Stanisław Brych
.jpg) | |
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1904–1933 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 7 Pułk Strzelców Wielkopolskich, |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Stanisław Brych (ur. 30 lipca 1887 w Dusznikach, zm. 7 czerwca 1933 w Iwoniczu) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 30 lipca 1887 w Dusznikach (powiat Szamotuły) jako syn Franciszka i Jadwigi z domu Turkota[1].
Służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego od 4 października 1904 do końca I wojny światowej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego 12 listopada 1918 jako oficer. Brał udział w powstaniu wielkopolskim. Od lutego 1919 dowódca oddziału rekrutów w Rakoniewicach w ramach Grupy Zachodniej, od marca 1919 służył w Komendzie Etapy w Grodzisku Wielkopolskim. Od 7 kwietnia do 4 października 1919 pełnił funkcję dowódcy I batalionu w 7 pułku strzelców wielkopolskich. Awansowany do stopnia podporucznika 15 listopada 1919. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. Od 1923 był przydzielony do 55 pułku piechoty[4] jako oficer nadetatowy[5]. W 1924 służył w batalionie szkolnym nr 7[6]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[7]. Przydzielony do 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku pełnił w nim w 1928 funkcję dowódcy II batalionu zapasowego[8]. Z dniem 1 czerwca 1931 został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[9][10][11], które sprawował do końca życia[1].
Zmarł 7 czerwca 1933 w Iwoniczu wskutek ogólnego zakażenia[1][12]. Został pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Poznaniu 10 czerwca 1933[1] (kwatera V, miejsce 251)[13].
Jego żoną od 2 października 1922 była, pochodząca ze wsi Adolfowo, Stefania z domu Opaska[1] (wzgl. Franciszka). Ich dziećmi byli: Urszula (ur. i zm. 1922) i Henryk (1922–1998).
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[14]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Księga zgonów (1932–1939). Parafia Wojskowa Rzymskokatolicka w Sanoku. s. 2 (poz. 4).
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 415.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 359.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 281.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 257.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1378.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 183.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 102.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 523.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty - 1 lipiec 1933 r.. Warszawa: 1933, s. 24.
- ↑ Zmarli. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 41, 26 stycznia 1934.
- ↑ Stanisław Brych. Cmentarze Miasta Poznania. [dostęp 2015-05-27].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Brych. nieobecni.com.pl. [dostęp 2015-05-26].