Silnik fizyki

Ten artykuł od 2012-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Silnik fizyki (lub silnik fizyczny) – część oprogramowania zajmująca się symulacją układów fizycznych, takich jak układy brył sztywnych (z detekcją kolizji), dynamika płynów, odkształcenia ciał (ciała sprężyste). Silniki fizyczne znajdują głównie zastosowanie w grach komputerowych, naukowych symulacjach fizycznych i w filmach (efekty wygenerowane komputerowo, tak by wyglądały realistycznie pod względem fizyki).

Opis[edytuj | edytuj kod]

Silniki można podzielić na czasu rzeczywistego i wysokiej precyzji. Silniki czasu rzeczywistego są stosowane w grach, natomiast silniki wysokiej precyzji – wszędzie tam, gdzie szybkość nie jest wymagana, a liczy się dokładność. Silnik fizyczny jest w grach częścią silnika gry.

Obliczenia naukowe[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy komputer ogólnego zastosowania, ENIAC, był używany do obliczeń fizycznych. Wykonano przy pomocy niego tabele artyleryjskie z uwzględnieniem siły wiatru. Z czasem silniki fizyki były coraz bardziej skomplikowane. Superkomputery wykorzystywano w latach 80. do obliczeń mechaniki płynów.

Akceleracja sprzętowa obliczeń[edytuj | edytuj kod]

Nowsze silniki fizyczne, takie jak PhysX, potrafią wykorzystać akcelerację sprzętową kart graficznych do symulacji fizyki (dzięki obliczeniom GPGPU). Mogą też wykorzystywać karty wyłącznie przeznaczone do akceleracji fizyki (Physics processing unit).