Stanisław Kwaśnik
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
  | |
Stanisław Kwaśnik (ur. 6 marca 1886 w Tarnowie, zm. 22 września 1961 w Poznaniu) – polski kompozytor, dyrygent i pedagog[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 6 marca 1886 roku w Tarnowie w Galicji[2]. Był synem urzędnika kolejowego, Ludwika i Agnieszki z Gawlików. Uczył się w seminarium nauczycielskim w Samborze, jednocześnie pobierając lekcje muzyki prywatnie. W Samborze grał w kwartecie smyczkowym. Nawiązał też kontakty z chórami lwowskimi. Prowadził chóry mieszane (chłopięco-męskie), m.in. w Drohobyczu[3]. Od 1906 pracował jako nauczyciel śpiewu w Drohobyczu. W miejscowej szkole prowadził chór „Echo” oraz „Chór Nauczycielski”[1].
W latach 1914–1915 ewakuowano go do Czech, a w 1916 przeniósł się do Borysławia, gdzie założył chór mieszany „Hejnał” i prowadził orkiestrę robotniczą. W 1920 osiedlił się na stałe w Poznaniu, gdzie bardzo szybko stał się prawą ręką Feliksa Nowowiejskiego w Chórze Narodowym. Od 1921 pracował z chórami „Harmonia”, „Echo” i „Hasło” (z tym ostatnim, kolejowym, pracował w latach 1924–1934, 1938–1939 i 1945–1946 i odnosił sukcesy międzynarodowe). Od 1931 do 1933 był sekretarzem generalnym Wielkopolskiego Związku Śpiewaczego. W 1929 wziął udział we Wszechsłowiańskim Zjeździe Śpiewaczym. Koncertował w Szwajcarii, Francji, Belgii, Austrii i na Węgrzech[3].
Okupację niemiecką spędził w Poznaniu. Pracował wówczas jako robotnik. Brał udział w tajnym nauczaniu. W marcu 1945 zorganizował na nowo Chór Męski „Hasło” (prowadził go do jesieni 1946). W 1945 przyczynił się do reaktywacji Wielkopolskiego Związku Śpiewaczego, gdzie do 1954 był dyrektorem artystycznym, a potem członkiem honorowym. Od 1947 był zastępcą dyrektora artystycznego ogólnopolskiego Zjednoczenia Polskich Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych[3].
Zmarł 22 września 1961 roku w Poznaniu. Został pochowany 26 września 1961 w Alei Zasłużonych na Cmentarzu komunalnym na Junikowie w Poznaniu (AZ-L-17)[4].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
Autor 28 prac w 32 publikacjach w dwóch językach (po polsku i po rosyjsku)[5].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)[6]
- Złota Honorowa Odznaka Śpiewacza z wieńcem laurowym[3]
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jego żoną była Karolina z domu Kopczyk (1886–1952)[7]. Miał z nią dwoje dzieci: Marię (ur. 1907) i Ludwika (ur. 1911)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Dyrygenci polscy i obcy w Polsce, działający w XIX i XX wieku autor: Leon Tadeusz Błaszczyk, [Książki Google] [dostęp z dnia: 2015-07-12]
- ↑ a b Rodzina Kwaśników - spis ludności - Akta Miasta Poznania [dostęp z dnia: 2015-07-12]
- ↑ a b c d Teodor Śmiełowski, biogram, [w:] red. Jan Hellwig, Amatorski zorganizowany ruch śpiewaczy Wielkopolski w latach 1892–1992, Wielkopolski Związek Śpiewaczy, Poznań, 1990, s. 368–369.
- ↑ Stanisław Kwaśnik - miejsce pochówku na cmentarzu na Junikowie w Poznaniu [dostęp z dnia: 2015-07-12]
- ↑ Stanisław Kwaśnik w bazie WorldCat Identities [dostęp z dnia: 2015-07-12]
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 279 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Karolina Kwaśnik - miejsce pochówku na cmentarzu na Junikowie w Poznaniu [dostęp z dnia: 2015-07-12]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Kwaśnik w bazie WorldCat Identities [dostęp z dnia: 2015-07-12]