Skra Bełchatów

PGE GiEK Skra Bełchatów
KPS Skra Bełchatów SA
Ilustracja
Pełna nazwa

Klub Piłki Siatkowej Skra Bełchatów Spółka Akcyjna[1]

Maskotka

Pszczoła[2]

Barwy

żółto – czarne (tradycyjne[3])
biało – złote (2013/2014)

Data założenia

1930 (klub[4])
1957 (sekcja siatkarska[4])

Debiut w najwyższej lidze

I liga seria A (1999/2000), Skra Bełchatów – AZS Częstochowa 0:3[4][5]

Liga

PlusLiga[6]

Państwo

 Polska

Adres

ul. Dąbrowskiego 11
97-400 Bełchatów[6]

Hala sportowa

Hala „Energia”
ul. Dąbrowskiego 11
97-400 Bełchatów
(rozgrywki krajowe[6])
Atlas Arena
al. Bandurskiego 7
94-020 Łódź
(europejskie puchary[7][8])

Właściciel

Stowarzyszenie EKS Skra Bełchatów (100% akcji)[a][9]

Prezes

Wiesław Deryło[10]

Trener

Andrea Gardini[11]

Asystent trenera

Michał Bąkiewicz[12]

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

KPS Skra Bełchatów SA[9] – polski, jednosekcyjny, męski klub siatkarski z siedzibą w Bełchatowie[6]. Założony w 1930 r.[4], sekcję siatkówki posiada od 1957 r.[4] W 1991 r. patronat nad drużyną objęła Elektrownia Bełchatów[4]. Od 20 grudnia 2004 działa jako spółka akcyjna[1]. Właścicielem jest stowarzyszenie EKS Skra Bełchatów które posiada 100% akcji[9].

Gra w najwyższej klasie rozgrywkowej nieprzerwanie od sezonu 2001/2002[13]. Dziewięciokrotny Mistrz Polski (rekord PlusLigi[14][15]), i siedmiokrotny zdobywca Pucharu Polski[14], Finalista Ligi Mistrzów (2012)[14], oraz dwukrotny Klubowy Wicemistrz Świata (2009, 2010[14])

W latach 2007–2023 występowała jako PGE Skra Bełchatów, od nazwy głównego sponsora: PGE (Polska Grupa Energetyczna[16]), zaś od 2023 r. jako PGE GiEK Skra Bełchatów, od nazwy spółki PGE Górnictwo i Energetyka Konwencjonalna (PGE GiEK) z Grupy PGE[17]. Od 2012, jako pierwsza drużyna siatkarska na świecie[18], a zarazem pierwsza (i jedyna) polska drużyna sportowa[19][20], współpracuje z UNICEF[18][19][20]. Swoje mecze rozgrywa w Hali „Energia” im. Edwarda Najgebauera, nazwanej tak na cześć, byłego prezesa zarządu Elektrowni Bełchatów, który zmarł w 2006 roku[21][22].

Historyczne nazwy[edytuj | edytuj kod]

  • od 1930 (założenie klubu[4]): Robotniczy Klub Sportowy (RKS) Skra Bełchatów[4]; 1957 (utworzenie sekcji siatkarskiej[4])
  • 1991-2004: Energetyczny Klub Sportowy (EKS) Skra Bełchatów[4]
  • 2004-2005: Klub Piłki Siatkowej (KPS) Skra Bełchatów[23]
  • 2005-2007: BOT Skra Bełchatów
  • 2007-2023: PGE Skra Bełchatów[16]
  • od 2023: PGE GiEK Skra Bełchatów
  • Adnotacja[b]:

Historia[edytuj | edytuj kod]

W pierwszych sezonach zawodowych rozgrywek rywalizacja przebiegała pod dyktando Mostostalu-Azotów Kędzierzyn-Koźle, a drugą siłą był częstochowski AZS. Oba zespoły miały w składach wielu reprezentantów Polski. Tak więc w potyczkach z tymi zespołami nie mieliśmy szans.

Wiesław Czaja[24]

W 1930 r. założono Robotniczy Klub Sportowy „Skra”[4]. Sekcja siatkówki powstała w 1957 r.[4] W 1977 r., wydzielono z klubu piłkarzy – tworząc tym samym nową drużynę (GKS Bełchatów) pod patronatem miejscowej kopalni[4]. Siatkarze „Skry” przez wiele lat występowali wyłącznie w rozgrywkach amatorskich[4].

W 1991 r., właścicielem „Skry” została Elektrownia Bełchatów[4], a klub zmienił nazwę na EKS (Energetyczny Klub Sportowy) „Skra”[4]. W 1994 r., awansował do II ligi[4]. Przed sezonem 1996/1997, trenerem drużyny został Paweł Blomberg[4][25][26]. W pierwszym roku pracy, wprowadził zespół do I ligi Serii B[4][25][26].

Elektrownia Bełchatów wchodzi obecnie w skład koncernu PGE[27]. Była właścicielem klubu w latach 1991–2004[1][4][28].

Skra nie miała najwyższych budżetów. Pierwsze sukcesy osiągaliśmy w czasach dominacji PZU AZS Olsztyn, który miał wyższy budżet od nas. W Resovii też były duże pieniądze (..) To, że mówiło się o Skrze, że wygrywa wszystko, bo ma największy budżet, jest zrozumiałe. Taka opinia brała się pewnie trochę z zazdrości. Z drugiej strony byliśmy prekursorami niektórych praktyk. Zatrudniliśmy trenera przygotowania fizycznego, dwóch fizjoterapeutów. Wyznaczaliśmy trendy. Przyczyniliśmy się do tego, że wzrastał poziom organizacyjny klubów. Możemy być dumni z tego, że liga jest dobrze zorganizowana, kluby są mocne.

Konrad Piechocki, [29]

W 1999 r. uzyskano promocję do I ligi Serii A (zwycięstwo 3:2[c] w barażu z BBTS-em Bielsko-Biała[4]). Trenerem nadal był Blomberg, a o sile zespołu stanowili: Jacek Nawrocki (rozgrywający), Robert Malicki (atakujący), Maciej Bartodziejski, Marek Kwieciński (obaj przyjmujący), Krzysztof Domagała, Jacek Pasiński (obaj środkowi[4]), oraz przyjmujący Sławomir Augustyniak (w ostatnich meczach pauzował z powodu kontuzji[30][31]).

W sezonie 1999/2000, klub zadebiutował w ekstraklasie[4]. Przed jego rozpoczęciem, zwolniono szkoleniowca Pawła Blomberga[4]. Nowym został Waldemar Kuczewski; jego z kolei, pod koniec sezonu zastąpił Zbigniew Zarzycki[4]. Drużyna mimo kilku wzmocnień (Dariusz Luks, Grzegorz Kosatka, Leszek Czerlonek, Tomasz Paluch, Sergiej Kriwoszjew) spadła do Serii B po porażce 1:3[c] z Górnikiem Radlin[4][5].

W 2000 r. trenerem został Wiesław Czaja, zespół wzmocnili też Piotr Szulc (przyjęcie) oraz Tomasz Skalski (atak[23]). Po rocznej grze na „zapleczu” ekstraklasy (sezon 2000/2001[23]), drużyna awansowała do nowo powstałej Polskiej Ligi Siatkówki[32] (po barażu wygranym 3:2[c] ze Stilonem Gorzów[23]).

Sezon 2001/2002 bełchatowianie, rozpoczęli od 5. porażek z rzędu[23]. Choć celem klubu było utrzymanie się w lidze[33], niespodziewanie zdobyli brązowy medal mistrzostw Polski[33]. Pokonując w trzech meczach faworyzowany Jastrzębski Węgiel[33][34]. W składzie byli wówczas m.in. Jakub Bednaruk, Maciej Bartodziejski, Sławomir Kudłaczewski, czy weteran ligowych parkietów Zbigniew Zieliński[33]. Nieco później dołączyli Robert Prygiel i Adam Nowik[33].

Rozgrywki 2002/2003 to odległa 6. lokata[35], mimo 4. miejsca po fazie zasadniczej (bilans 10-8[36]). To także debiut w europejskich pucharach, konkretnie w Pucharze CEV. Skra po zajęciu drugiego miejsca w turnieju w Rovaniemi odpadła z dalszej rywalizacji[37].

Ireneusz Mazur zdobył z klubem pierwsze mistrzostwo[38]

Przed sezonem 2003/2004 doszło do zmiany szkoleniowca Wiesława Czaję zastąpił eks-selekcjoner Ireneusz Mazur[39][38]. Pojawili się też reprezentanci Andrzej Stelmach, Krzysztof Ignaczak, Michał Bąkiewicz, Michał Ruciak[40]. W drużynie zadebiutował Mariusz Wlazły[41]. Skra choć prezentowała wówczas ładną siatkówkę[42] zajęła 4. miejsce w lidze[43]. Ulegając najpierw minimalnie w półfinale PZU AZS Olsztyn[42], a następnie w pięciu meczach rywalizacji o brązowy medal AZS-owi Częstochowa[43] (mimo prowadzenia 2:0[c] w serii[41]). Przegrała też w finale Pucharu Polski (który odbył się w Bełchatowie) z KP Polska Energia Sosnowiec 1:3 (14:25, 25:20, 20:25, 20:25), oraz w drugiej rundzie Pucharu CEV – przegrany dwumecz z Lokomotiwem Jekaterynburg[44].

W 2004 r. nastąpiła zmiana prezesa klubu[32]. Z funkcji tej ustąpił Edward Maruszak, a zastąpili go Andrzej Lewandowski (prezes) i Konrad Piechocki (wiceprezes)[32][29]. W sezonie 2004/2005 zespół po raz pierwszy w swojej historii zdobył Mistrzostwo i Puchar Polski – w finale ligi pokonał w trzech meczach AZS Olsztyn[45], na MVP rozgrywek wybrano bełchatowskiego przyjmującego Piotra Gruszkę[46] (po sezonie odszedł do klubu ze stolicy Warmii i Mazur[47]) w finale pucharu bełchatowianie również wygrali z ekipą z Olsztyna, tym razem 3:1 (17:25, 25:23, 25:23, 25:16)[48].

Już bez Gruszki, za to z Michałem Winiarskim[49] i Krzysztofem Stelmachem[50]. Klub powtórzył to osiągnięcie w rozgrywkach 2005/2006 zdobywając drugie z rzędu Mistrzostwo Polski – w finale pokonując w czterech meczach Jastrzębski Węgiel, a także drugi z rzędu Puchar Polski zwyciężając w finale AZS Częstochowa 3:0 (25:22, 25:21, 25:18)[51]. Już w debiucie w Lidze Mistrzów sprawił wielką niespodziankę pokonując Lokomotiw Biełgorod 3:1 (25:20, 16:25, 25:20, 25:23[52]). Doszedł do drugiej rundy fazy play-off, w międzyczasie eliminując belgijskie Noliko Maaseik[53]. Gdzie jego przeciwnikiem był Iraklis Saloniki (po przegraniu dwumeczu Skra nie awansowała do Final Four[52]).

Daniel Castellani, pracował w Skrze w latach 2006–2009. Mistrz Europy 2009 z Reprezentacją Polski[54]

Prowadzeni już przez Daniela Castellaniego[55], bełchatowianie trzeci raz z rzędu zdobyli mistrzostwo (2006/2007) pokonując w pięciu meczach Jastrzębski Węgiel[56]. Notując w fazie zasadniczej bilans 17. zwycięstw przy tylko 1. porażce[57]. Zwyciężyli także w Pucharze Polski – w finale pokonali AZS Olsztyn 3:0 (25:23, 28:26, 25:17)[58]. W fazie grupowej Ligi Mistrzów pokonali m.in. drużynę Lube Banca Macerata[59], w pierwszej rundzie fazy play-off ulegli jednak ekipie Portol Palma de Mallorca[60], klubowi Stephane Antigi[61], który po sezonie zasilił Skrę[61].

Stephane Antiga, selekcjoner reprezentacji Polski w latach 2013–2016. Jako zawodnik spędził w Skrze 5. sezonów[62].
Koncern PGE od 2007 roku jest sponsorem głównym Skry[16].

10 września 2007 prezesem Skry został Konrad Piechocki, który zastąpił na tym stanowisku Andrzeja Lewandowskiego[63]. W sezonie 2007/2008 klub zdobył Mistrzostwo Polski, pewnie wygrywając trzy mecze finałowe z AZS Częstochowa. W półfinale Pucharu Polski przegrał 2:3 (19:25, 15:25, 25:17, 25:19, 12:15) z Jastrzębskim Węglem[64], tracąc tym samym szansę na historyczny czwarty tryumf z rzędu[64]. W łódzkiej hali MOSiR rozegrano turniej finałowy Ligi Mistrzów którego gospodarzem była Skra, bełchatowianie zajęli w nim 3. miejsce[53]. W półfinale ulegli ekipie Dynama Kazań, a w meczu o brązowy medal pokonali Sisley Treviso[53]. Najlepszym atakującym imprezy wybrano Mariusza Wlazłego[53].

Sezon 2008/2009, to pierwszy rok na rozegraniu mistrza Europy z 2007 roku Miguela Angela Falasci, a także transfery Dawida Murka, Piotra Gacka, Bartosza Kurka[65]. Zawodnicy ci pomogli zdobyć piąte z rzędu Mistrzostwo Polski zwyciężając w finale w trzech meczach Resovię[66] i czwarty Puchar Polski w historii – w finale wygrali pewnie z AZS Olsztyn 3:0 (25:20, 25:21, 25:20)[67]. W Lidze Mistrzów Skra pokonała Dynamo Moskwa w dwumeczu[53], ale uległa w drugiej rundzie fazy play-off Iskrze Odincowo[68], którą co warto odnotować bełchatowianie pokonali u siebie w fazie grupowej 3:0[59].

W 2009 Castellani został trenerem Reprezentacji Polski (z którą wygrał Mistrzostwa Europy 2009[69]), a jego następcą dotychczasowy asystent Jacek Nawrocki[70]. We wrześniu bełchatowianie wygrali po raz trzeci z rzędu Memoriał im. Zdzisława Ambroziaka[71]. W listopadzie Skra Bełchatów zajęła drugie miejsce w Klubowych Mistrzostwach Świata[72], imprezie reaktywowanej po 17 latach przerwy[73]. W ćwierćfinale Pucharu Polski bełchatowianie przegrali dwumecz z Resovią[74][75]. Final Four Ligi Mistrzów które miało odbyć się 10 i 11 kwietnia 2010 w hali Atlas Arena w Łodzi, zostało przełożone ze względu na katastrofę lotniczą w Smoleńsku w której zginął m.in. Prezydent Polski Lech Kaczyński[76][77]. Skra ostatecznie zajęła w nim 3. miejsce[78]. Ulegając w półfinale Dynamo Moskwa[53], a w meczu o brąz pokonując słoweński ACH Volley Bled[53]. Mariusz Wlazły został najlepiej punktującym siatkarzem imprezy[53]. Zdobyła też kolejne Mistrzostwo Polski, w finale pokonując w czterech meczach Jastrzębski Węgiel[79].

Rok później Skra ustanowiła rekord PlusLigi, zdobywając siódmy tytuł mistrzowski z rzędu[80] (3:1[c] z ZAKSĄ[81]). W całych rozgrywkach przegrała tylko trzy mecze, odnosząc serię 24. kolejnych zwycięstw[80]. W finale krajowego pucharu również pokonała kędzierzynian, tym razem 3:0 (25:19, 26:24, 25:18)[82] – po roku przerwy puchar powrócił do Bełchatowa[83]. W Lidze Mistrzów została wyeliminowana w drugiej rundzie playoff przez Zenit Kazań[84], odnosząc wszakże pamiętne zwycięstwo nad włoskim Trentino w fazie grupowej[59]. W drugim z rzędu występie w Klubowych Mistrzostwach Świata ponownie zdobyła srebrne medale[85].

Finał Ligi Mistrzów 2011/2012
PGE Skra Bełchatów Polska – Zenit Kazań Rosja
2:3 (15:25, 25:16, 25:22, 24:26, 15:17)
Atlas Arena, Łódź , 18 marca 2012
Źródło[86]:
 Osobny artykuł: Skra Bełchatów w sezonie 2011/2012.

Porażka 1:3 z Resovią w finale (2012), była sporą niespodzianką[87][88]. Zwłaszcza że rzeszowianie przez 6 lat nie potrafili pokonać Skry w lidze[75], a aż 8. w Bełchatowie[87]. PGE Skra obroniła jednak Puchar Polski, łatwo wygrywając 3:0 z Jastrzębskim Węglem (25:16, 25:20, 25:19[89]). Zorganizowała też po raz trzeci turniej finałowy Ligi Mistrzów[53]. W 1/2 pokonując Arkas Spor Izmir[53]. Dramatyczny przebieg miał finał Champions League, gdzie Zenit Kazań potrzebował dopiero tie-breaka (2:3; 15:25, 25:16, 25:22, 24:26, 15:17[90]) by pokonać Bełchatów[91], który miał nawet piłkę meczową[91]. Na wynik mógł wpłynąć błąd sędziów, którzy w kluczowym momencie spotkania nie dostrzegli bloku po ataku Michała Winiarskiego[91] (pokazały go powtórki telewizyjne[92]).

Z budżetem mniejszym o 20%[93], i bez gwiazd takich jak Miguel Angel Falasca[94], Stephane Antiga[95], Bartosz Kurek[96] drużyna przystąpiła do sezonu 2012/2013. Mariusz Wlazły przeszedł na przyjęcie[97]. Ściągnięto m.in. Dejana Vincicia, Yosleydera Calę i Srećko Lisinaca (wypożyczony do AZS-u Częstochowa[93]). Trofeami które zdobyto były Superpuchar Polski (pierwsza edycja[93]) i brąz Klubowych Mistrzostw Świata[98]. Dopiero 5. miejsce w lidze, odebrano jako porażkę[99]. W fazie grupowej LM, Skra dwukrotnie pokonała Dynamo Moskwa[59], w I rundzie playoff uległa niestety Arkasowi Izmir[100].

Miguel Angel Falasca, były zawodnik (2008-2012) i trener (2013-2016) Skry, zmarł tragicznie w 2019 roku[101].

Powrót Mariusza Wlazłego na atak[102], zmiana na stanowisku szkoleniowca, i gruntowna przebudowa zespołu – to zmiany jakie zaszły przed sezonem 2013/2014. Na ławce trenerskiej, Jacka Nawrockiego zastąpił wracający po epizodzie w Uralu Ufa Miguel Angel Falasca (debiut trenerski[103]). Sprowadzono Facundo Conte, Nicolasa Uriarte[102]. Wrócił także Stephane Antiga[102]. Z zespołem pożegnali się m.in. Michał Winiarski, który wybrał lukratywną ofertę z Rosji[104], Aleksandar Atanasijević[102] i Paweł Woicki[105]. Skra odzyskała tytuł mistrzowski pokonując w finale, w trzech meczach Resovię[106]. W półfinale Pucharu CEV uległa Guberni Niżny Nowogród[107]. Po finałach Mistrzostw Polski, Paweł Zatorski ogłosił, że opuszcza drużynę[108]. Jeszcze w trakcie trwania sezonu Antiga został selekcjonerem Reprezentacji Polski[109]. Poprowadził on Polaków do złota Mistrzostw Świata 2014[110]. Statuetkę MVP i najlepszego atakującego całej imprezy otrzymał Mariusz Wlazły[110].

Kolejny sezon, to brązowy medal Mistrzostw Polski[111], Superpuchar[112], 4. miejsce w Lidze Mistrzów[53]. W drodze do finału rozgrywanego w Berlinie Skra wyeliminowała włoskich gigantów Cucine Lube Treia (tracąc tylko seta[113]) oraz Sir Safety Perugia[114]. W „polskim” półfinale uległa Resovii[53], a w meczu o 3. miejsce Berlin Recycling Volleys[53]. Najlepszym przyjmującym turnieju wybrano Facundo Conte[53].

Rozgrywki 2015/2016 to brąz Mistrzostw Polski[111] Puchar Polski[115], oraz porażka w dwumeczu z późniejszym triumfatorem rozgrywek Zenitem Kazań, w drugiej rundzie playoff LM[45][116]. Pod koniec ligi, ze względu na konflikt w drużynie, zwolniono trenera Miguela Falascę, zastąpił go Philippe Blain[117].

Spore roszady w składzie nastąpiły przed sezonem 2016/2017. Odszedł m.in. jeden z liderów – Facundo Conte[118], zastąpić go mieli dwaj młodzi polscy przyjmujący Bartosz Bednorz i Artur Szalpuk[119]. Wicemistrzostwo Polski, finał Pucharu Polski i 11. start w Lidze Mistrzów (porażka z Cucine Lube Civitanova w drugiej rundzie playoff) to krótkie podsumowanie tych rozgrywek[120].

W plebiscycie z okazji 20-lecia PlusLigi, Mariusz Wlazły zwyciężył jako najlepszy siatkarz (z 44% głosów[121]. Ponadto w „drużynie marzeń” 8. z 14. siatkarzy zaliczyło epizod w Skrze[121].

Z Roberto Piazzą u steru, Michałem Winiarskim jako asystentem (zakończył karierę[122][123]), Miladem Ebadipourem[124], oraz Grzegorzem Łomaczem na rozegraniu (zastąpił Nicolasa Uriarte[125]) zawodnicy Skry sięgnęli po 9. mistrzostwo w PlusLidze 2017/2018. Zajęli 4. miejsce w Klubowych Mistrzostwach Świata[126] oraz ulegli Cucine Lube Civitanova w pierwszej rundzie playoff LM[127]. Po sezonie ekipę opuścił Srećko Lisinac[128].

Kolejny rok, to najgorszy wynik od 16 lat – dopiero 6. pozycja w tabeli[129], ale też i zwycięstwo w Superpucharze Polski[130]. W pucharach Skra ponownie uległa Cucine Lube Civitanova, tym razem w półfinale Ligi Mistrzów[131]. Po sezonie następcą Roberto Piazzy został Michał Mieszko Gogol[132].

W rozgrywkach 2019/2020, zakończonych przedwcześnie z powodu pandemii koronawirusa, bełchatowianie z bilansem 17 zwycięstw i 7 porażek[133] zajęli 3. miejsce[134]. Medali nie przyznawano[134]. Wywalczyli również awans do Turnieju Finałowego Pucharu Polski, który z powodu pandemii również został odwołany[135]. Ikona klubu, Mariusz Wlazły ogłosił swoje odejście po 17 latach spędzonych w Bełchatowie[136]. W okresie transferowym klub pozyskał m.in. Amerykanina Taylora Sandera[137]. Który w pierwszym sezonie, głównie leczył kontuzje, a „zasłynął” przede wszystkim tym, że po przedłużeniu umowy o kolejny rok, nie stawił się już w klubie (zakończył karierę[138]). Skra zmuszona była szukać zastępstwa w osobie doświadczonego Holendra z włoskim paszportem – Dicka Kooya[138]. Latem 2021, trenera M.M. Gogola zastąpił Slobodan Kovač, który nie dotrwał na stanowisku do końca sezonu[139]. Drużynę w ostatnich meczach poprowadził jego asystent Radosław Kolanek[139]. Mimo m.in. nowych, znanych, zawodników którzy „przewinęli” się przez skład, jak np. środkowi: Mateusz Bieniek, Norbert Huber, atakujący: Dušan Petković, Bartosz Filipiak, Aleksandar Atanasijević czy przyjmujący Robert Täht[140][141]. Skra zajęła w sezonach 2020/2021 i 2021/2022, czwarte miejsca – ponosząc, bolesne porażki w wyrównanych meczach o brąz, z Vervią Warszawa Orlen Paliwa 1:2[c][142], oraz Aluronem CMC Wartą Zawiercie 1:3[c][143]. Nie kwalifikując się tym samym do rozgrywek Ligi Mistrzów[143]. Sezon 2022/2023, to bezprecedensowe w dziejach klubu, serie 5., a następnie 8. ligowych porażek z rzędu[144][145]. Mimo tego, bełchatowianie byli bardzo blisko awansu do fazy playoff[146]. Nie wywalczyli go jednak, po raz pierwszy, w historii występów klubu w PlusLidze[146]. Anglik Joel Banks i Włoch Andrea Gardini, który go zastąpił, zostali odpowiednio 5. i 6. szkoleniowcem drużyny w ciągu zaledwie 6. lat[147]. Z dniem 17 marca, Konrad Piechocki przestał pełnić funkcję prezesa zarządu PGE Skry Bełchatów[148]. Jako pracownik klubu, był związany ze Skrą od 1999 roku[148]. Swoje odejście, zapowiedział również środkowy bloku Karol Kłos, który spędził w klubie 13 lat[149].

Najwięksi rywale[edytuj | edytuj kod]

Rywalizacja z Asseco Resovią[edytuj | edytuj kod]

Ogółem[edytuj | edytuj kod]

Skra z Resovią trzykrotnie spotykały się w finale. W 2009 i 2014 wygrali go bełchatowianie, a w 2012 rzeszowianie.

Po raz pierwszy, obie drużyny zmierzyły się ze sobą, w I lidze serii B w sezonie 2000/2001[23]. Brak danych co do spotkań w rundzie zasadniczej. Górą w playoffach byli bełchatowianie, którzy wygrali w pięciu meczach[23].

Skra vs. Resovia (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki Etap Wygrane Skry Bilans Wygrane Resovii Źródło
PlusLiga
Finał 2009, 2014 2:1 2012 [150]
III miejsce – – – –
Półfinał 2010, 2017 2:0 – [151][152]
Ćwierćfinał 2005, 2021 2:1 2013 [153][154][155]
Puchar Polski
Finał – – – –
Półfinał 2009, 2011, 2012, 2016 4:0 – [156][82][89][157]
Ćwierćfinał 2018 1:1 2010 [158][159]
Superpuchar Polski
Finał 2012 1:0 – [160]

PlusLiga[edytuj | edytuj kod]

Resovia dołączyła do PlusLigi (ówczesny PLS) trzy lata po Skrze, a nastąpiło to w 2004 roku[75]. Od początku tych zmagań, Skra zanotowała serię aż 20 kolejnych zwycięstw nad ekipą z Rzeszowa, w ciągu pierwszych sześciu lat rywalizacji[75]. Aż 15 z nich kończyło się wynikiem 3:0[88]. Na pierwsze, wyjazdowe zwycięstwo, ekipa z województwa podkarpackiego musiała czekać jeszcze dłużej, bo aż osiem lat[87].

Mecze Zwycięstwa Skry Zwycięstwa Resovii Sety Źródło Uwagi
65 45 20 158 – 90 [1] [d][e]

Siatkarze[edytuj | edytuj kod]

Wielu zawodników, grało w obu klubach[75]. Pierwszym „resoviakiem”, w barwach Skry był Zbigniew Zieliński (sezon 2001/2002[33]). Kolejnym był Paweł Woicki (lata 2010–2013). Pierwszy w 2007 roku odwrotną drogę przebył Krzysztof Ignaczak (który później został nawet prezesem tego klubu[161][162]). Kolejni byli Dawid Gunia[f] i Maciej Dobrowolski. Pozostali gracze, z przeszłością w obu ekipach to Nicolas Marechal, Maciej Muzaj, Paweł Zatorski, Jakub Kochanowski, Nikołaj Penczew, Marcin Możdżonek, Bartosz Kurek, Robert Täht[75]. Warto, wymienić też nazwisko Piotra Gruszki, byłego zawodnika Skry, a później trenera Asseco Resovii[163].

Rywalizacja z Jastrzębskim Węglem[edytuj | edytuj kod]

Ogółem[edytuj | edytuj kod]

Szkoleniowcy obu klubów
2. Roberto Piazza 2017 – 2019
3. Slobodan Kovač 2021 – 2022
4. Andrea Gardini 2023 –
Aż czterech, byłych szkoleniowców Jastrzębskiego Węgla obejmowało później Skrę – na zdjęciach powyżej, brakuje pierwszego z nich – Waldemara Kuczewskiego (sezon 1999/2000).

Po raz pierwszy, oba zespoły zagrały ze sobą w Ekstraklasie w 3. kolejce sezonu 1999/2000[4]. 3:1 wygrali bełchatowianie, doznali jednak porażki w meczu rewanżowym[4].

Skra legitymowała się bardzo dobrym ligowym bilansem meczów z Jastrzębskim Węglem[164] (47-19[g]) do czasu zadziwiającej serii 14 porażek z rzędu w PlusLidze w latach 2017–2022[165][166]. W tym okresie nie mogło „osłodzić” tego nawet zwycięstwo nad nimi w półfinale Superpucharu Polski 2020 rozgrywanego w Arłamowie[167].

Skra vs. Jastrzębski Węgiel (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki Etap Wygrane Skry Bilans Wygrane Jastrzębskiego Węgla Źródło
PlusLiga
Finał 2006, 2007, 2010 3:0 – [164]
III miejsce 2002, 2015 2:0 – [164]
Półfinał 2005, 2009, 2012, 2014 4:1 2022 [164][168]
Ćwierćfinał – 0:1 2019 [169]
Puchar Polski
Finał 2012 1:0 – [170]
Półfinał 2006, 2007, 2008 3:0 – [51][171][172]
Ćwierćfinał 2009 1:1 2013 [173][174]
Superpuchar Polski
Finał – – – –

PlusLiga[edytuj | edytuj kod]

Mecze Zwycięstwa Skry Zwycięstwa Jastrzębskiego Węgla Sety Źródło Uwagi
82 49 33 185 – 141 [2] [d][e]

Rywalizacja z ZAKSĄ[edytuj | edytuj kod]

Ogółem[edytuj | edytuj kod]

Początek tej rywalizacji przypada na szczyt dominacji ówczesnego Mostostalu (2000 – 2003[175][24]). Nie powinno więc dziwić to, że bełchatowianie mieli spory problem z pokonaniem utytułowanych rywali[24]. Z czasem sytuacja uległa zmianie – to Skra zaczęła dominować w lidze (2005 – 2011[176]). Kędzierzynianie zaś na kilka lat popadli w przeciętność (2005 – 2008[177]).

Skra vs. ZAKSA (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki Etap Wygrane Skry Bilans Wygrane ZAKSY Źródło
PlusLiga
Finał 2011, 2018 2:1 2017 [178][179][180]
III miejsce – – – –
Półfinał – 0:2 2002, 2021 [34][155]
Ćwierćfinał 2015 1:0 – [181]
Puchar Polski
Finał 2011, 2016 2:1 2017 [82][179]
Półfinał 2005 1:0 – [48]
Ćwierćfinał 2007, 2008 2:0 – [171][172]
Superpuchar Polski
Finał 2014, 2017 2:1 2020 [182][183]

PlusLiga[edytuj | edytuj kod]

Mecze Zwycięstwa Skry Zwycięstwa ZAKSY Sety Źródło Uwagi
62 33 29 127 – 114 [3] [d][e]

Rywalizacja z AZS Olsztyn (historyczna)[edytuj | edytuj kod]

Ogółem[edytuj | edytuj kod]

Skra vs. AZS Olsztyn (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki Etap Wygrane Skry Bilans Wygrane AZS Olsztyn Źródło
PlusLiga
Finał 2005 1:0 – [153]
III miejsce – – – –
Półfinał 2006, 2008 2:1 2004 [43][184][185]
Ćwierćfinał 2022 1:0 – [186]
Puchar Polski
Finał 2005, 2007, 2009 3:0 – [48][171][156]
Półfinał – – – –
Ćwierćfinał 2020 1:0 – [187]
Superpuchar Polski
Finał – – – –

PlusLiga[edytuj | edytuj kod]

Mecze Zwycięstwa Skry Zwycięstwa AZS Olsztyn Sety Źródło Uwagi
65 45 20 155 – 96 [4] [d][e]

Rywalizacja z AZS Częstochowa (historyczna)[edytuj | edytuj kod]

Ogółem[edytuj | edytuj kod]

Już w historycznym, pierwszym meczu Bełchatowa w ekstraklasie, obie drużyny stanęły naprzeciw siebie[4][5]. Górą byli częstochowianie, którzy wygrali 3:0[4][5]

Skra vs. AZS Częstochowa (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki Etap Wygrane Skry Bilans Wygrane AZS Częstochowa Źródło
PlusLiga
Finał 2008 1:0 – [185]
III miejsce – 0:1 2004 [43]
Półfinał 2007 1:0 – [188]
Ćwierćfinał 2011 1:0 – [81]
Puchar Polski
Finał 2006 1:0 – [51]
Półfinał – – – –
Ćwierćfinał – – – –
Superpuchar Polski
Finał – – – –

PlusLiga[edytuj | edytuj kod]

Mecze Zwycięstwa Skry Zwycięstwa AZS Częstochowa Sety Źródło Uwagi
48 40 8 130 – 56 [5] [d][e]

Symbole klubu[edytuj | edytuj kod]

Pszczoła jest maskotką klubu[2].
Mariusz Wlazły spędził w klubie 17 lat, zdobywając 9 Mistrzostw Polski, 7 Pucharów Polski, 4 Superpuchary Polski oraz po 3 medale Ligi Mistrzów i Klubowych Mistrzostw Świata[189].

Barwy[edytuj | edytuj kod]

Tradycyjne barwy klubowe zawierają kolory: żółty i czarny[3].

[edytuj | edytuj kod]

Obecne logo jest używane od sezonu 2010/2011[190]. Zostało zaprojektowane przez Ludwika Berezowskiego i zastąpiło stary znak z 2004 roku. Autor, absolwent Paryskiej Akademii Sztuk Pięknych, pracował wcześniej dla takich marek jak Louis Vuitton czy Citroen[190]. Jest to trzeci logotyp w historii klubu. Posiada dwie wersje: podstawową – żółtą, oraz czarną. Znajduje się m.in. na koszulkach siatkarzy, bandach reklamowych, karnetach, oraz gadżetach i materiałach klubowych[190][191].

Hymn[edytuj | edytuj kod]

Nikt nie będzie sam,
Wielka moc jest w nas!
Pasja to nasz znak,
To nasz klub, nasz świat!

Kto jest mistrzem, mistrzem?
Tylko Skra! (x4)

Z gardeł krzyk do gwiazd,
Polska wie, kto gra.
Z krótkiej strzał jak flesz!
Tie break nasz, set, mecz!

Kto jest mistrzem, mistrzem?
Tylko Skra! (x13)

Oficjalny hymn Skry Bełchatów[h][192]

23 stycznia 2013, przed meczem siatkarskiej Ligi Mistrzów z Arkasem Izmir, zaprezentowano pierwszy w historii oficjalny hymn klubu[193]. Słowa napisał Jacek Cygan, muzykę – Robert Janson[192]. Dawniej rolę nieoficjalnego hymnu pełniła piosenka zespołu Lady Pank – „Zawsze tam, gdzie ty”[193], a także utwór rapera Piotra „Stroju” Strożka[194].

Stroje[edytuj | edytuj kod]

Począwszy od sezonu 2018/2019, siatkarze występują w strojach dostarczonych przez hiszpańską firmę Joma[195]. Wcześniej, przez kilkanaście lat, partnerem technicznym klubu była włoska Errea[196][197], a następnie francuska Hungaria Sport[196]. Na sezon 2012/2013 przygotowano biały komplet, który zastąpił żółty w meczach LM[198]. Rok później siatkarze Skry występowali w koszulkach na których znajdowały się podobizny ich twarzy[199]. Był to pierwszy przypadek zastosowania tego pomysłu wśród drużyn sportowych[200]. Ponadto na koszulkach nie było koloru żółtego, zastąpił go biały uzupełniony złotymi wykończeniami[200].

domowy, 2009/10[201]
domowy, 2010/11[202], 2011/12[203]
wyjazdowy, 2009/10[201], 2010/11[202], 2011/12[203]
domowy, 2012/13[204]
wyjazdowy, 2012/13[204]
alternatywny (LM), 2012/13[205]
domowy, 2013/14[206]
wyjazdowy, 2013/14[206]
domowy, 2014/15[207]
wyjazdowy, 2014/15[207]
domowy, 2015/16[208]
wyjazdowy, 2015/16[208]
domowy (LM), 2015/16[209]
wyjazdowy (LM), 2015/16[209]
domowy, 2016/17[210]
wyjazdowy, 2016/17[210]
domowy (LM), 2016/17[211]
wyjazdowy (LM), 2016/17[211]

Hale[edytuj | edytuj kod]

Hala „Energia” im. Edwarda Najgebauera.

Hala „Energia”[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Hala „Energia”.

W 1999 r., bełchatowianie przenieśli się z sali Szkoły Podstawowej nr 13 na osiedlu Przytorze, do hali widowiskowo-sportowej KWB Bełchatów[4]. Od 14 sierpnia 2006 rozgrywają ligowe mecze w Hali „Energia” im. Edwarda Najgebauera, przy ul. Dąbrowskiego 11[21]. Oddana wówczas do użytku[21], była jedną z najnowocześniejszych w kraju[212]. Koszt budowy wyniósł 18 milionów złotych, po połowie sfinansowały go miasto i elektrownia[213]. Dzięki temu do 2021 r., klub mógł bezpłatnie użytkować obiekt[213]. Trybuny hali mogą pomieścić do 2700 widzów. Cały obiekt jest klimatyzowany[21]. Na co dzień, oprócz siatkarzy, korzystają z niego uczniowie Szkoły Podstawowej nr 1, z którą hala sąsiaduje[21]. Budynek spełnia standardy CEV i można w nim rozgrywać mecze europejskich pucharów[21]. Planowana jest rozbudowa, w celu zwiększenia pojemności trybun o dodatkowe kilkaset miejsc[8]. 20 listopada 2016, rewanżowy mecz eliminacji Ligi Mistrzów z PAOK Saloniki, rozegrano w Wieluniu, ponieważ hala Energia gościła 20. Uliczny Bieg „Bełchatowska Piętnastka”[214].

Atlas Arena[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Atlas Arena.

W 2008 roku, Skra podjęła się organizacji turnieju finałowego Ligi Mistrzów[215]. Odbył się w hali MOSiR przy ul. Skorupki w Łodzi[215]. W grudniu 2009 po raz pierwszy zagrała w łódzkiej Atlas Arenie[215] (otwarto ją pół roku wcześniej[216]). Rywalem była drużyna Radnicki Kragujevac[215]. W 2010 i 2012 roku Skra zorganizowała w niej kolejne turnieje Final Four[215]. W Atlas Arenie regularnie rozgrywa mecze Ligi Mistrzów[217], wyjątkiem są spotkania z rywalami mniej atrakcyjnymi dla kibiców, rozgrywane w bełchatowskiej Hali „Energia”[217]. W sezonie 2009/2010 pobito rekord frekwencji rozgrywek[218]. Trzy spotkania fazy grupowej obejrzało w Łodzi łącznie 33,5 tys. kibiców[218], dla porównania spotkania drugiej w rankingu Resovii 12,6 tys.[218]

Kolejny rekord pobito 30 listopada 2014 podczas wygranego 3:0 meczu „na szczycie” z Resovią[219]. Na trybunach łódzkiej Atlas Areny zasiadło 12,5 tys. widzów[219], ustanawiając tym samym nowy rekord frekwencji dla meczu PlusLigi, a także dla meczu siatkówki rozgrywanego w Europie[220]. Poza tym, był to pierwszy w historii klubu, mecz ligowy w którym występował jako gospodarz poza macierzystym miastem.

Znaczenie klubu[edytuj | edytuj kod]

W ostatnim czasie dominuje PGE Skra Bełchatów. W przeciwieństwie do innych naszych zazdrośników ja im zazdroszczę pozytywnie. Oni wzięli przykłady z dobrze zorganizowanych klubów i wprowadzili w życie. My w kraju jesteśmy znani z tego, że mówimy że coś zrobimy i na tym poprzestajemy. W Skrze wprowadzili wiele dobrych rzeczy w życie. Nie zmarnowali pieniędzy, które otrzymali od sponsora. Bełchatowski klub jest doskonale zorganizowany i jak miałbym komuś powierzyć swoje pieniądze do zainwestowania, to przekazałbym właśnie im.

Ryszard Bosek, 2009[221]

Dominacja w latach 2005–2011[edytuj | edytuj kod]

W latach 2005–2011 bełchatowianie siedem razy z rzędu wygrali PlusLigę[14]. We wspomnianym okresie, pięciokrotnie zdobywali też Puchar Polski (lata 2005–2007 oraz 2009, 2011[14]). W 2012, zdobyli szósty już Puchar Polski[14], wystąpili także po raz ósmy z rzędu w finale ligi[15], ale ulegli w nim Resovii, która zakończyła ich hegemonię na krajowych parkietach[15][222].

Sukcesy Skry w Polsce robią wrażenie: od sezonu 2004/[200]5, gdy pierwszy raz zdobyli mistrzostwo Polski, zwyciężyli w 13 z 15 edycji PlusLigi i Pucharu Polski! W Europie równać się może z nimi jedynie VfB Friedrichshafen, które zwyciężyło w niemieckiej ekstraklasie już siedem razy z rzędu. Jednak słabiej wypada w Pucharze Niemiec – nie zdobyło tego trofeum już trzykrotnie, podczas gdy bełchatowianie nie wygrywali PP tylko w 2008 i 2010 roku. W innych europejskich ligach nie ma nikogo, kto mógłby równać się ze Skrą pod względem wyników.

Kamil Składowski (Przegląd Sportowy), 24 stycznia 2012[176]

Sukces PGE Skry w Rosji świadczy także o długoterminowej i mądrej polityce prowadzenia klubu i pozyskiwania zawodników. Do Bełchatowa na dłużej trafiają siatkarze – niekoniecznie najlepsi z najlepszych – ale na pewno tacy, którzy pasują do drużyny charakterem i umiejętnościami. Czasami działacze rezygnowali z wielkich nazwisk, gdy uznawali, że dany zawodnik – mimo posiadania dużych możliwości – nie wkomponuje się w zespół. Czapka z głowy przed prezesem Konradem Piechockim, bo PGE Skra od lat pokazuje, że pieniądze można wydawać mądrze, nie szastając nimi na lewo i prawo.

Andrzej Niemczyk po pokonaniu Zenita Kazań, 20 marca 2016[223]

Gospodarz turniejów Final Four Ligi Mistrzów[edytuj | edytuj kod]

Bełchatowianie, trzykrotnie, w Łodzi (2008, 2010, 2012) byli gospodarzami turnieju finałowego Ligi Mistrzów[j][224]. Za prawo organizacji dwóch pierwszych edycji, musieli każdorazowo, uiścić standardową opłatę na rzecz CEV-u, w wysokości 200 tys. euro[224][225]. Ze względu na niespotykane gdzie indziej zainteresowanie kibiców oraz ustanawiane rekordy frekwencji na meczach[225], CEV w 2012 roku, zaoferował klubowi przyznanie kolejnej takiej imprezy, za zaledwie 50 tys. euro[225][226]. Szefowie federacji, nazwali też Łódź: „Europejską Mekką siatkówki”[225].

Marka regionalna[edytuj | edytuj kod]

Skra Bełchatów została uznana za najlepiej zorganizowany klub sportowy w Polsce, co miało miejsce podczas gali Nagród Biznesu Sportowego DEMES 2009[227], a w 2012 roku za najlepszą organizację sportową[228].

Województwo łódzkie jest partnerem klubu od 2012 roku[229].

W 2013, klub otrzymał dofinansowanie ze środków unijnych, w celu realizacji programu „PGE Skra Bełchatów sportową perłą województwa łódzkiego”[230]. Będąc wizytówką regionu bełchatowskiego i całego województwa[229][231], Skra zobowiązała się do jego formalnej promocji[229][230] m.in. poprzez organizowanie akcji promocyjnych, edukacyjnych i branżowych na terenie Polski i Europy[230], a także poprzez rozdawanie gadżetów i broszur promujących Skrę i region podczas wyjazdowych meczów w europejskich pucharach. Klub podjął się również organizacji konferencji tematycznych poświęconych: marketingowi, współpracy z samorządem, mediami oraz sponsorami. Jednocześnie kreując markę „PGE Skry” jako czołowego siatkarskiego klubu na „Starym Kontynencie”[230]. W sezonach 2012/2013 i 2013/2014 na strojach siatkarzy znajdował się herb województwa łódzkiego[229][230]. Ponadto umieszczono go także na płycie boiska[229].

PGE Skra tak jak FC Barcelona jest oficjalnym ambasadorem UNICEF[18][20].

W 2015 Europejska Konfederacja Piłki Siatkowej (CEV) przyznała klubowi nagrodę „Best Press Award” za najlepsze biuro prasowe[232]. Wcześniej czterokrotnie wyróżniono go drugim miejscem[232].

Współpraca z UNICEF[edytuj | edytuj kod]

Od 2012, jako pierwszy klub siatkarski na świecie[18], czwarty sportowy w ogóle[18], a pierwszy (i jedyny) polski[19][20], współpracuje z UNICEF[18][19][20]. Oprócz niego sportowymi partnerami organizacji są m.in. kluby piłkarskie: FC Barcelona[233], Manchester United[234], Rangers FC[234] oraz Olympiakos Pireus[234].

Fani[edytuj | edytuj kod]

Przychodzi na nasz mecz 5000 ludzi, z czego 4000 to kibice Skry, a garstka jest za nami (...). A do tego, że w naszej hali bardziej kibicują Bełchatowowi, zdążyliśmy się już przyzwyczaić. Za każdym razem, kiedy Skra przyjeżdża, mają głośniejszy doping (...) niż my.

Dawid Konarski po meczu Delecty Bydgoszcz ze Skrą, 15 lutego 2012[235]

Od 24 czerwca 2010 roku Skra posiada swój oficjalny profil na Facebooku[k][236]. W grudniu 2013 liczba fanów przekroczyła 100 tys., co sprawiło, że była najpopularniejszym klubem siatkarskim na świecie, który był obecny na tym serwisie społecznościowym[236][237]. Z kolei na początku 2015 roku, Resovia jako pierwsza przekroczyła liczbę 150 tys. polubień[238] (przy 135 tys. Skry[238][239]). Bełchatowska ekipa, jest obecnie druga wśród klubów siatkarskich, ustępując jedynie Resovii[240]. W klasyfikacji ogólnopolskiej, dla wszystkich dyscyplin sportu, zajmuje 9. miejsce (stan na kwiecień 2020[241]). Jednocześnie, bełchatowski klub od lat jest najpopularniejszą drużyną sportową w województwie łódzkim[242][243]. Posiada także, cieszące się dużym zainteresowaniem, profile w serwisach Twitter i Instagram[239].

Podczas meczów AZS Politechnika Warszawska – PGE Skra Bełchatów publiczność od lat jest za bełchatowianami. To (...) na pewno nie pomaga naszym zawodnikom.

Adrian Komorowski, rzecznik prasowy AZS Politechniki, 29 listopada 2012[244]

Ma wielu sympatyków w Łodzi[245], a także w Warszawie[244][246][247][248][249]. Jak dotąd, grając w stolicy, Skra mogła liczyć na wsparcie większości kibiców, w meczach z miejscową AZS Politechniką Warszawską[244][247][249]. Mecze tych drużyn, ze względu na liczną widownię, rozgrywa się przeważnie na Torwarze[244][246][247].

Także w innych polskich miastach, odnotowuje się zwiększone zainteresowanie, towarzyszące meczom lokalnych ekip ze Skrą[235][250][251]. Jak również dopingowanie w nich drużyny przyjezdnych[235].

Od 2011, w Bełchatowie organizowany jest Ogólnopolski Zlot Kibiców PGE Skry[252]. Od 2013 roku jest częścią trzydniowego Siatkarskiego Weekendu Mocy[253]. Gromadzi on kibiców z całego kraju[252]. Główne punkty to: prezentacja drużyny, mecz pokazowy oraz koncert[253]. Dotychczas Skra mierzyła się z BBSK Stambuł[253], Arkasem Izmir[253], Polonią Londyn[253] oraz Legią Warszawa[253]. Wystąpili też następujący artyści: Mrozu[253], Pectus[253], Afromental[253], Video[253], Future Folk[253], Sławomir[254] oraz Smolasty[255].

Klub ma także licznych fanów wśród Polaków mieszkających w Wielkiej Brytanii[256], Francji[256], czy Belgii[256].

Bilans sezon po sezonie[edytuj | edytuj kod]

Przed powstaniem ligi profesjonalnej[edytuj | edytuj kod]

Nr. Sezon/Okres Rozgrywki ligowe Puchar Polski
Poziom ligowy Wynik Faza zasadnicza Faza playoff Ogółem
Mj Pkt. M W P % Serie M W P % M W P % Wynik M W P %
1. – 18. 1957 – 1975 bd bd bd Brak danych
19. 1975/1976 III liga bd bd
20. – 27. 1976 – 1984 ? bd bd
28. 1984/1985 III liga bd 1
29. 1985/1986 III liga bd bd
30. 1986/1987 III liga bd bd
31. 1987/1988 III liga bd bd
32. 1988/1989 III liga bd bd
33. 1989/1990 III liga bd bd
34. 1990/1991 III liga bd bd
35. 1991/1992 III liga bd bd
36. 1992/1993 III liga 4 1
37. 1993/1994 III liga 1 bd
38. 1994/1995 II liga bd
39. 1995/1996 II liga bd
40. 1996/1997 II liga 1 bd
41. 1997/1998 I liga seria B 4 3
42. 1998/1999 I liga seria B 2 3
43. 1999/2000 I liga seria A 12 bd
44. 2000/2001 I liga seria B 2 2
  • awans
  • spadek

Poziom rozgrywek:

     najwyższy ogólnokrajowy

     drugi

     trzeci

     czwarty

Polska Liga Siatkówki/PlusLiga[edytuj | edytuj kod]

Nr. Sezon PlusLiga złoto Rozgrywki pucharowe złoto
Wynik Faza zasadnicza Faza playoff Ogółem Puchar Polski Europejskie Puchary (LM, CEV, CHA) KMŚ Superpuchar Polski
Mj Pkt. M W P % Serie M W P % M W P % Wynik M W P % Roz Wynik M W P % Wynik M W P % Wynik M W P %
0. 2000/2001 W ówczesnej I lidze serii B Brak danych Niezakwalifikowany Nierozgrywane Nierozgrywany
1. 2001/2002 3 5 26 18 8 10 44,44 2 – 1 9 6 3 66,66 27 14 13 51,85 III runda 2 1 1 50
2. 2002/2003 6 4 31 18 10 8 55,55 1 – 2 9 4 5 44,44 27 14 13 51,85 1/4 6 5 1 83,33 CEV FG 5 4 1 80
3. 2003/2004 4 2 41 18 14 4 77,77 1 – 2 13 7 6 53,85 31 21 10 67,74 2 4 2 2 50 CEV 1/8 5 3 2 60
4. 2004/2005 1 1 45 18 15 3 83,33 3 – 0 10 9 1 90 28 24 4 85,71 1 7 7 0 100 CEV FG 5 4 1 80
5. 2005/2006 1 1 48 18 16 2 88,88 3 – 0 12 9 3 75 30 25 5 83,33 1 7 7 0 100 LM 1/6 12 7 5 58,33
6. 2006/2007 1 1 49 18 17 1 94,44 3 – 0 11 9 2 81,82 29 26 3 75,4 1 15 12 3 80 LM 1/12 12 7 5 58,33
7. 2007/2008 1 1 47 18 16 2 88,88 3 – 0 11 9 2 81,82 29 25 4 86,2 1/2 2 1 1 50 LM 3 8 5 3 62,5
8. 2008/2009 1 1 45 18 15 3 83,33 3 – 0 9 9 0 100 27 24 3 64,8 1 4 3 1 75 LM 1/4 10 5 5 50
9. 2009/2010 1 1 47 18 16 2 88,88 3 – 0 11 9 2 81,82 29 25 4 86,20 1/4 2 1 1 50 LM 3 8 6 2 75 2 5 4 1 80
10. 2010/2011 1 1 73 28 26 2 92,86 2 – 0 7 6 1 85,71 35 32 3 91,42 1 3 3 0 100 LM 1/6 10 7 3 70 2 5 4 1 80
11. 2011/2012 2 1 46 18 16 2 88,88 2 – 1 10 7 3 70 28 23 5 82,14 1 2 2 0 100 LM 2 8 6 2 75 Niezakwalifikowany
12. 2012/2013 5 5 33 18 10 8 55,55 2 – 1 10 7 3 70 28 17 11 60,71 1/4 0 0 2 0 LM 1/12 8 7 1 87,5 3 5 4 1 80 1 1 1 0 100
13. 2013/2014 1 2 52 22 17 5 77,27 3 – 0 9 9 0 100 31 26 5 83,87 1/2 2 1 1 50 CEV 1/2 10 8 2 80 Niezakwalifikowany Niezakwalifikowany
14. 2014/2015 3 2 64 26 22 4 84,61 2 – 1 11 6 5 54,55 37 28 9 75,67 1/2 3 2 1 66,66 LM 4 12 9 3 75 1 1 1 0 100
15. 2015/2016 3 3 58 26 21 5 80,77 1 – 0 3 3 0 100 29 24 5 82,75 1 3 3 0 100 LM 1/6 10 6 4 60 Niezakwalifikowany
16. 2016/2017 2 3 69 30 25 5 83,33 1 – 1 4 2 2 50 34 27 7 79,41 2 4 3 1 75 LM 1/12 10 6 4 60 Nierozegrany
17. 2017/2018 1 2 72 30 25 5 83,33 2 – 0 4 4 0 100 34 29 5 76,31 2 3 2 1 66,66 LM 1/12 8 3 5 37,5 4 5 2 3 40 1 1 1 0 100
18. 2018/2019 6 6 38 24 14 10 58,33 0 – 2 5 1 4 20 29 15 14 51,72 1/4 1 0 1 0 LM 1/2 10 4 6 40 FG 3 0 3 0 1 1 1 0 100
19. 2019/2020 3 3 50 24 17 7 70,83 Nierozegrana z powodu pandemii COVID- 19 24 17 7 70,83 1/2 1 1 0 100 Klub zrezygnował z udziału w Pucharze Challenge Niezakwalifikowany Niezakwalifikowany
20. 2020/2021 4 4 48 26 15 11 57,69 1 – 2 8 4 4 50 34 19 15 55,88 Niezakwalifikowany LM 1/4 8 4 4 50 2 2 1 1 50
21. 2021/2022 4 3 60 26 21 5 80,77 1 – 2 9 3 6 33,33 35 24 11 68,57 1/8 2 1 1 50 CEV 1/2 10 9 1 90 Niezakwalifikowany
22. 2022/2023 ? ? ? ? ? ? ? Niezakwalifikowany ? ? ? ? Niezakwalifikowany CEV 1/2 11 9 2 81,81
Ogółem: 22 sezony śr. 2,45 śr. 2,47 1042 460 356 104 77,39 39 – 15 175 123 52 70,29 635 479 156 75,43 – 74 56 18 75,68 Razem: – 180 119 61 66,11 – 23 14 9 60,87 – 6 5 1 83,33

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

  • Najwięcej mistrzostw z rzędu – 7.
  • Najwięcej medali z rzędu – 8.
  • Najwięcej finałów z rzędu – 8.
  • Najwięcej pierwszych miejsce po fazie zasadniczej z rzędu – 8.
  • Najwięcej punktów w sezonie – 73 punkty.
  • Najdłuższa seria zwycięstw w fazie zasadniczej – 24 mecze.
  • Najwięcej zwycięstw w sezonie – 26.
  • Najlepszy bilans po fazie zasadniczej – (17 – 1).
  • Najwyższy procent zwycięstw po fazie zasadniczej – 94,44%.
  • Najwyższy procent zwycięstw w fazie zasadniczej ogółem – 77,39%.
  • Najwyższy procent zwycięstw w fazie playoff ogółem – 70,29%.
  • Najwyższy procent zwycięstw ogółem – 75,43%.
  • Najlepszy stosunek setów ogółem – (+811).
  • Najlepszy stosunek „małych punktów” ogółem – (+4666).
  • Najwięcej zwycięstw w Superpucharze Polski – 4.
  • Najwięcej udziałów w Lidze Mistrzów – 14.
  • Najwięcej udziałów w Lidze Mistrzów z rzędu – 8.
  • Każdorazowo wychodziła z grupy w Lidze Mistrzów – 14.
  • Najwięcej udziałów w Europejskich Pucharach – 20.
  • Najwięcej udziałów z rzędu w Europejskich Pucharach – 17.
  • Najwięcej meczów w Europejskich Pucharach – 180.
  • Najwięcej wygranych meczów w Europejskich Pucharach – 119.
  • Najwyższy procent zwycięstw w Europejskich Pucharach – 66,11%.
  • Najwięcej medali Klubowych Mistrzostw Świata – 3.
  • Najwięcej udziałów w Klubowych Mistrzostwach Świata – 5.
  • Najwięcej rozegranych meczów w Klubowych Mistrzostwach Świata – 23.

Ostatnia aktualizacja 30 marca 2023 – opracowanie na podstawie sekcji Bilans sezon po sezonie. Uwzględnione wyłącznie kluby PlusLigi.

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Rozgrywki oficjalne[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy (stan na 27.03.2023)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)
PlusLiga
Mistrz 9 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2014, 2018
Wicemistrz 2 2012, 2017
Brązowy medalista 3 2002, 2015, 2016
IV Miejsce 3 2004, 2021, 2022
Puchar Polski
Zdobywca 7 2005, 2006, 2007, 2009, 2011, 2012, 2016
Finalista 3 2004, 2017, 2018
Półfinalista 4 2008, 2014, 2015, 2020
Superpuchar Polski
Zdobywca 4 2012, 2014, 2017, 2018
Finalista 1 2020
Liga Mistrzów
Zwycięzca – –
Finalista 1 2012
Brązowy medalista 3 2008, 2010, 2019
IV Miejsce 1 2015
Puchar CEV
Zwycięzca – –
Finalista – –
Półfinalista 3 2014, 2022, 2023
Klubowe Mistrzostwa Świata
Zwycięzca – –
Finalista 2 2009, 2010
Brązowy medalista 1 2012
IV Miejsce 1 2017

Turnieje towarzyskie[edytuj | edytuj kod]

Występy w europejskich pucharach[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Skra Bełchatów w europejskich pucharach.

Sztab szkoleniowy[edytuj | edytuj kod]

Aktualne na 23 lipca 2023

Funkcja Imię i nazwisko
Trener Włochy Andrea Gardini
Asystent trenera Polska Michał Bąkiewicz
Asystent trenera Polska Kamil Nalepka
Statystyk Polska Jakub Nalepka
Trener przygotowania fizycznego Polska Bartosz Wojtal
Lekarz Polska Wojciech Łucarz
Fizjoterapeuta Polska Tomasz Kuciapiński
Team Manager Polska Weronika Kubiak
Dyrektor sportowy Polska Jacek Pasiński[279]

Siatkarze[edytuj | edytuj kod]

Skład na sezon 2023/2024[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Skład Skry Bełchatów w poszczególnych ligowych sezonach.
Nr Imię i nazwisko Data ur. Wzrost Pozycja
1 Polska Dawid Konarski 1989 198 atakujący
3 Polska Wiktor Nowak 1999 186 rozgrywający
7 Polska Bartłomiej Lemański 1996 217 środkowy
8 Polska Przemysław Kupka 2001 206 atakujący
9 Polska Łukasz Wiśniewski 1989 198 środkowy
11 Bułgaria Ilija Petkow (od 13.12.2023) 1996 201 środkowy
12 Polska Grzegorz Łomacz 1987 187 rozgrywający
13 Polska Mateusz Nowak 2004 214 środkowy
14 Francja Benjamin Diez 1998 184 libero
15 Polska Mateusz Mika (do 15.12.2023) 1991 207 przyjmujący
16 Polska Mateusz Poręba 1999 203 środkowy
20 Rumunia Adrian Aciobăniței 1997 195 przyjmujący
21 Polska Jakub Rybicki 1998 196 przyjmujący
23 Polska Bartłomiej Lipiński 1996 201 przyjmujący
59 Polska Kajetan Marek 1994 186 libero
99 Francja Pierre Derouillon 1999 194 przyjmujący

Sezon 2024/2025[edytuj | edytuj kod]

Nr Imię i nazwisko Data ur. Wzrost Pozycja
1 Polska Dawid Konarski 1989 198 atakujący
7 Polska Bartłomiej Lemański 1996 217 środkowy
8 Polska Przemysław Kupka 2001 206 atakujący
12 Polska Grzegorz Łomacz 1987 187 rozgrywający
13 Polska Mateusz Nowak 2004 214 środkowy
14 Francja Benjamin Diez 1998 184 libero

– kapitan drużyny.

Transfery[edytuj | edytuj kod]

Przyszli Odeszli Sezon 2024/2025
Polska Mateusz Poręba (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Sezon 2023/2024[281]
Francja Benjamin Diez (Tours VB) Włochy Filippo Lanza (Gioiella Prisma Taranto)
Francja Pierre Derouillon (Tours VB) Serbia Aleksandar Atanasijević (Lokomotiw Nowosybirsk)
Rumunia Adrian Aciobăniţei (Chaumont VB 52) Serbia Mihajlo Mitić (Hebei Baoding Woli)
Polska Łukasz Wiśniewski (Jastrzębski Węgiel) Czechy Lukáš Vašina (GKS Katowice)
Polska Dawid Konarski (Aluron CMC Warta Zawiercie) Holandia Dick Kooy (Fenerbahçe HDI Sigorta Stambuł)
Polska Mateusz Mika (Türşad) Polska Mateusz Bieniek (Aluron CMC Warta Zawiercie)
Polska Bartłomiej Lipiński (Indykpol AZS Olsztyn) Polska Karol Kłos (Asseco Resovia Rzeszów)
Polska Mateusz Poręba (Indykpol AZS Olsztyn) Polska Jędrzej Gruszczyński (Projekt Warszawa)
Polska Bartłomiej Lemański (Cerrad Enea Czarni Radom) Polska Wiktor Musiał (KS Lechia Tomaszów Mazowiecki)
Polska Wiktor Nowak (Cerrad Enea Czarni Radom) Polska Robert Milczarek (koniec kariery)
Polska Przemysław Kupka (PSG KPS Siedlce) Polska Dawid Gunia (koniec kariery)
Polska Kajetan Marek (MKS Będzin) Polska Kacper Piechocki (szuka klubu)
Polska Mateusz Nowak (SMS PZPS Spała)
w trakcie sezonu
Bułgaria Ilija Petkow (Chebyr Pazardżik) Polska Mateusz Mika (rozwiązanie kontraktu za porozumieniem stron)
Sezon 2022/2023[282]
Włochy Filippo Lanza (Shanghai Golden Age) Milad Ebadipur (Allianz Milano)
Czechy Lukáš Vašina (VK ČEZ Karlovarsko) Estonia Robert Täht (Sao Jose Dos Campos)
Polska Jakub Rybicki (Lindemans Aalst) Polska Mikołaj Sawicki (Trefl Gdańsk) – wypożyczenie
Polska Wiktor Musiał (MKS Będzin) Polska Damian Schulz (Cerrad Enea Czarni Radom)
Polska Dawid Gunia (Cuprum Lubin)
Polska Bartłomiej Janus (KS Lechia Tomaszów Mazowiecki)
Wypożyczeni w trakcie sezonu
Polska Jędrzej Gruszczyński (Aluron CMC Warta Zawiercie) Polska Sebastian Adamczyk (GKS Katowice)
Sezon 2021/2022[141]
Serbia Aleksandar Atanasijević (Sir Safety Conad Perugia) Stany Zjednoczone Taylor Sander (koniec kariery)
Holandia Dick Kooy (Itas Trentino) Serbia Dušan Petković (Verva Warszawa Orlen Paliwa)
Estonia Robert Täht (Asseco Resovia Rzeszów) Serbia Milan Katić (LUK Politechnika Lublin)
Polska Damian Schulz (Indykpol AZS Olsztyn) Polska Norbert Huber (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Polska Bartosz Filipiak (LUK Politechnika Lublin)
Polska Przemysław Kupka (wypożyczony, KKS Mickiewicz Kluczbork)
Sezon 2020/2021[140]
Stany Zjednoczone Taylor Sander (powrót po przerwie) Polska Mariusz Wlazły (Trefl Gdańsk)
Polska Mateusz Bieniek (wypożyczony z Cucine Lube Civitanova) Polska Jakub Kochanowski (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Polska Bartosz Filipiak (Trefl Gdańsk) Polska Kamil Droszyński (AZS Olsztyn)
Polska Mikołaj Sawicki (KPS Siedlce) Polska Artur Szalpuk (Verva Warszawa Orlen Paliwa)
Polska Sebastian Adamczyk (KPS Siedlce) Polska Piotr Orczyk (Aluron Virtu Warta Zawiercie)
Serbia Mihajlo Mitić (Black Volley Beskydy) Polska Przemysław Kupka (wypożyczony, KPS Siedlce)
Polska Przemysław Kupka (SMS PZPS Spała)
Sezon 2019/2020[283]
Polska Michał Mieszko Gogol (I trener AZS Olsztyn) Włochy Roberto Piazza (I trener Power Volley Milano)
Polska Radosław Kolanek (II trener, drużyna juniorów) Polska Michał Winiarski (II trener, Trefl Gdańsk)
Serbia Dusan Petković (Argos Volley) Polska Patryk Czarnowski (Warta Zawiercie)
Polska Norbert Huber (Czarni Radom) Estonia Renee Teppan (Stade Poitevin)
Kuba David Fiel Rodriguez (Tourcoing LM)
Sezon 2018/2019[284]
Polska Artur Szalpuk (Trefl Gdańsk) Polska Bartosz Bednorz (Modena Volley)
Polska Jakub Kochanowski (AZS Olsztyn) Serbia Srećko Lisinac (Trentino Volley)
Estonia Renee Teppan (Trentino Volley) Polska Szymon Romać (Cambrai Volley)
Polska Piotr Orczyk (Volleyteam Roeselare) Polska Marcin Janusz (Trefl Gdańsk)
Polska Kamil Droszyński (Czarni Radom) Bułgaria Nikołaj Penczew (Stocznia Szczecin)
Serbia Aleksandar Nedeljković (AZS Częstochowa)
w trakcie sezonu
Kuba David Fiel Rodriguez (bez klubu)[285])
Sezon 2017/2018[286]
Włochy Roberto Piazza (I trener Modena Volley) Francja Philippe Blain (I trener Reprezentacja Japonii)
Polska Szymon Romać (Trefl Gdańsk) Polska Krzysztof Stelmach (II trener AZS Częstochowa)
Polska Patryk Czarnowski (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle) Polska Michał Winiarski (koniec kariery, II trener)
Polska Grzegorz Łomacz (Cuprum Lubin) Argentyna Nicolás Uriarte (Sada Cruzeiro Vôlei)
Serbia Aleksandar Nedeljković (Kosovska Mitrovica) Polska Artur Szalpuk (Trefl Gdańsk)
Milad Ebadipur (Sarmajeh Bank VC) Ukraina Jurij Hładyr (Fenerbahce Stambuł)
Serbia Milan Katić (Łuczniczka Bydgoszcz) Polska Mariusz Marcyniak (Warta Zawiercie)
Polska Bartosz Kurek (Ziraat Bankası Ankara)
Sezon 2016/2017[287]
Polska Bartosz Bednorz (AZS Olsztyn) Argentyna Facundo Conte (Shanghai Weibo)
Polska Artur Szalpuk (Czarni Radom) Francja Nicolas Maréchal (Büyükşehir Belediyesi Stambuł)
Bułgaria Nikołaj Penczew (Asseco Resovia Rzeszów) Hiszpania Israel Rodríguez (Unicaja Almería)
Serbia Dražen Luburić (LPR Piacenza) Polska Marcel Gromadowski (Łuczniczka Bydgoszcz)
Ukraina Jurij Hładyr (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle) Polska Andrzej Wrona (AZS Politechnika Warszawska)
w trakcie sezonu
Polska Bartosz Kurek (JT Thunders[288]) Serbia Dražen Luburić (JT Thunders)
Sezon 2015/2016[289]
Polska Marcin Janusz (powrót z wypożyczenia, Effector Kielce[290]) Polska Wojciech Włodarczyk (Cuprum Lubin)
Polska Robert Milczarek (MKS Będzin) Niemcy Ferdinand Tille (TSV Herrsching)
Polska Mariusz Marcyniak (AZS Częstochowa) Polska Maciej Muzaj (Jastrzębski Węgiel)
Polska Marcel Gromadowski (Cuprum Lubin) Serbia Aleksa Brđović (Gazprom-Jugra Surgut)
Serbia Mihajlo Stanković (OK Vojvodina Nowy Sad)
w trakcie sezonu
Francja Philippe Blain (I trener) Hiszpania Miguel Ángel Falasca (I trener)
Hiszpania Israel Rodríguez (Ziraat Bankası Ankara[291][292])
Sezon 2014/2015[293]
Serbia Srećko Lisinac (powrót z wypożyczenia, SCC Berlin[294]) Francja Stephane Antiga (koniec kariery; trener reprezentacji Polski)
Polska Kacper Piechocki (powrót z wypożyczenia, AZS Częstochowa[295]) Polska Daniel Pliński (Czarni Radom)
Niemcy Ferdinand Tille (Generali Unterhaching) Polska Paweł Zatorski (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Francja Polska Nicolas Marechal (Jastrzębski Węgiel) Francja Samuel Tuia (Galatasaray Stambuł)
Polska Piotr Badura (SMS PZPS Spała)
Polska Michał Winiarski (Fakieł Nowy Urengoj)
Sezon 2013/2014[296]
Hiszpania Miguel Angel Falasca (Ural Ufa – koniec kariery; I trener) Polska Jacek Nawrocki (trener, SMS Spała[297])
Francja Stephane Antiga (Delecta Bydgoszcz) Polska Maciej Bartodziejski (II trener;?)
Polska Andrzej Wrona (Delecta Bydgoszcz) Holandia Wytze Kooistra (Czarni Radom)
Argentyna Nicolas Uriarte (Boca Rio Uruguay Insurance) Włochy Dante Boninfante (Marmi Lanza Werona)
Polska Wojciech Włodarczyk (Posojilnica AICH/DOB) Polska Michał Winiarski (Fakieł Nowy Urengoj)
Argentyna Facundo Conte (Dynamo Krasnodar) Serbia Aleksandar Atanasijević (Sir Safety Perugia)
Francja Samuel Tuia (Kuzbass Kemerowo) Polska Michał Bąkiewicz (AZS Częstochowa)
Serbia Aleksa Brdjovic (Partizan Belgrad) Polska Paweł Woicki (AZS Politechnika Warszawska[298])
Serbia Konstantin Čupković (Sir Safety Perugia)
Sezon 2012/2013[299]
Kuba Yosleyder Cala (Tours VB) Hiszpania Miguel Angel Falasca (Ural Ufa)
Słowenia Dejan Vinčić (ACH Volley Lublana) Polska Bartosz Kurek (Dynamo Moskwa)
Włochy Dante Boninfante (w trakcie sezonu, Al Arabi Ad-Dauha[300]) Polska Robert Milczarek (Effector Kielce[301])
Polska Maciej Muzaj (w trakcie sezonu, Gwardia Wrocław[302][303]) Polska Marcin Możdżonek (ZAKSA Kędzierzyn-Koźle)
Kuba Yosleyder Cala (w trakcie sezonu, Ziraat Bankası Ankara[304][305])
Słowenia Dejan Vinčić (w trakcie sezonu, bez klubu[300][306])
Sezon 2011/2012[307]
Serbia Konstantin Čupković (M. Roma Volley) Francja Stephane Antiga (Delecta Bydgoszcz)
Holandia Wytze Kooistra (Pallavolo Modena) Czechy Jakub Novotny (Jihostroj Czeskie Budziejowice)
Polska Robert Milczarek (Siatkarz Wieluń) Polska Radosław Wnuk (?)