Stanisław Arkuszewski

Stanisław Arkuszewski

Artek, Kuba

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	15 grudnia 1899 Jadwisin
Data i miejsce śmierci	19 czerwca 1983 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1952
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	5 pułk ułanów 1 Brygady Kawalerii
Stanowiska	zastępca dowódcy ds. polityczno-wychowawczych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, II wojna światowa bitwa pod Lenino
Późniejsza praca	dyrektorem Państwowych Torów Wyścigów Konnych w Warszawie
Odznaczenia

Stanisław Arkuszewski pseud. Artek, Kuba (ur. 15 grudnia 1899 w Jadwisinie, zm. 19 czerwca 1983 w Warszawie) – uczestnik I i II wojny światowej, pułkownik^[1] ludowego Wojska Polskiego, zastępca dowódcy ds. polityczno-wychowawczych 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii, dyrektor Państwowych Torów Wyścigów Konnych w Warszawie i prezydent Międzynarodowego Kongresu ds. Hodowli i Prób Dzielności Koni.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W młodości praktykant tapicerski w Łodzi. 1914–1917 służył w armii carskiej. W 1917 podczas rewolucji październikowej miał uczestniczyć w walkach rewolucyjnych w Kijowie. Po powrocie do Polski 1919–1922 służył w 5 pułku ułanów w Górze Kalwarii, następnie pracował jako tapicer w Płońsku. W 1925 wstąpił do KPP. W 1934 był sekretarzem dzielnicowym KPP w Otwocku, 1936–1937 sekretarzem Komitetu Okręgowego Warszawa-Podmiejska, a 1937–1938 sekretarzem okręgowym KPP Ciechanów-Mława. Organizował wiece i zebrania komunistyczne. Był kilkakrotnie aresztowany i więziony. Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 wydostał się z warszawskiego więzienia przy ul. Daniłowiczowskiej i udał się do ZSRR, gdzie do 1941 był brygadzistą przy wyrębie lasów, a do 1943 majstrem tapicerskim. W 1942 wstąpił do WKP(b). Od maja 1943 w 1 DP im T. Kościuszki. Jako zastępca dowódcy ds. oświatowych I i III dywizjonu 1 pułku artylerii lekkiej brał udział w bitwie pod Lenino Na początku 1944 został zastępcą dowódcy ds. polityczno-wychowawczych 1 Brygady Kawalerii, która w maju 1945 została przeformowana w 1 Warszawską Dywizję Kawalerii. W 1952 przeniesiony do rezerwy, potem był dyrektorem Państwowych Torów Wyścigów Konnych w Warszawie i prezydentem Międzynarodowego Kongresu ds. Hodowli i Prób Dzielności Koni.

Był członkiem PPR, PZPR, ORMO i ZBoWiD. Autor wspomnień pt. W Łabie poiliśmy nasze konie. (ISBN 83-11-068100)

Pochowany na cmentarzu Północnym w Warszawie^[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, suplement, Warszawa 1985.