Sokola Przełączka
 Sokola Przełączka widoczna poniżej Spągi (charakterystyczna, z Sokolimi Czubami widocznymi pomiędzy siodłami) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość | 2281 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′17,5″N 20°11′13,0″E/49,188194 20,186944 | |
Sokola Przełączka (słow. Sokolia štrbina, niem. Petrikscharte, węg. Petrikcsorba) – przełęcz znajdująca się w słowackich Tatrach Wysokich, w grani odchodzącej na południowy wschód od Małego Lodowego Szczytu. Oddziela ona Spągę od Sokolej Turni. Sokola Przełączka ma dwa wyraźne siodła, które rozdzielone są Sokolimi Czubami (2300 m[1]). Siodło leżące bliżej Spągi to Niżnia Sokola Przełączka (2281 m[1]), natomiast to bliżej Sokolej Turni to Wyżnia Sokola Przełączka (2291 m[1]). Oba siodła Sokolej Przełączki są wyłączone z ruchu turystycznego, taternikom służą jedynie jako łatwiejszy wariant wejścia na Spągę. Niżnia Sokola Przełączka stanowi najgłębsze wcięcie w grani łączącej Mały Lodowy Szczyt z Pośrednią Granią.
Nazwy Sokolej Przełączki pochodzą od Sokolej Turni. Niemiecka i węgierska upamiętniają Lajosa Petrika – węgierskiego taternika i fotografa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze wejścia turystyczne:
- Gyula Dőri, 22 sierpnia 1900 r. – letnie,
- József Dobrovics, Jenő Serényi i Zoltán Votisky, 12 kwietnia 1914 r. – zimowe.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XVII. Spąga – Rywociny. Warszawa: Sport i Turystyka, 1973, s. 22-24.
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.