Stanisław Remuszko
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 stycznia 1948 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 26 grudnia 2020 |
| Zawód, zajęcie | dziennikarz |
| Alma Mater | |
| Strona internetowa | |
Stanisław Tadeusz Antoni Remuszko (ur. 30 stycznia 1948 w Warszawie, zm. 26 grudnia 2020 tamże[1]) – polski dziennikarz, publicysta, socjometra[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po maturze zdanej w wieku 17 lat studiował bez powodzenia astronomię na Uniwersytecie Warszawskim, by ostatecznie w 1972 ukończyć nauczycielskie studia matematyczno-fizyczne na tej uczelni.
Następne dziesięć lat pracował jako dziennikarz – z początku w tygodniku „Zorza”, potem w gazecie „Słowo Powszechne”. W latach 1983–1989 zatrudniony był w charakterze kustosza w Głównym Urzędzie Statystycznym, publikował w prasie podziemnej pod kilkoma pseudonimami: Andrzej Piast, Ewa Bilińska, Ewa Rajska, J. Luty, Maciej Drzewiec, Mikołaj Białostocki, Redaktor, Referendarz, Sekretarka, Stanisław Major[3].
Wiosną 1989 podjął pracę w powstającej „Gazecie Wyborczej”. Latem 1990 odszedł z zespołu, co motywował rozczarowaniem polityczną ewolucją pisma i postawą redakcji, co opisał w książce Gazeta Wyborcza. Początki i okolice (kalejdoskop), zawierającej jego opis początków tej gazety, zwłaszcza źródeł finansowania i przekształceń własnościowych[4]. Książka ta była przywoływana, jako źródło wiedzy o początkach Gazety Wyborczej, w pracach dziennikarzy i polityków, m.in. Rafała Ziemkiewicza: Michnikowszczyzna. Zapis choroby[5] i Roberta Kwiatkowskiego: Jaka piękna katastrofa...[6], a także była cytowana w publikacjach naukowych[7][8]. W pracach naukowych wykorzystywano również artykuły Stanisława Remuszki, np. Minimum Socjalne[9] w pracy Ewy Morawskiej[10] i Podziemna filatelistyka[11] w pracy Katarzyny Szychty[12].
Był twórcą i właścicielem Biura Badania Opinii Ulicznej „Sonda”[2][13]. W latach 90. jako wolny strzelec publikował w wielu mediach, regularnie współpracując m.in. z „Czasem Krakowskim”, „Kurierem Polskim”, Radiem WAWa, „Tygodnikiem Solidarność”, „Nowym Państwem” i redakcją polską Szwedzkiego Radia.
Był pomysłodawcą i założycielem kilku rejestrowanych stowarzyszeń – między innymi Towarzystwa Poczty Podziemnej (zbieracze walorów filatelistycznych wydawanych nielegalnie w stanie wojennym), Towarzystwa Hobbitycznego (miłośnicy Tolkiena), Towarzystwa Amatorów Niektórej Twórczości Stanisława L. (Lema), Stowarzyszenia na rzecz Państwa Neutralnego Światopogladowo „Neutrum”[14].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Gazeta Wyborcza. Początki i okolice, Oficyna Rękodzieło, 1999, ISBN 83-913056-9-4; Oficyna Wydawnicza Volumen, wydanie drugie, 2003 ISBN 83-7233-091-3; Oficyna Rękodzieło, wydanie trzecie, 2006, ISBN 83-913056-8-6
- Kobiałka i inne opowieści sądowe, Oficyna Rękodzieło, 2005 ISBN 83-913056-7-8
- Wariacje obywatelskie, Oficyna Rękodzieło, 2008 ISBN 978-83-913056-6-9
- Świątynia Opatrzności Bożej, Oficyna Rękodzieło, 2009, ISBN 978-83-913056-5-2
- Czytadło podróżne, Oficyna Rękodzieło, 2015, ISBN 978-83-913056-4-3
- Proces, Oficyna Rękodzieło, 2016, ISBN 978-83-913056-2-1
- Moje Lemorum, Oficyna Rękodzieło, 2018, ISBN 978-83-932575-3-9
- Lem-Remuszko (korespondencja 1988–93), Oficyna Rękodzieło, 2019, ISBN 978-83-952517-7-1
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stanisław Remuszko nie żyje. Zmarł popularny dziennikarz i działacz społeczny. wiadomosci.wp.pl. [dostęp 2020-12-28]. (pol.).
- ↑ a b AG, Przegląd prasy: Obrońca demokracji, polityk, czy nawiedzony?, „Odgłosy”, 31 maja 1992 [dostęp 2020-05-05].
- ↑ Praca zbiorowa pod red. Dobrosławy Świerczyńskiej, Słownik pseudonimów pisarzy polskich: 1971–1995, tom V, Wrocław, Warszawa, Kraków, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, przy dofinansowaniu KBN, 1998, ISBN 83-04-04443-9, str. 965
- ↑ Stanisław Remuszko, Gazeta Wyborcza. Początki i okolice, Oficyna Wydawnicza Volumen, 2003 ISBN 83-7233-091-3
- ↑ Rafał Aleksander Ziemkiewicz, Michnikowszczyzna. Zapis choroby, Warszawa: Red Horse, 2006, s. 56, ISBN 83-60504-16-4.
- ↑ Robert Kwiatkowski, Jaka piękna katastrofa. Wojna o ustawę medialną a afera Rywina, Warszawa: Selbstverl., 2005, s. 58–59, ISBN 83-921737-2-4.
- ↑ Paweł Wierzbicki, „Tygodnik Mazowsze” — cudowne dziecko drugiego obiegu, „Dzieje Najnowsze”, XLIV (4), Kraków 2012, s. 64, ISSN 0419-8824.
- ↑ Jakub Kufel, Kampania wyborcza kandydatów KO „Solidarność” na łamach „Gazety Wyborczej” przed wyborami czerwcowymi 1989 roku w Polsce, [w:] Przemysław Hauser, Witold Mazurczak (red.), Dwa dwudziestolecia : geopolityka, państwo, społeczeństwo, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2010, s. 264, ISBN 978-83-7177-661-8.
- ↑ Stanistaw Remuszko, Minimum Socjalne, „Tygodnik Powszechny” (11), 16 marca 1986, s. 3. Wg: Ewa Morawska, On Barriers to Pluralism in Pluralist Poland, „Slavic Review”, 47 (4), opublikowany online 27 stycznia 2017, Cambridge, UK: Cambridge University Press, 1988, s. 627–641, DOI: 10.2307/2498184, JSTOR: 2498184.
- ↑ Ewa Morawska, On Barriers to Pluralism in Pluralist Poland, „Slavic Review”, 47 (4), opublikowany online 27 stycznia 2017, Cambridge, UK: Cambridge University Press, 1988, s. 627–641, DOI: 10.2307/2498184, JSTOR: 2498184.
- ↑ Stanisław Remuszko, Podziemna filatelistyka, „Tygodnik Solidarność” (3), 17 stycznia 1992, s. 14. Wg: Katarzyna Szychta, Historia zapisana w obrazie. Wydarzenia Grudnia ’70 z perspektywy twórców nieoficjalnych znaczków i kartek pocztowych z lat osiemdziesiątych XX w., „Argumenta Historica” (5), Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2018, s. 168–189, ISSN 2353-0839.
- ↑ Katarzyna Szychta, Historia zapisana w obrazie. Wydarzenia Grudnia ’70 z perspektywy twórców nieoficjalnych znaczków i kartek pocztowych z lat osiemdziesiątych XX w., „Argumenta Historica” (5), Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2018, s. 168–189, ISSN 2353-0839.
- ↑ Wiadomości Urzędu Patentowego, sierpień 2004.
- ↑ Stowarzyszenie Neutrum w społeczeństwie obywatelskim, „Racjonalista.pl” [dostęp 2017-12-12] (pol.).