Stanisław Antos
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1945–1986 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | szef sztabu dywizji, dowódca pułku, dowódca dywizji pancernej, dowódca dywizji zmechanizowanej, szef sztabu POW, z-ca GISzB |
| Odznaczenia | |
                  | |
Stanisław Antos (ur. 24 kwietnia 1922 w Szczurowej, zm. 3 lipca 1992 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Przed wojną skończył 3 klasy gimnazjum w Brzesku. Podczas okupacji pracował w spółdzielni mleczarskiej (z przerwą 1 XI 1942–1 VII 1943, gdy był wcielony do niemieckiej służby budowlanej „Baudienst”). Od kwietnia 1945 elew Oficerskiej Szkoły Broni Pancernych w Modlinie. Po ukończeniu szkoły służył w artylerii. Członek PPR, a następnie PZPR. Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie zajmował kolejne stanowiska dowódcze i sztabowe. W 1957 podpułkownik i szef sztabu 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej, potem dowódca pułku piechoty. Później w l. 1962–1964 – dowódca 5 Saskiej Dywizji Pancernej.
Od 1964 Generał brygady i dowódca 12 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinie[1] (do 1968). W latach 1968–1971 szef sztabu i zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego.
Jedna z czołowych postaci wydarzeń grudnia 1970 w Gdańsku i w Gdyni, gdzie pod nieobecność dowódcy okręgu dowodził jednostkami POW, działającymi przeciw robotnikom na Wybrzeżu.
Od 1971 I zastępca Głównego Inspektora Szkolenia MON (gen. Eugeniusza Molczyka). W l. 1973–1978 – zastępca przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego „Przeglądu Wojsk Lądowych”. Generał dywizji z 1973 r. Nominację wręczył mu w Belwederze I sekretarz KC PZPR Edward Gierek. W l. 1978–1986 – zastępca szefa sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw-Stron Układu Warszawskiego w Moskwie. Po powrocie do kraju główny specjalista w Sztabie Generalnym WP. W 1986 roku pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (IIB- rząd 10, grób 6)[2].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[3]:
- podporucznik - 1946
- porucznik - 1947
- kapitan - 1951
- major - 1953
- podpułkownik - 1956
- pułkownik - 1961
- generał brygady - 1964
- generał dywizji - 1973
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1973)
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1968)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
- Złoty Krzyż Zasługi (1954)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
- Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970)
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
- Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
- Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
- Srebrna Odznaka Za Zasługi w Ochronie Granic PRL (1975)
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) (1973)
- Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR) (1968)
- Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1985)
- Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR)
- Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (ZSRR)
- Medal II stopnia Za umacnianie przyjaźni sił zbrojnych CSRS (Czechosłowacja) (1970)
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza żona Irena z d. Demiańczuk i ich dzieci, synowie:
- Janusz Antos (1952–1987) marynarz, oficer nawigator marynarki handlowej, zaginął w Zatoce Perskiej
- Włodzimierz Antos (1956–1994) literat, dziennikarz, jedna z czołowych postaci środowiska gejowskiego w Polsce.
Druga żona Rosjanka Antonina, córka Małgorzata.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Faszcza 2015 ↓, s. 176.
- ↑ Miejsce pochówku. [dostęp 2016-07-14].
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 81-84
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945–2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
- H.P. Kosk Generalicja polska, t – 1, wyd. Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 81–84.