Stanisław Mierzwiński
 | |
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | 24 września 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 marca 1928 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1928 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 2 pułk piechoty Legionów |
| Stanowiska | d-ca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Stanisław Mierzwiński[a] (ur. 24 września 1887 w Lublińcu, zm. 14 marca 1928 w Toruniu) – żołnierz Legionów Polskich, armii rosyjskiej i major Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Leopolda i Michaliny z d. Hoffman[1]. Absolwent uniwersytetu w Wiedniu (1914). Należał do drużyn strzeleckich. Od listopada 1914 w Legionach Polskich jako żołnierz 1 kompanii 2 pułku piechoty Legionów. Od 1 listopada 1916 w stopniu podporucznika.
Szczególnie odznaczył się 21 czerwca 1916 w walce pod Gruziatyniem (Galicja Wschodnia), gdzie „zainicjował obejście nieprzyjaciela przez bagna, w wyniku walki został ciężko ranny. Za czyn ten otrzymał Order Virtuti Militari”[1].
Od 15 lutego 1918 w II Korpusie Polskim w Rosji. Od kwietnia 1919 w 4 Dywizji Strzelców. Od maja 1919 w szeregach Wojska Polskiego w składzie 30 pułku strzelców z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej.
Od 1 listopada 1919 w stopniu kapitana. Od sierpnia 1920 w 11 pułku piechoty. W 1924 jako dowódca kompanii w 71 pułku piechoty. Awans na stopień majora otrzymał 3 maja 1926, po awansie został mianowany nauczycielem w Korpusie Kadetów w Chełmnie.
Zginął śmiercią tragiczną. Został pochowany na cmentarzu w Toruniu.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Marią Dymowską, z którą miał dwoje dzieci: Stanisława (ur. 1922) i Barbarę (ur. 1925)[1]
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7010[1][2]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie[1]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sitko 1928 ↓, s. 47 poz. 110 wymienia nazwisko „Stanisław Prus-Mieżwiński”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 139.
- ↑ Sitko 1928 ↓, s. 47.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Józef Sitko: Zarys historii wojennej 2-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.