Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1924
| |||
| Data | 4 lutego 1924 | ||
|---|---|---|---|
| Gospodarz | |||
| Dyscyplina | |||
| Mężczyźni | |||
| konkurs indywidualny na skoczni K-50 | |||
| Klasyfikacja medalowa | |||
| Zwycięzca | |||
Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1924 w Chamonix po raz pierwszy w historii skoczkowie narciarscy walczyli o medale olimpijskie. Rozegrano jeden konkurs indywidualny, na skoczni Tremplin aux Bossons. Mistrzem olimpijskim został Norweg Jacob Tullin Thams, srebrny medal zdobył Narve Bonna, a brąz Anders Haugen.
W zawodach wzięło udział 27 skoczków z dziewięciu państw.
Tło[edytuj | edytuj kod]
Po raz pierwszy konkurs skoków narciarskich na igrzyskach olimpijskich planowano przeprowadzić podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1916, na których rywalizować mieli także przedstawiciele innych sportów zimowych (biegów narciarskich i kombinacji norweskiej). Ostatecznie jednak, z powodu wybuchu I wojny światowej, pomysł ten nie został zrealizowany[1].
W 1924 odbył się Tydzień sportów zimowych w Chamonix-Mont-Blanc, nazwany później I Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi. Wśród rozgrywanych dyscyplin znalazły się skoki narciarskie. Konkurs rozegrano na skoczni Tremplin aux Bossons o punkcie konstrukcyjnym na 50 metrze.
Jako głównych faworytów do zdobycia medalu wymieniano czterech Norwegów: Narve Bonnę, Jacoba Tullina Thamsa, Einara Landvika i Thorleifa Hauga, a także Amerykanina Andersa Haugena. W konkursie wystartowało pięciu reprezentantów gospodarzy, po czterech Norwegów, Szwedów i Szwajcarów, a także trzech Czechosłowaków, dwóch Finów i po jednym Włochu i Polaku[2].
Przebieg konkursu[edytuj | edytuj kod]
Po pierwszej serii liderem był startujący jako trzeci Thams, który oddał skok na odległość 49 m. Drugie miejsce zajmował Narve Bonna, który skoczył 47,5 m, trzeci był zaś Anders Haugen z próbą 44 m. Skok czwartego Thorleifa Hauga miał odległość równą próbie Thamsa, jednak Haug uzyskał niższe noty za styl[3].
W drugiej rundzie ponownie najlepszy okazał się Thams, który po raz drugi osiągnął 49 m. Tą samą odległość miał skok Bonny. Thorleif Haug oddał najdłuższy skok w konkursie – 50 m, który został jednak nisko oceniony przez sędziów[4].
Finalnie zwyciężył Jacob Tullin Thams, z przewagą 0,172 punktu nad drugim Bonną, a trzeci był zaś Haug.
Po zakończeniu konkursu skoczkowie postanowili zorganizować dla publiczności towarzyski konkurs. Thoralf Strømstad osiągnął 57,5 m[2].
Kwestia brązowego medalu[edytuj | edytuj kod]
Prawie 40 lat po igrzyskach Strømstad skontaktował się z norweskim historykiem sportowym Jacobem Vaage twierdząc, że nota trzeciego w konkursie Hauga została błędnie obliczona i brązowy medal powinien trafić do reprezentanta Stanów Zjednoczonych Andersa Haugena, który zajął pierwotnie czwarte miejsce. W 1974 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski zdecydował odebrać medal nieżyjącemu już Haugowi i przekazać go reprezentantowi USA[5][2].
Wyniki[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ron Edgeworth: THE NORDIC GAMES and THE ORIGINS OF THE OLYMPIC WINTER GAMES. la84.org. s. 35. [dostęp 2013-08-02]. (ang.).
- ↑ a b c Ski Jumping at the 1924 Chamonix Winter Games: Men’s Normall Hill, Individual. Sports-Reference.com. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-20)]. (ang.).
- ↑ Ski Jumping at the 1924 Chamonix Winter Games: Men’s Normall Hill, Individual Jump 1. Sports-Reference.com. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-10)]. (ang.).
- ↑ Ski Jumping at the 1924 Chamonix Winter Games: Men’s Normall Hill, Individual Jump 2. Sports-Reference.com. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-10)]. (ang.).
- ↑ 1924-1932 Winter Olympics. Colorado Ski & Snowboard Museum. [dostęp 2012-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
