Stanisław Gustowski
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 24 września 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 stycznia 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 66 Pułk Piechoty |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Stanisław Gustowski (ur. 24 września 1895 w Płocku, zm. 4 stycznia 1980 w Corbeilles) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Szkolił żołnierzy w Centralnej Szkole Karabinów Maszynowych w Chełmnie. 27 stycznia 1930 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1932 roku pełnił służbę w 66 Kaszubskim pułku piechoty w Chełmnie, między innymi na stanowisku dowódca kompanii szkolnej[1]. Komendant Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy Piechoty 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu. W 1939 roku był dowódcą III Warszawskiego Baonu ON i jednocześnie komendantem 36 Obwodu Przysposobienia Wojskowego[2].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą III Warszawskiego Baonu ON. 7 września 1939 roku walczył w obronie przedmościa „Pułtusk”, a później uczestniczył w walkach pod Stoczkiem i Żulinem. 18 września 1939 roku w godzinach popołudniowych na przełęczy jabłonkowskiej przekroczył granicę z Węgrami. 5 października 1939 roku opuścił Węgry, a dwa dni później dotarł do Francji[3].
10 listopada 1939 roku w obozie Coëtquidan sporządził pisemną relację z udziału w kampanii wrześniowej[4]. W tym czasie był dowódcą II batalionu 2 pułku piechoty. W czasie kampanii francuskiej 1940 roku był oficerem sztabu 1 Pułku Grenadierów Warszawy w stopniu majora[5]. Po dostaniu się do niewoli niemieckiej uciekł z obozu jeńców i przedarł się do Wielkiej Brytanii.
Dowódca pociągu pancernego z zadaniem patrolowania południowego wybrzeża Anglii. 15 maja 1942 roku został przeniesiony do I Oficerskiego Baonu Szkolnego z równoczesnym odkomenderowaniem do 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej[6]. Podczas skoków spadochronowych uległ poważnemu wypadkowi. Po rocznej kuracji w Szkocji jako zastępca dywersji na Francję w Wydziale Specjalnym POWN „Monika” został przeniesiony do Włoch na stanowisko kwatermistrza 11 bazy przerzutowej dla Armii Krajowej. Zmarł 4 stycznia 1980 roku w szpitalu w Corbeilles we Francji. Jego prochy spoczęły w grobie rodzinnym na Powązkach.
W okresie powstania warszawskiego stracił jedynego syna, 14-letniego Janusza Gustowskiego, walczącego w oddziałach AK „Baszta” na Mokotowie. Zatrzymany przez patrol niemiecki z bronią w ręku, został osadzony w SS Stauferkaserne przy ul. Rakowieckiej w Warszawie, skąd został następnie wywieziony i ślad po nim zaginął.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 72, 594.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 37, 668, 675.
- ↑ S. Gustowski, Relacja ..., s. 16.
- ↑ Stanisław Gustowski, Relacja z kampanii wrześniowej 1939 roku, Coëtquidan 10 listopada 1939 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. B.I.22D, s. 11-27.
- ↑ Zygmunt Kosior, Bitwa pod Lagarde. Studium, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1965, s. 122.
- ↑ Rozkazy dzienne. I Oficerski Baon Szkolny, 1942, s. 97..
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 37.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.