąż w 1815 roku za generała Henryka Dembińskiego (1791–1864). Z synów Stefana i Ludwiki Turnów:
- Krzysztof Turno - oficer napoleoński, zginął 10 lutego 1809 pod Saragossą jako adiutant gen. Bronikowskiego;
- Karol Turno (1788–1867), uczestnik wojen napoleońskich, w 1813 roku odznaczony złotym krzyżem orderu Virtuti Militari, kawaler Legii Honorowej 1814, adiutant wielkiego księcia Konstantego, generał brygady w powstaniu listopadowym, wywieziony w głąb Rosji po jego upadku;
- Zygmunt Turno (1794–1851) - uczestnik wojen napoleońskich, w 1814 roku kawaler Legii Honorowej, kapitan pułku strzelców konnych gwardii królewskiej, następnie porucznik, w 1815 roku umieszczony Szwadronie Wzorowych Strzelców Konnych Woyska Królestwa Polskiego, w 1831 roku odznaczony złotym krzyżem orderu Virtuti Militari, otrzymał stopień pułkownika w powstaniu listopadowym, po upadku którego rozstał się z wojskiem.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki Wojsko koronne. Sztaby i kawaleria, Kraków 2002
- ↑ F. Sulimierski /red./ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich (tom IX - opracowany przez Bronisława Chlebowskiego) Warszawa 1888, s. 476.
- ↑ R. Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Województwo wołyńskie, Tom 5, s. 170.
- ↑ Wojciech Wincenty Wielądek Heraldyka czyli Opisanie Familii y Krwi Związku Szlachty Polskiey Y W.X. Litt. z Ich Herbami, Warszawa 1796