Stare Boiska

Stare Boiska
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

opolski

Gmina

Józefów nad Wisłą

Liczba ludności (2021)

229[2][3]

Strefa numeracyjna

81

Kod pocztowy

24-340[4]

Tablice rejestracyjne

LOP

SIMC

0382310[5]

Położenie na mapie gminy Józefów nad Wisłą
Mapa konturowa gminy Józefów nad Wisłą, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Stare Boiska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Stare Boiska”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Stare Boiska”
Położenie na mapie powiatu opolskiego
Mapa konturowa powiatu opolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Stare Boiska”
Ziemia50°59′38″N 21°57′54″E/50,993889 21,965000[1]

Stare Boiskawieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Józefów nad Wisłą[6][5].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do ówczesnego województwa lubelskiego.

Wieś stanowi sołectwo w gminie Józefów nad Wisłą[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 253 mieszkańców[8].

Opis i położenie[edytuj | edytuj kod]

Wieś Boiska położona jest w dolinie rzeki Wyżnicy w zlewni Wisły na jej prawym brzegu, przy drodze Kraśnik-Józefów. Zabudowania wsi skupione są w dwóch zasadniczych częściach; część główna położona jest po lewej stronie rzeki przy skrzyżowaniu dróg Kraśnik-Józefów-Grabówka i ciągnie się w kierunku zachodnim. Kilka domostw Boisk Starych położonych przy skrzyżowaniu dróg w kierunku wschodnim nosi nazwę Zamłynie. Natomiast przy drodze prowadzącej od kościoła do Idalina położone jest Zakącie.

Przy rozwidleniu tej drogi stoi na skarpie kapliczka w formie krzyża, z pierwszego dziesięciolecia XX wieku, ufundowana przez Lucjana Skrzetuskiego, właściciela folwarku w Boiskach. W rozwidleniu dróg poniżej kościoła stoi niewielkich rozmiarów obelisk wybudowany dla uczczenia setnej rocznicy powstania listopadowego i pamięci generała Henryka Dembińskiego, jednego z wodzów naczelnych powstania, właściciela Boisk i Grabówki w latach 1829–1830. Napis na pomniku głosi: „1830 By krew przelana nie poszła w niepamięć”.

Części wsi[edytuj | edytuj kod]

Integralne części wsi Stare Boiska[6][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0382326 Zaborcze część wsi
0382332 Zakącie część wsi

Historia wsi[edytuj | edytuj kod]

Wieś Boiska dziś Stare Boiska powstała w XIV wieku. Najstarsza wzmianka w dokumentach źródłowych o wsi zwanej wówczas Boyska pochodzi z 1419 roku. Należała wówczas, wraz z sąsiednią Chrośliną i Wałowicami do Beaty z Bożego Daru, wdowy po właścicielu Kraśnika i innych okolicznych włości, Dymitrze z Goraja[9]. W latach 1449–1459 dziedzicami byli Katarzyna córka Beaty i jej mąż Jan z Sienna wojewoda sandomierski. U schyłku XV wieku około 1486 roku dziedzicem był Andrzej Sienneński kasztelan biecki i sądecki. W połowie XV wieku wieś należała do parafii Rybitwy. W XV wieś Boiska wraz z Wolą Boiską mają 5 łanów kmiecych. Według rejestru pogłównego z 1678 roku Boiska wieś z kościołem daje pogłówne od 30 poddanych, 8 dworskich i 3 osób z rodziny właścicielki Justyny Czermińskiej[10].

Od czasów Sienieńskich Boiska wchodziły w skład klucza grabowieckiego, którego nazwa pochodzi od wsi Grabówka, gdzie Sienieńscy XVI w.wznieśli rezydencję o charakterze obronnym. Kolejnymi właścicielami majątku w XVII w. byli Myszkowscy h. Jastrzębiec z Mirowa, a w XVIII w. Moszyńscy h. Nałęcz. Po śmierci kasztelana lubelskiego Leona Moszyńskiego w wyniku wieloletnich procesów majątek znalazł się w rękach Henryka Dembińskiego, który po powstaniu listopadowym emigrował za granicę, a dobra zostały skonfiskowane przez rząd.

W latach 40. XIX w. klucz grabowiecki (wraz z Boiskami) nabył Jan Herniczek h. Kotwicz, który doprowadził do jego rozkwitu gospodarczego. Za czasów Herniczka dobra słynęły z sadownictwa. Po śmierci Jana Herniczka w 1884 r. dziedzicami majątku zostały jego dzieci, Adam Herniczek i Emilia z Herniczków Jabłoszewska (Jabłuszewska)[11][12][13].

W 1897 roku kościół murowany w Boiskach uległ gruntownej restauracji, pokryto go blachą cynkową. Dobra Boiska należały wówczas do Lucjana Skrzetuskiego[14].

10 czerwca 1943 żandarmeria niemiecka aresztowała 5 mieszkańców wsi, a następnie ich zamordowała we wsi Bór. 20 sierpnia 1943 Niemcy zamordowali we wsi kilku mieszkańców[15].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

 Wykaz literatury uzupełniającej: Stare Boiska.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 128886
  2. Wieś Stare Boiska w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-05-03], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  3. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-05-03].
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1194 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
  6. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  7. Raport o stanie gminy, sołtysi kadencji 2019-2024 s. 12
  8. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  9. Boiska, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
  10. Boiska w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego, Tom XV, cz. 1 (Abablewo – Januszowo) z 1900 r.
  11. Grabówka i Boiska [w:] Wisła, Miesięcznik Geograficzny i Etnograficzny, Warszawa 1902
  12. A. Boniecki, Herbarz polski, tom 7, s. 270-271
  13. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom II, s. 779-780
  14. Boiska, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 186.
  15. Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981, s. 190.