Stanisław Tyburek

Stanisław Tyburek
Ilustracja
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1895
Góry

Data i miejsce śmierci

17 maja 1967
Krasnystaw

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

Kadra 2 batalionu telegraficznego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Stanisław Tyburek (ur. 4 lutego 1895 w Górach, zm. 17 maja 1967 w Krasnymstawie) – żołnierz Legionów Polskich, Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, Armii Krajowej i ludowego Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 lutego 1895 we wsi Góry, w ówczesnym powiecie nowoaleksandryjskim guberni lubelskiej, w rodzinie Mikołaja i Małgorzaty z Rybków[1]. Absolwent szkoły powszechnej w Lublinie, członek Narodowego Związku Robotniczego i Polskiej Organizacji Wojskowej. Za udział i poświęcenie w czasie akcji bojowych Oddziału Lotnego POW odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Od 30 lipca 1915 służył w żandarmerii I Brygady Legionów Polskich. Po 21 września tego roku walczył w polu, w szeregach 3. kompanii III batalionu 1 pułku piechoty. Od 12 stycznia 1916 w oddziale telefonicznym 1 pułku piechoty. Wziął udział w kampanii wołyńskiej. Wiosną 1917 odnotowany w oddziale sztabowym 1 pułku piechoty. Został przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[3]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, internowany w Szczypiornie. Po 16 grudnia tego roku przeniesiony do obozu w Łomży[2][3].

W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do warszawskiej kompanii garnizonowej. W okresie wojny polsko-ukraińskiej wziął udział w odsieczy Lwowa. Walczył w Małopolsce Wschodniej[4]. W wojnie polsko-bolszewickiej bił się między innymi na froncie wołyńskim[2].

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. 1 kwietnia 1922 został mianowany na stopień chorążego[3]. W 1933 pełnił służbę w Kadrze 6 kompanii szkolnej łączności w Krasnymstawie[5], w następnym roku w Dowództwie 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu[6], a w marcu 1939 w Kadrze 2 batalionu telegraficznego w Krasnymstawie na stanowisku instruktora kompanii szkolnej[7]. Walczył w kampanii wrześniowej. W okresie okupacji działał w Armii Krajowej[2].

Po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej, wcielony do 2 Armii Wojska Polskiego przeszedł z nią cały szlak bojowy[2]. Po wojnie zdemobilizowany w stopniu kapitana[2].

Zmarł 17 maja 1967 w Krasnymstawie, spoczywa na miejscowym cmentarzu. Był żonaty z Cecylią z Kłosowskich, z którą miał syna Jerzego Stanisława (ur. 21 stycznia 1927) i córkę Marię Małgorzatę (ur. 27 maja 1929)[2][8].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]