Stanisław Wroceński
 podpułkownik weterynarii | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 kwietnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 czerwca 1961[potrzebny przypis] |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Odznaczenia | |
   | |
.png){kind=small}
Stanisław Wroceński (ur. 23 kwietnia 1890 w Wrocance, zm. po 1945 w Wielkiej Brytanii) – lekarz weterynarz ze stopniem doktora, podpułkownik weterynarii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 23 kwietnia 1890 we Wrocance[1][2][3], w rodzinie Antoniego i Pauliny z d. Drozd[1][3]. Pierwotnie jego rodzice nosili nazwisko Wilk, a potem dokonali zmiany nazwiska na Wroceński[3]. Przez siedem lat uczył się w C. K. Szkole Realnej w Krośnie, gdzie w 1909 zdał egzamin dojrzałości[4]. Według źródła parafialnego zdał egzamin dojrzałości w gimnazjum w Sanoku[3], czego nie potwierdzają źródła szkolne[3]. W 1915 ukończył studia weterynaryjne we Lwowie[3]. Przed I wojną światową mieszkał w Przemyślu, gdzie miał swój gabinet weterynaryjny.
Po wybuchu wojny został wcielony do służby w C. K. Armii i mianowany podlekarzem weterynarzem w rezerwie[5][6][7]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości sprawował stanowisko zastępcy szefa służby weterynaryjnej w Dowództwie Głównym Wojska Wielkopolskiego od marca 1919[3]. W Wojsku Polskim został awansowany na stopień kapitana rezerwy w korpusie lekarzy weterynarii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8]. Według stanu z 1923 jako oficer nadetatowy Kadry Okręgowego Szpitala Koni I i jednocześnie zatrzymany w służbie czynnej był przydzielony do 1 pułku strzelców konnych w Garwolinie[9]. Następnie został zweryfikowany w stopniu kapitana lekarza weterynarii w służbie czynnej ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[10]. W 1924 jako oficer nadetatowy KOSK I był przydzielony do 1 psk[11]. Został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[12]. W tym czasie nadal był oficerem 1 psk[12]. W 1932 był p.o. szefa weterynarii Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[13]. Został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935[14]. Przed 1939 uzyskał stopień doktora[14]. W Przemyślu w latach 30. praktykował jako lekarz weterynarii[15][16]. Według stanu z marca 1939 sprawował stanowisko szefa weterynarii w DOK X[17].
19 lipca 1924 w Sanoku poślubił Stefanię Pytel (ur. 1899), córkę tamtejszego profesora gimnazjalnego Adama Pytla[1]. Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się wraz z wojskiem na stronę Zaleszczyk[3]. W tym czasie jego żona z dwiema córkami wyjechała z Przemyśla pociągiem który przed dotarciem do Chyrowa został zbombardowanym w wyniku czego jedna córka poniosła śmierć na miejscu, druga zmarła w szpitalu, a żona została ranna[3].
Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, zamieszkując z żoną w Edynburgu[3]. W tym kraju zmarł i tam został pochowany[3]. Wobec braku spadkobierców, przekazał swój majątek na rzecz budowy kościoła w rodzinnej Wrocance[3][18][19].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych (przed 1924)[11]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[20][21]
- Złoty Krzyż Zasługi Cywilnej na wstążce Medalu Waleczności (Austro-Węgry, 1918)[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 160 (poz. 37).
- ↑ Stanisław Wroceński. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-05-30].
- ↑ a b c d e f g h i j k l Stanisław Wroceński – fundator naszego kościoła. parafiawrocanka, 2018-01-04. [dostęp 2021-05-30].
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Szkoły Realnej w Krośnie za rok szkolny 1909. Krosno: Fundusz Naukowy, 1909, s. 74.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 1105.
- ↑ Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 1441.
- ↑ a b Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1790.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1405.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1380.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1270.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1256.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 759.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 482.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 361.
- ↑ Informator Polski. Wykaz firm handlowych, przemysłowych, rzemieślniczych i wolnych zawodów oraz organizacji miasta Przemyśla. Przemyśl: 1935, s. 28.
- ↑ Informator Polski Miasta Przemyśla. Wykaz firm handlowych, przemysłowych, rzemieślniczych i wolnych zawodów. Przemyśl: 1938, s. 33.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 361, 528.
- ↑ Sołecka strategia rozwoju wsi Wrocanka. bip.miejscepiastowe.pl, 2019. s. 7. [dostęp 2021-05-30].
- ↑ Małgorzata Baran. Jan Drozd-Gierymski. „Piastun”. Nr 6 (67), s. 31, 2015. Gminny Ośrodek Kultury w Miejscu Piastowym. ISSN 1897-4139.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 343.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.