Stanisław Kulon
 Stanisław Kulon (2020) | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 sierpnia 1930 |
|---|---|
| Data śmierci | 15 maja 2022 |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
| Odznaczenia | |
      | |
Stanisław Karol Kulon (ur. 26 sierpnia 1930 w Siółku[1], zm. 15 maja 2022[2] w Warszawie) – polski rzeźbiarz, nauczyciel akademicki, profesor sztuk plastycznych (1988)[3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
10 lutego 1940 został wywieziony wraz z rodzicami i rodzeństwem na Ural. Stracił tam matkę, ojca i troje młodszego rodzeństwa. Do kraju wrócił w 1946[4].
W latach 1948–1952 uczęszczał do Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem. Był studentem Antoniego Kenara. Po zdaniu matury kontynuował naukę na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach Ludwiki Nitschowej i Mariana Wnuka. W 1955, jeszcze jako student uczestniczył w wystawie „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1958.
Od 1958 do 1966 był asystentem w pracowni Ludwiki Nitschowej. W 1964 związał się z grupą „Rekonesans” i przez wiele lat uczestniczył w jej wystawach. W 1988 został profesorem nadzwyczajnym Wydziału Rzeźby, natomiast w latach 1971–1978 i 1985–1987 sprawował funkcję prodziekana na tym wydziale. Profesorem zwyczajnym został w 1995. W 2000 odszedł na emeryturę[5].
Uprawiał rzeźbę monumentalną, ceramiczną i ceramikę.
Żył i tworzył w Łomiankach gdzie zbudował dom i pracownię.
Zmarł w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
Wybrane wystawy indywidualne[edytuj | edytuj kod]
.JPG)
- 1971 Zachęta, Warszawa
- 1992 Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku
- 1993 Galeria Brama, Warszawa
- 1994 Mała Galeria, Nowy Sącz
- 1996 Państwowa Galeria Sztuki Współczesnej, Włocławek
- 1997 Galeria Rzeźby, Warszawa
- 1998 Salon Sztuki Współczesnej BWA, Bydgoszcz
- 2009 Muzeum Diecezjalne w Pelplinie
- 2023 Centrum Olimpijskie, Warszawa
- 2024 Miejska Galeria Sztuki im. Władysława hr. Zamoyskiego w Zakopanem, Zakopane
Ważniejsze realizacje[edytuj | edytuj kod]
- 1966 Pomnik Marii Konopnickiej, Warszawa
- 1968 Matka, Piestany, Słowacja
- 1975 Pomnik Chwała Saperom, Warszawa
- 1978 Pomnik Bohaterom Starachowic 1939–1945, Starachowice
- 1982 Pomnik ku czci pomordowanych w latach 1939–1945 obywateli Jabłonny, Jabłonna
- 1986 Pomnik Poległym 1939–1945, Bieżuń
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”
- Złota odznaka ZNP
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Biogram. [dostęp 2021-11-20]. (pol.).
- ↑ Nie żyje wybitny rzeźbiarz Stanisław Kulon.
- ↑ Prof. Stanisław Kulon, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-12-10].[martwy link]
- ↑ Piotr Szubarczyk: Czerwona apokalipsa. Wydawnictwo AA, Kraków 2014, ISBN 978-83-7864-712-6, s. 325–336.
- ↑ Biogram 2. [dostęp 2021-11-20].
- ↑ Z ziemi polskiej do Polski – Kulon Stanisław [online], TaniaKsiazka.pl [dostęp 2023-05-21] (pol.).
- ↑ Renata Rogozińska – Wołyń, szkice – Stanisław Kulon [online] [dostęp 2023-05-21] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 668
- Stanisław Wieczorek, Lech Majewski, Mistrzowie rzeźby, Warszawa 2004 ISBN 83-7100-238-6.
- Stanisław Kulon, Rzeźby 1959–2009, Warszawa-Pelplin 2009, ISBN 978-83-926749-1-7.
- Stanisław Kulon, Świadectwo 1939–1946. Płaskorzeźby, Warszawa-Pelplin 2013, ISBN 978-83-926749-3-1.