Stanisław Eulagiusz Sobolewski
 pułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 26 września 1871 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 czerwca 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 39 Pułk Piechoty |
| Stanowiska | dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Stanisław Eulagiusz Sobolewski (ur. 26 września 1871 w Grochach, zm. 21 czerwca 1940 w Palmirach) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 26 września 1871 w Grochach, pow. wysokomazowieckim jako syn Władysława[1]. 27 maja 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika[2]. 29 sierpnia 1919 roku został mianowany dowódcą 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich[3]. Pułkiem dowodził do 28 lipca 1920 roku z przerwą od 16 czerwca do 15 lipca 1920 roku[4]. Za przeprowadzenie głębokiego wypadu na tyły nieprzyjaciela w nocy z 10 na 11 kwietnia 1920 roku docierając do Hałuziniec, Wołkowiniec i Szaniec, w którym 39 pułk piechoty wziął 16 jeńców, 6 karabinów maszynowych, 1 lekki karabin maszynowy, 18 koni, 4 bryczki i 4 aparaty telefoniczne został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[5][6]. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika piechoty, w grupie oficerów byłych Korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej[7]. 20 września 1920 roku został mianowany dowódcą VIII Brygady Piechoty[8]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Oddziale V Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 39 pułk piechoty[9]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 35. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10].
Następnie pełnił służbę w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Warszawa Miasto III na stanowisku komendanta. W maju 1923 roku został przydzielony do PKU Warszawa Powiat na stanowisko komendanta[11], lecz już w lipcu tego roku powrócił do PKU Warszawa Miasto III na stanowisko komendanta. Pozostawał wówczas oficerem nadetatowym 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie[12][13]. W grudniu 1924 roku został przeniesiony do 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie, jako nadliczbowy[14][15]. Na emeryturze mieszkał w Warszawie[16].
W 1934 roku zajmował 94. lokatę na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku. Pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I - dyspozycja dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[17].
21 czerwca 1940 został zamordowany w Palmirach i pogrzebany na miejscu egzekucji (mogiła F). Po wojnie został ekshumowany i pochowany na Cmentarzu w Palmirach[18].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[5][6]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-05].
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 67 z 17 czerwca 1919 roku, poz. 2141. Tu drugie imię pułkownika podano w brzmieniu „Eulogjusz”.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 90 z 25 września 1919 roku, poz. 3282.
- ↑ Księga chwały piechoty, opracowanie zbiorowe pod przewodnictwem płk. dypl. Bronisława Prugara-Ketlinga, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939. Autorzy podali, że pułkiem dowodził od 8 sierpnia 1919 roku w stopniu podpułkownika.
- ↑ a b Smotrecki 1929 ↓, s. 15, 26.
- ↑ a b Kubrak 1999 ↓, s. 5.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 29 maja 1920 roku, poz. 527.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 39 z 13 października 1920 roku, poz. 918.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 132, 879. Tu jako datę urodzenia podano 25 października 1871 roku.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 19. Tu jako datę urodzenia podano 25 września 1871 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 18 maja 1923 roku, s. 273.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 3 lipca 1923 roku, s. 444.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 167, 395, 1482.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 134 z 24 grudnia 1924 roku, s. 755.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 197, 339.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 887. Tu jako datę urodzenia podano 26 września 1871 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 844, tu również jako datę urodzenia podano 26 września 1871 roku.
- ↑ Straty ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Zygmunt Kubrak: 39 Pułk Piechoty. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1999, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 978-83-87103-84-2.
- Henryk Smotrecki: Zarys historii wojennej 39-go Pułku Strzelców Lwowskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].