Stebnik (Ukraina)
.jpg) | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Obwód | |||
| Burmistrz | Petro Starosolski | ||
| Powierzchnia | 8,9 km² | ||
| Populacja (2019) • liczba ludności |
| ||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||
 49°18′N 23°34′E/49,300000 23,566667 | |||
| Strona internetowa | |||
Stebnik (ukr. Стебник, Stebnyk) – miasto na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie drohobyckim.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś położona na przełomie XVI i XVII wieku w powiecie drohobyckim ziemi przemyskiej województwa ruskiego[4], w drugiej połowie XVII wieku należała do starostwa drohobyckiego[5]. W 1565 roku istniała tu bania solna i wieże należące do żupy solnej drohobyckiej[6].
W 1861 r. w Stebniku urodził się Juliusz Leo, prezydent miasta Krakowa[7].
W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Stebnik w województwie lwowskim. W 1922 roku w Stebniku otwarto kopalnię soli potasowej (należała ona do tej samej spółki co kopalnia w Kałuszu)[8].
W 1943 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 25 Polaków[9].
Osiedle typu miejskiego od 1969. W 1975 roku liczyło 18 tys. mieszkańców[2]. Miasto od 1978[3].
W 1989 roku liczyło 22 200 mieszkańców[3][10].
W 2013 roku liczyło 20 993 mieszkańców[11].
Pobliskie miejscowości[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.49
- ↑ a b Стебник // Большая Советская Энциклопедия. / под ред. А. М. Прохорова. 3-е изд. том 24 кн. I. М., «Советская энциклопедия», 1976. стр.469
- ↑ a b c Стебник // Большой энциклопедический словарь (в 2-х тт.). / редколл., гл. ред. А. М. Прохоров. том 2. М., "Советская энциклопедия", 1991. стр.411
- ↑ Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1] , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. "Ziemie Ruskie" Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...], k. 3.
- ↑ Lustracja województwa ruskiego 1661-1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 156.
- ↑ Aleksander Jabłonowski, Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. W: Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. VII. Cz. II-a. Warszawa, 1903, s. 461.
- ↑ Małopolscy Bohaterowie Niepodległości. Juliusz Leo (1861-1918). Przez Austrię do Polski [online], Instytut Pamięci Narodowej - Kraków [dostęp 2022-10-30] (pol.).
- ↑ Seweryn Przybylski, Kresy Wschodnie Rzeczypospolitej: opisy i obrazy przeszłości, po 1926 Lwów, s. 242-247
- ↑ Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 183, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
